Quarantaine

Het lijkt wel of we in vrijwillige quarantaine zitten. En we zijn niet eens naar Corona gevoelige streken geweest. Nee het is het vermaledijde weer dat ons doet binnen houden.

Meer dan voldoende tijd om dingetjes te regelen, afspraken te maken, hazenslaapjes op de bank te doen en bij tijd en wijle wat te vervelen. Dat laatste geldt alleen voor mij.

Zo zijn we weer ingeschreven voor deelname aan de Nijmeegse waar we beiden meer lopen dan de reglementaire afstand. Omdat Rick dit jaar zestig wordt mag ook hij 30 kilometer lopen om zijn medaille te krijgen. Maar we gaan zo lang als we het volhouden voor de 40. Het is volgens ons de leukste afstand en het lopen van de Nijmeegse dwingt ons ook om elk jaar voldoende te trainen. Want van bewegen is nu eenmaal bewezen dat het een positieve invloed heeft op het ouder worden.

En we logeren tijdens de Nijmeegse bij Agnes. Op weg naar Rome mochten we drie nachten bij haar logeren en omdat het zo goed klikte kwam het idee om de komende jaren als betalende wandelaars bij haar te overnachten.

Anyway.

Vandaag scheen af en toe een zonnetje en kwamen we in actie. Een rondje rond de stad.

Elzen, ik vind ze prachtig en ze zitten inmiddels vol met katjes. Want oei, dat krijg je als je steeds maar binnen zit: de voorbodes van de lente kunnen dan zomaar aan je voorbijgaan.

En dit wil je toch niet missen.

De aanpassing in de badkamer verloopt nog niet zo soepel. Nou ja, het kopen van een nieuwe douchecabine was december jongstleden binnen tien minuten gedaan. Het verkrijgen van een offerte om die te installeren duurde twee maanden.

En natuurlijk stuurde Rick tussendoor nog eens een berichtje of twee waar de betreffende offerte bleef.

En ja, uiteindelijk kregen we een reactie: sorry maar het nieuwe jaar begon K-lompen U-it T-rekken waarna de volgende dag de offerte binnen kwam.

€ 1200.00  Nou en daarmee begon februari voor ons ook niet al te prettig.

Na behoorlijk wat zoeken en informeren was er eindelijk een andere monteur die bereid was om vanavond even langs te komen.

Voor maximaal de helft gaat ie het voor elkaar maken zegt ie. In maart. Wel demonteer ik de oude cabine en voer ik de rommel af.

Met groeten Ton

Gestolen uurtjes

Is het nou echt zo erg?

Nou, dat nu ook weer niet maar we missen het Spaanse leven, ook al zitten de dagen vol.

Zo reisde Rick maandag naar Zaandam voor een bezoek aan de oogarts en bezocht ik een orthopeed in Den Helder.

Oei, ik krijg een prikbehandeling om de gevolgen van de Dupuytren in mijn rechterhand te verminderen maar dan moet ik wel eerst in overleg met de hematoloog van de Van Creveldkliniek in verband met mijn Hemofilie. Wat een gedoe, denk ik dan meteen.

Gelukkig kon ik gisterochtend een opengevallen plek opvullen en toog ik naar Utrecht. Daar maakte ik meteen kennis met de nieuwe hematologe (ik was al vijf jaar niet meer op controle geweest) die onder andere de medicatie verzorgde voor de bloeding die ik had in Oostenrijk op weg naar Rome (kom je dan wel voor een controle als je terug bent.)

Na een uurtje was alles geregeld en stond ik weer buiten. Ik ging met de nieuwe tram richting de stad. Halverwege stapte ik uit om door het centrum naar het station te lopen. Heerlijk want het zonnetje scheen er even lustig op los. 

Eenmaal in de grote stationshal hoorde ik de klanken van blaasinstrumenten en dan ben ik meteen een en al oor. Blaasmuziek zit diep in mij omdat ik van mijn achtste tot mijn vierentwintigste jaar trompet speelde. De musici waren beslist opgeleid aan het conservatorium want het klonk prachtig. Dus kocht ik een bekertje koffie en zat een kwartiertje op een bankje te genieten.

Tegen de tijd dat ik thuiskwam was Rick op zijn werk.

Die kwam zo rond half twaalf thuis met een door bloed bevlekt werkschort.

Tja, wat daar nu mee te doen?

Zoeken op internet gaf dat het kledingstuk zo snel mogelijk in het water gelegd moest worden. Oei, deze bloedvlekken waren inmiddels al helemaal ingedroogd.

Dus zette ik Rick’s jasje in een emmer met water en azijn. Dat was de volgende tip op het www.

Het bracht me wel meteen terug naar de tijd van mijn jeugd toen er in de badkamer van het ouderlijk huis regelmatig een emmer met een deksel stond die ik als nieuwsgierig Aagje natuurlijk moest oplichten.

Anyway.

Zo sterk als een nat vloeitje was ik vanmorgen.

Donderdagochtend is Hortusochtend. De wekker stond keurig op acht uur ingesteld en die ging ook precies om acht uur wekkeren en ik? 

Ik had geen zin en bleef liggen. Het was me té koud en te onaangenaam (op dit punt maakt koud douchen dus geen verschil.)

Wel genoot ik vandaag van de ‘gestolen’ uurtjes want als je zo iets doet moet je er wel van genieten natuurlijk.

Met groeten Ton

Is het een beter dan het ander?

Vrijdagavond tegen negenen kwamen we aan in onze noordelijke residentie.

Sopraan gaf de plant water en leegde de brievenbus tijdens onze afwezigheid en er lag een welkomstkaart van zus.

Altijd prettig om zo thuis te komen.

Want tja, dit uitzicht missen we wel een beetje.

Gaan jullie nu alweer de hort op, vroeg buurman toen hij hoorde dat we gisteren twee bezoekjes ging afleggen in Haarlem. 

Ja, we hoeven niet te acclimatiseren.

Dus bezochten we eerst een echtpaar dat een hagelnieuw appartement in Haarlem heeft betrokken om na drie uur door te gaan naar de dame die in april een weekje naar Spanje komt. Ze leest het blog aandachtig dus aten we geen vlees. Kaasfondue. Nooit gegeten in mijn leven en wat vond ik het lekker.

Natuurlijk  hadden we overal leuke gesprekken. Zo kwam ook ‘de zang’ ter sprake en wat blijkt: de dames zingen in hetzelfde koor. Hoe toevallig is dat?

Het weer zorgt vandaag voor een rustige bankhangdag. Aan het einde van de middag komen mijn oudste vriend en zijn vrouw eten. 

We zijn dus weer helemaal hier.

Met groeten Ton

Na de knoppen

komen de bloemen.

Nee, we willen eigenlijk niet.

Niet alleen vanwege het heerlijke klimaat hier maar ook omdat de natuur al zo heerlijk aan het ontluiken is en juist dat ontluiken gaan we missen.

Gaan we, als we in april terugkomen, nog wat bloeiende fresia’s zien en ruiken?

De Spaanse margrieten bloeien de hele zomer door dus komt wel goed.

En de Chinese vernisboom gaan we ook wel in blad zien al missen we het uitlopen.

Ook de tulpjes zijn uitgebloeid voor we terug zijn.

Net als de narcissen maar wonderlijk genoeg staan die in Nederland al wél in bloei.

De Aloës staan lang in bloei dus dat gaat wel goed en al zou deze soort uitgebloeid zijn dan komen de Aloë vera’s met hun gele toortsen.

Nadat alle door mij voorgezaaide en uitgeplante peultjes waren opgegeten kwamen er peulenplantjes op uit zaden die vorig jaar op de grond zijn gevallen met het opruimen van de verdroogde planten. En hoe wonderlijk met moeder natuur: die plantjes staan stevig en onaangevreten te pronken met hun paarse bloemetjes.

Daar kunnen we na terugkomst nog wel wat peultjes van plukken.

Tatataraaaaa......

Voor het eerst in jaren zitten er bloemen in de sinaasappelboom. Hoe blij kan ik zijn?

Zou het te maken hebben met het enten van de grond wat je laatst deed, vroeg Rick.

Dat zou mooi zijn maar dan zou het wel met terugwerkende kracht werken. De knoppen zijn al in een veel eerder stadium aangelegd. En natuurlijk vind ik het jammer dat ik de bedwelmend heerlijke geur, de azahara, niet meemaak.

De bloemknoppen hebben dezelfde olie belletjes als die in de citrusschil zitten.

Soms duurt het wat lang voordat kwartjes vallen.

De struiken die de wind uit het dal tegenhouden heten Transparente in het Spaans, Myoporum laetum in het Latijn. Nou, echt transparant is de haag nou toch niet. Waar komt de naam dan vandaan?

De blaadjes hebben kliervlekjes waar licht door kan schijnen. 

Ach en zo tut ik de laatste dag hier een beetje in het rond en werd mijn aandacht getrokken door de heerlijke geur van de enige bloeiende fresia. Die is per ongeluk in de pot met Clivia’s beland.

Met groeten Ton

Onderhoudend

Natuurlijk is het heerlijk dat het hier naar Nederlandse begrippen gewoon zomers is maar dat de haard niet meer gestookt hoeft te worden vind ik wel een dingetje. Staren in de vlammen levert zoveel meer op dan kijken naar kwaliteits TV met Patty en Gordon. 

Anyway. Ik verdiep me wat in het gedachtengoed van Iceman Wim Hof. 

En wat levert me dat op?

 

We douchen al bijna anderhalf jaar met koud water en mijn hemel: het lijkt nooit te wennen. 

Wat ben je al weer snel uit de douche, roept Rick geregeld.

Klopt, ik sta er nu eenmaal niet voor mijn plezier maar haal het ‘plezier’ uit het zo efficiënt mogelijk schoon worden. En ik denk dat er een vermakelijke video van gemaakt zou kunnen worden. Met een natgemaakt sponsje en zeep de meest kritische delen inzepen en dan afspoelen onder een straaltje water waar ik net nat van wordt. Wat me wel altijd opvalt is dat, hoe warm een badkamer ook is, het altijd koud aanvoelt als de warme waterstraal wordt uitgezet. Na een koudwaterdouche voelt een koude badkamer nog aan alsof je in de tropen bent.

Inmiddels stelt de Wim Hofman ademhalingstraining me zonder dralen en stokkende ademhaling in staat om onder een flinke en koude waterstraal mijn poppenlijfje schoon te spoelen waarna ik na een minuut of drie geheel fit en opgefrist denk: zonde van al dat water. Want zuinig blijf ik natuurlijk wel.

Maandag bij het Coro de Cómpeta was ik de enige Bas en zong zonder probleem tegen 24 zangers en zangeressen op. Volgens mij is dat alleen al een doorbraak.

Wat doen we zoal nog tijdens de laatste dagen voordat we af reizen?

Nu is niet een jaar hetzelfde qua weer en voor mij komt daar ook nog bij dat we elk jaar op een andere tijd in Spanje zijn maar wat is nu de beste tijd om te zaaien? 

De pijnboompitjes zijn allemaal opgekomen. Blijkbaar heb ik voor goede omstandigheden gezorgd. Of was het gewoon de goede tijd om ze te zaaien?

Blijkbaar ook het laatste want de Pijnboompitten die in het grind zijn gevallen zijn ook opgekomen. Ook al zien ze er wat verkreukeld uit, ze zijn zeer stevig. 

Morgen plant ik ze op de helling.

Zondag hadden we een Lekkerste taart afspraak met een Nederlands echtpaar dat we hier twee jaar geleden ontmoette en waar we tijdens de wandeling naar Rome konden overnachten. Altijd leuk.

Onderweg plukte ik peulen van de Johannesbroodboom. Ik heb Clarien van Moeskers Moestuin beloofd haar wat van die peulen te sturen.

Twee vliegen in één klap dus.

Vandaag nam ik deel aan een excursie van de tuinclub. We gingen naar een rumfabriek. Suikerrietteelt was tot een jaar of twintig geleden belangrijk in de kuststrook en waren er dus ook suikerfabrieken en rumstokerijen. Interessant om wat van te horen wel zou ik meer van de teelt hebben willen horen ook al smaakte de rum wel heel lekker.

Na de excursie lunchte ik met een stel van de tuinclub waarbij Rick ook aansloot. 

Afwisselende en leuke dag.

Met groeten Ton

Ondermijnend

Als er gasten zijn krijgt de tuin meestal wat minder aandacht. Dus nadat we terugkeerden van het vliegveld liep ik eerst een rondje.

Na het uitzonderlijk vroege warme weer heeft de Brugmansia de bloei hervat en niet zo zuinig ook. Een berg bloemen zit er in. En de geur is overweldigend ook al is dat pas in de avond.

De warmte zorgt ook voor andere zaken.

Mieren die een nest maken achter de steenmuur. 

Zulke kleine beestjes en dan toch zoveel aarde verzetten. Het kan niet anders dan dat er achter de stenen grote ruimtes zijn ontstaan en ze mijn werk ondermijnen. En het ergste is........ze zijn nog lang niet klaar. Het doet me twijfelen of ik het nest moet verstoren of dat ik naar de permacultuurman die in me zit luister en er van uit ga dat ook mieren iets nuttigs doen.

In ieder geval slepen ze massaal de afgevallen bloemetjes van de wit bloeiende struik naar hun hol. Die bloemetjes ruiken trouwens ook heerlijk zoet.

In de woonkamer zijn de pijnboompitten aan het ontkiemen en die wil ik voordat we naar het natte noorden afreizen op de helling zetten. Ze krijgen dan geen aansluiting op het watersysteem en zullen het op eigen kracht moeten zien te redden. Wel hoop ik dat er voor de zomer dan nog wel een aantal keren wat, of liever gezegd veel, regen valt zodat de overlevingskansen toe nemen.

Jarenlang en soms nog wel, zocht ik strandglas. Tientallen kilo’s heb ik van dat spul en mijn idee was om er iets kunstzinnigs van te maken. Nu is de gast een kunstzinnige vrouw en die was onder de indruk van de vorm en de kleuren. Zij zag allerlei toepassingen en mogelijkheden. Dus, wel met een beetje pijn in het hart, kreeg ze glas mee zoveel als ze wilde hebben want ik vind het toch wel mooi als het wordt gebruikt. Er was slechts één restrictie en dat was het gewicht van de koffer maar een kilo ging er gemakkelijk in.

Nu krijg ik geen link geplaatst via de App die ik gebruik voor dit blog dus voor lezers die willen weten wat gaste Ellen maakt. Google dan op: Ellen van Os

En ook na het vertrek van deze gaste is het weer leeg en stil in De Klompen want wat was het vertrouwd en gezellig.

Met groeten Ton

Badgast

Het was me teveel werk om de stronk van de omgezaagde Pijnboom volledig weg te halen. 

Eerst wilde ik de hele stam laten staan omdat ik hem té dik vond om handmatig af te zagen maar dat vond Rick niet zo’n goed idee.

Dus bedacht ik dat als ik de stomp op een hoogte van 70 centimeter zou afzagen dat mooi zou zijn om een vogelbadje op te zetten.

Wonderbaarlijk genoeg zaagde ik hem bijna horizontaal af en staat de schaal redelijk recht. Maar de afgelopen weken zag ik niet één vogeltje badderen of drinken. Tot vanmorgen toen kwam de eerste badgast.

Vandaag onstonden in de loop van de ochtend donkere wolken boven het land en besloten we om de zon aan de kust op te zoeken en we togen van Nerja 

naar La Heradura voor koffie en pootjebaden.

In Almuñecar aten we bij cervezeria Luna wederom een heerlijke tapaslunch. 

En...... kwamen we een bekende man tegen.

Daarna de peñon beklimmen van waar we goed zicht hadden op de prachtig blauwe en turquoise tinten.

En waar de gaste een foto van ons maakte.

Een heerlijke dag dus met als toetje thuis een uurtje samen zingen.

Met groeten Ton

Niks mist mee

De gast treft het, het is gewoon zomer. Hoogzomer zelfs naar Nederlandse begrippen.

Gelukkig staan De Klompen op 500 meter hoogte dus van de mist boven zee hadden we geen last. 

Het was eerder dat we genoten van die dikke witte bloemkoollaag die zich soms wat terugtrok en even later weer vet boven het dorp hing.

De Amandelboom in de tuin staat in volle bloei en wordt zeer goed bezocht door bijtjes. 

Het ontbijt namen we onder de Acacia en luisterden naar het gezang van wat ik dacht dat leeuweriken waren. Inmiddels zijn er meerdere zwaluwen verschenen en zagen we gisteren zelfs alweer een Hop. De eerste knoppen van de Chinese vernisboom zijn gesprongen en de Irissen bloeien voor het einde van de week.

Wat wil een mens nog meer?

Nou uh, dat de gast de naaimachine even nakijkt en het getik van de naald heeft verholpen en meteen vraagt of er nog ‘een klusje’ te doen is.

Dat is er altijd.

En zo zette ze even, nou uh even, een nieuwe rits in een vest.

Omdat ze ook nog eens heel graag zingt, ging ze gistermiddag mee naar het koor.

Het was Rick’s eerste officiële repetitie als dirigent van Coro de Cómpeta. Dat was helemaal leuk ook omdat er een grote opkomst was.

De twee koren die sinds de komst van de nieuwe dirigente zijn ontstaan voorzien in een behoefte en gaan dus niet ten koste van elkaar.

Met groeten Ton

Sneue jongens

Eigenlijk ben ik wel een beetje uitgelezen over de permacultuur. Ik kom steeds dezelfde artikelen en filmpjes tegen die ook nog eens heel vaak hetzelfde zeggen. Maar als ik dan hetzelfde artikel nog maar weer eens doorneem lees ik toch weer wat nieuws.

De schimmels die in de bodem leven en onontbeerlijk zijn voor een goede groei van bomen en struiken zijn in twee belangrijke groepen verdeeld. Er zijn schimmels die de wortels van bomen binnendringen en er zijn schimmels die zich óm de wortels van bomen slingeren. De eerste groep is het grootst en leeft dan ook samen met de meeste soorten. De tweede groep houdt zich voornamelijk op en rond fruitbomen.

Hoe kom je nou aan die schimmels? Nou door te composteren en te mulchen. Uiteindelijk komen dan alle schimmels wel in je tuintje voor. Maar je kunt het tempo versnellen door de grond te enten met schimmels. Die kan je bijvoorbeeld uit het bos halen. En met bos wordt bedoeld een oud bos waar geen chemische middelen gebruikt worden. Maar de schimmels voor fruitbomen zijn wat lastiger want de meeste fruitbomen worden commercieel gekweekt en dus meestal chemisch behandeld.

Nu was ik vorige week tijdens de eikelplant op de helling en zag ik bij de buren een groepje Citrusbomen staan. Naar mijn mening stonden ze daar nogal verwaarloosd te staan. Ongesnoeid, veel onkruid en kleine vruchten. 

Dus ging ik vanmorgen voor dag en dauw op pad om wat aarde onder die bomen vandaan te scheppen want het lijkt me dat mijn sneue fruitbomen nog wel wat extra aandacht kunnen gebruiken.

Dit is de moeizaam groeiende sinaasappel. Na zes jaar is ie ongeveer dertig centimeter gegroeid.

Elk jaar maakt ie een berg kleine nieuwe uitlopers maar echt stevige takken worden het niet en ze vallen er in de loop van het jaar weer af.

En dan deze jongen. Een mango die sinds vier jaar hier staat en niet één nieuw blaadje kreeg. Totaal gefrustreerd raak ik hiervan. Ondanks al dat mulchen en composteren staan ze te kwarren. 

Met hopelijk de goede schimmels die ik door de aanwezige compost mengde hoop ik dat het goed komt.

Een andere plant die het niet zo naar zijn zin heeft is de Stephanotis. In de zomer krijgt ie waarschijnlijk net voldoende licht maar in de winter duidelijk te weinig. De blaadjes zijn gelig en de takken te dun.

Na overleg wordt de nieuwe plaats de pilaar bij de keuken. Vol in de zon. Als dat dan maar weer niet té zonnig is.

Samen haalden we de plant los en reden we de pot met plant en al naar de zuidkant. Een beetje vlechten en na een half uur was de klus geklaard en niet een tak afgebroken.

Bij de voordeur kwam een andere plant. Of die niet te donker staat gaan we zien.

De gast is inmiddels op Schiphol aangekomen en we verwachten haar zo rond half twaalf want er is wat vertraging.

Met groeten Ton