Gered door een krop sla

Of ik die dozen in de papiercontainer wilde gooien. Natuurlijk wilde ik dat doen voor de verpleegkundige van het hospice. Maar een mooie niet té grote stevige doos bewaarde ik om mee naar huis te nemen om spullen in te doen voor de trek naar het zuiden van aanstaande zaterdag.

Zo vertrok ik om 23.00 uur met de doos en daarin een krop sla (van de tuinman die groente brengt in het hospice) op mijn fiets naar huis. Tja een racefiets zonder bagagedrager en alleen aan het stuur een ledlampje als verlichting. Fiets. Fiets. Slingerdeslinger want een doos in een hand vraagt nogal wat stuurmanskunst van die andere hand. Zeker over klinkerstraten met kuilen. Bij de rotonde aangekomen wilde ik het me makkelijk maken en in plaats van die driekwart rond te nemen sloeg ik linskaf om tegen de richting in de rit ff lekker af te korten. 

En ja. Ik voelde dat er iets zou gebeuren want zag ik niet het schijnsel van autolichten die van achter kwamen op de verkeersborden voor me schijnen? En dacht ik toen niet: als het maar geen politieauto is?

Goed. Ik had de verkeerde richting al ingezet en na honderd meter minderde de achteropkomende auto vaart. Het zijraampje schoof open de agent vroeg of ik wilde afstappen.

K-lompen U-it T-trekken.

We hebben verlichtingscontrole en u heeft geen achterlicht. En daarvoor geef ik u een bekeuring.

Hyperventileren doe ik op zulke momenten. Dus brabbelde ik wat onsamenhangende verontschuldigen en nadat ik weer wat controle had zei ik dat die bekeuring de consequentie was van mijn eigen gemakzucht.

Nu kwam ook de andere agent uit de auto gestapt. Heeft mijn collega ook al gezegd dat u tegen de richting van de rotonde inreed?

Uh, nee. Oei dacht ik: dat wordt dus een vette dubbele bekeuring.

Dat u zonder verlichting reed is één, maar dat u daarnaast ook nog gevaarlijk rijgedrag vertoont is dan wel wat dom.

Dat klopt, zei ik, maar ik dacht, ik maak het me makkelijk want met een doos onder mijn arm en zonder aankomend verkeer kan ik dat wel doen.

Zit er nu een krop sla in die doos, kwam er onverwachts uit de mond van de eerste agent.

Ja. Ik werk als vrijwilliger in het hospice en ik mocht een krop sla mee naar huis nemen die we kregen van een meneer die voor het hospice groente teelt.

Stilte.

Uh, nou uh, mensen die als vrijwilliger in het hospice werken krijgen van mij geen boete. U heeft mazzel. Wel maak ik een aantekening dat als we u binnen een jaar opnieuw voor dezelfde overtreding aanhouden u wel op de bon gaat.

De laatste opmerking was gelukkig wat ontnuchterend want ik stond eigenlijk een beetje sprakeloos, geëmotioneerd en overdonderd te zijn. 

Goed. Het laatste stuk reed ik, nog steeds zonder achterlicht, met licht gemoed en wachtte zelfs bij de stoplichten terwijl er geen enkel ander voertuig wachtte of aankwam.

Gered door een krop sla, begon ik mijn relaas bij thuiskomst aan Rick.

De doos. De kropsla.

Met groeten Ton

Het schiet al op

We staan in het teken van vertrek. Eigenlijk al vanaf de eerste dag dat we weer in Nederland waren en ik een doos in de slaapkamer zette waar we ‘dingen die we tegenkwamen en mee naar Spanje wilde nemen’ meteen in konden doen. 

Inmiddels zit die propvol.

Van schroefjes en boortjes die ik hier niet gebruik tot ongebleekte filterzakjes die ik in Spanje niet kan kopen. En alles daar tussen in. Ook staat er een tas klaar met theepotten die ik rond De Klompen in de bomen op ga hangen als nestkastje. Dat zag ik laatst in een programma op de BBC.

Samen met een paar laarzen en nog wat zooi. Malle pietje is nooit ver weg zullen we maar zeggen.

De bloemenbon uit het kerstpakket van de hospice wisselde ik afgelopen week in om de laatste wat sombere dagen op te fleuren.

Daarnaast bracht ik de kerstverlichting aan. Niet alleen om het gemis aan zonlicht te compenseren maar meer omdat vanwege de nieuwe draaistoel het tafeltje met schemerlamp het veld moest ruimen en het in die hoek wat donker is ‘s avonds. 

En de avonden zijn alweer behoorlijk aan het korten.

Ook hebben we in de plannen opgenomen dat we rond de jaarwisseling hier zijn en dan is die verlichting zeker op zijn plaats. Nu hebben we het gevoel van een vroege kerst en dat terwijl er nog geen spruitje of pepernoot in de winkel ligt.

Onze neuzen staan al duidelijk in zuidelijke richting.

 Met groeten Ton

Pinkie

Eigenlijk is er niet zo veel te melden anders dan dat we veel bezoekjes afleggen, gasten over de vloer hebben en uit eten gaan.

Ook vandaag was het weer raak, net als morgen trouwens.

Lunchen met de pianiste van ons kwartet. Ze is weer helemaal hersteld van een middenrif verlamming en een lekke hartklep. En met haar 84 jaren is ze weer volledig de oude. 

Vanmorgen werd ik verrast met een dromenvanger. Ik kreeg die van mijn collegavrijwilligster van de hortus. Vorig jaar vroeg ze me of ik in Spanje ook wel eens veren zag liggen want ze wilde dromenvangers maken met andere veren dan die van meeuwen, houtduiven en kraaien.

Dus zocht Malle Piet naar veren en die vond ze natuurlijk. Ze gingen vorig jaar augustus mee naar Nederland waar de vrijwilligster zich niet meer liet zien. Dus gingen de veren uiteindelijk de vuilnisbak in.

Maar drie weken geleden was ze in eens weer van de partij. Gelukkig was er niets met haar aan de hand, maar was de zin in tuinwerk tijdens de corona wat laag. 

Natuurlijk vertelde ik haar over de veren van Malle Piet waarna ze zich verontschuldigde en vanmorgen met deze dromenvanger aan kwam.

En dan The Claw.

Zo zag die er vlak na de operatie uit.

En deze foto is van een dag of twee later.

En deze is van vandaag. Pinkie kan weer zonder pijn nagenoeg volledig gestrekt worden. Nu maar hopen dat het resultaat wat langer aan blijft dan de drie maanden na de vorige ingreep.

Met groeten Ton

Balkonboon

Ook op een balkon kunnen groenten gekweekt worden.

Op de zakjes waarin zaden worden geleverd staat het aantal dagen dat het duurt tussen het tijdstip van zaaien tot de eerste oogst.

Bij de bonen die ik kocht werd van 100 dagen gesproken. Tja. Half juni gezaaid en 4 september weer naar Spanje. Dat wordt krap. Maar een paar dagen geleden kwamen de eerste bloemknoppen tevoorschijn. 

En wat zag ik vandaag?

Een iniminiminiboontje. Met nog krap drie weken hier kunnen we waarschijnlijk wat bonen eten. De rest is voor buurvrouw want zij geeft de planten water tijdens onze afwezigheid.

Voor de tomaten geldt ongeveer hetzelfde. De eerste tomaatjes kleuren.

De planten hebben wel last van Phytoftera. De aangetaste bladeren knip ik er steeds af zodat de planten er niet te veel last van krijgen maar de groei is er wel uit. 

De gember planten heb ik gerooid. Daar zat spint in en dat kreeg ik niet weg met huis tuin en keukenmiddeltjes.

Ik rooide meer knollen op dan dat ik twee jaar geleden plantte dus dat is wel fijn. Toch viel het me iets tegen, zeker met de spectaculaire groei van vorig jaar.

Wat een gedoe met die groenten, zei Rick vanmiddag.

Klopt. Je hebt niet zomaar een hele wintervoorraad.

Ben benieuwd of er in Spanje nog wat tomaten en bonen te oogsten zijn.

Ik ben er bang voor.

Met groetenTon

Vlerken

Jonge meeuwen piepen om voedsel en dat doen ze de hele dag.

De ouders komen schreeuwend naar het jong en dat doen ze de hele dag.

Goed, in Spanje gaat het geblaf van honden de hele dag door en hier zijn het meeuwen die voor het achtergrond lawaai zorgen.

Er is overal wat.

Anyway. 

Na het oefenen van zijn vlerken heeft het kuiken eergisteren het dak verlaten. Oei. Omdat het jong de vliegkunst nog niet helemaal meester was kwam het per ongeluk in de besloten achtertuin terecht en kon er niet uit. De tuin is té klein voor de ouders om er in te landen. Dus nam het gepiep en gekrijs in alle hevigheid toe.

Bij buurvrouw aangebeld maar die wilde het kuiken niet naar buiten laten in verband met het grote aantal katten dat in de buurt rondloopt.

Ze wilde het liever een dagje aankijken en dan eventueel dinsdag de poort openzetten.

En dat deed ze dus gisterochtend.

Daarmee werd het gekrijs niet minder want zo op de openbare weg zijn er nog meer gevaren dan slechts verhongering in een binnentuin.

Auto’s, fietsers, honden en katten, bij het verjagen van de laatsten komen dan de ouders in beeld. Tegen auto’s zijn ze niet opgewassen en daar moest het kuiken zichzelf zien te redden. Al fladderend kon die zich in veiligheid brengen.

Uiteindelijk werd het wat rustiger en zag ik het kuiken op de nok van de buren zitten. Tenminste; ik denk dat het ‘ons’ kuiken was.

  

Vandaag niets meer vernomen en is de rust weergekeerd.

De cortenstalen plantenbak is gisterochtend door Rick en mij gevuld met aarde en door mij beplant. Van het gros van de bewoners kregen we complimenten. Dat is altijd fijn. De mopperaars bleven mopperen en dat vind ik dan weer lastig.

Goed: de klus is gekkaard.

Mijn rechtervlerk is vanmorgen opnieuw behandeld om de pink weer volledig te laten strekken. Na de behandeling van vorig jaar duurde het ongeveer een maand of vier voordat de pink weer begon krom te staan. Nu zijn er meer sneedjes gemaakt in de bindweefselstreng in de hoop dat er langer resultaat blijft.

Hier dus ook een paar dagen rust.

Met groeten Ton

Kerstpakket

Het langdurig afwezig zijn heeft ook voordelen.

Zo kreeg ik gisteren mijn verlate Kerstpakket van het hospice. Gelukkig bevatte het geen bederfelijke waren. 

Kadobonnen voor bakker, visboer, bioscoop de bloemist en de bierspecialist.

Hoe lekker kan het zijn?

Vandaag stond er vis op tafel. Rick de kibbeling en ik wat gerookte makreel. Het smaakte heerlijk samen met een salade van krootjes..

Iets anders. Iets waar ik minder blij van word. Of eigenlijk wat mismoedig en teleurgesteld.

Ik vind……(wat je vindt breng je maar bij de politie) dat er bij de dokter té snel een pilletje wordt gegeven. Kijk soms eerst eens naar wat je er zelf aan kan doen. Dat laatste dan wel met overleg of info van de huisarts.

Ik slik al een aantal jaren bloeddruk medicatie. 

Vanwege ons lange verblijf in Spanje door de Corona zat ik vanaf maart zonder pilletjes. Mooi om eens te kijken of ik met de aanbevelingen van Dokters van Morgen, geen zout, suiker/koolhydraten en minder of geen dierlijke producten van de pillen af zou kunnen afkomen.

De afgelopen week kon ik na urine en bloedonderzoek bij de dokter langs.

Tja. Dat viel me behoorlijk tegen. De bloedruk te hoog en eiwit in de urine. De pillen komen dus terug.  

De bloedsuiker daarentegen was in tegenstelling tot vorig onderzoek wel goed. Ik mag dus aannemen dat de voedselregels wel wat gedaan hebben. En wellicht zou de bloeddruk zonder lifestyle aanpassingen nog hoger zijn geweest.

Nu maar op zoek om te kijken of ik kruiden kan verkrijgen of verbouwen die van nature bloeddruk verlagend werken. 

Ach, het houdt me bezig.

Met groeten Ton

Gesteggel

Het is dat we weten dat er bij de Spaanse buren werd ingebroken en Leo geen blafje liet horen. Anders zou je kunnen denken dat we een echte waakhond hadden.

Dinsdag waren we op visite in Stroe op het eiland Wieringen. Leo en Beau, hond van de vriendin waar we waren, bewaakten zo ongeveer het hele vakantiepark. Samen staan ze sterk.

Thuis staat Leo vaak uit het raam te gluren. Soms vragen we ons af wat hij eigenlijk ziet, maar vanmorgen was het gewoon duidelijk.

De baas gaat toch niet weg zonder mij? 

Bij Rataplan had ik een goede vondst. Een mooie stevige muziek standaard. Rick helemaal in zijn nopjes, want er wordt een nieuwe poging gedaan om de opleiding tot koordirigent te volgen. Het hangt natuurlijk af van de Coronaperikelen of dit gaat lukken.

Een andere klus is de aanschaf van een grote plantenbak voor op de binnenplaats. De interieurcommissie, waar ook het exterieur onder valt, stelde voor om een boom te plaatsen in de driehoek maar daar kwam nogal wat kritiek op af over vallende blaadjes en zo. Een ander voorstel: een vlaggenmast? Nee, dat gewapper van de vlag zou wooncomfort aantasten.

Het valt niet mee om 22 eigenaren op een lijn te krijgen. 

Na veel gesteggel werd akkoord gegaan met een plantenbak met een boom. Alsof die geen blaadjes laat vallen.

Kijk, eigenwijsheid en eigengereidheid zijn mij niet vreemd en omdat ik interieurcommissie zit kan ik toch behoorlijk mijn stempel drukken.

Zo werd het een cortenstalen bak van een kubieke meter groot, waar mijn favoriete struiken in komen te staan. Eleagnus met heerlijk geurende bloemetjes en eetbare besjes.

Rechts tegen de muur staat het het hek waar sinds vorig jaar, na jaren van discussie, eindelijk een beetje gezelligheid in de vorm van beplanting begint te komen.

Het zijn kleine stapjes en het volgende stapje ligt al in de week.

Met groeten Ton

Door de bomen

Donderdagochtend is hortus ochtend.

Vanwege vakantietijd, een verhuizing en een klein ongelukje in een thuissituatie, waren er afgelopen donderdag maar drie vrijwilligers in de Japanse tuin.

Wel kwam de hoofd tuinopzichter langs om ons een paar klusjes op te dragen waarna we zelf onze gang konden gaan.

Uh, vroeg Natalja later aan mij, wat kan ik morgen doen? Ik ben dan helemaal alleen want Jeroen is nog ziek.

Oei, denk ik dan als eerste, heb ik hier zin in? Ik wil wel vrijwilliger zijn, maar ik heb een hekel aan verantwoordelijkheid. Daarbij komt natuurlijk dat het  niet míjn tuin is.

Het kostte me een paar seconden. Je bent ooit hovenier geweest en de opgedragen klussen zijn nog niet allemaal klaar dus kom op en ga morgen met Natalja aan de slag. 

En nadat ik dat had gezegd zei de andere vrijwilligster dat ze dan ook zou komen.

Kijk, hoe leuk is dat?

De grootse klus is het uitdunnen van een bamboebos. De laag groeiende soort moet er uitgeknipt worden en van de hoge bamboe de oude en de té dunne stokken zodat het weer transparant wordt.

Natuurlijk was ik alweer te laat met het maken van een foto en een deel van de lage bamboe is hier al weggeknipt. Het zag er uit zoals helemaal rechts.

We begonnen als eerste met het wegknippen van de lage soort zodat we later de hoge stengels zo dicht als mogelijk bij de grond zouden kunnen afknippen.

De stengels van de hoge bamboe zijn alleen aan de buitenkant eenvoudig weg te knippen met een takkenschaar. Maar hoe doe je dat binnenin het bosje?

Behoorlijk prutsen om de bek van de schaar tussen de stokken te manoeuvreren waarbij de stokken die je wilt laten staan tussen de armen van de schaar zitten.

Na twee uur kan ik tussen de bomen het bos, uh, Natalja weer zien.

Een voordeel van ‘extra’ werken is dat we net iets meer konden praten en dat is wellicht nog het leukste van vrijwilligen. De klus is nog niet klaar maar we zijn tevreden met het resultaat.

Wel nieuwsgierig wat de baas er donderdag van vindt.


De jonge meeuw op het dak tegenover ons appartement is bezig met zijn vliegoefeningen. Wij vonden het eigenlijk best raar om te zien dat het kuiken al na een paar dagen alleen gelaten werd door de ouders om voedsel te zoeken. Maar dat schijnt dus gewoon te kunnen.

Nog een weekie en vliegt hij of zij wel van het dak af waarna een veel gevaarlijker tijd aanbreekt want op de grond zijn ze nogal kwetsbaar.

Met groeten Ton