Claudia

​Het is warm. En dat is te verklaren. Storm Claudia die nu boven Spanje rondtolt, voert warme lucht aan vanuit Afrika en naar verluidt een berg regen en harde wind.

In de loop van de ochtend werd de bewolking dikker en…….begon de lucht bruinig te kleuren.

Oei, als het maar geen Saharastof is want dat is met regen en storm geen fijn vooruitzicht en laat dat nou net de gevreesde combinatie zijn volgens de Spaanse weerdienst. 

Nou ja, het is nog droog. Morgen zien we wel hoe terrassen en muren eruitzien.

Met groeten Ton 

Het liep weer goed af

​Sommige dingen zijn toch echt overal hetzelfde.

Ook hier zijn de katten krols. En niet zo’n beetje ook. Waarschijnlijk is onze tuin een belangrijke plek voor de territoria.

Vorige week, we zitten rustig wat te lezen, ik, en tv te kijken, Rick, toen we gestommel hoorden op het terras boven de keuken.

Hé, wat is dat?

Maar voordat dat we dat hadden gezegd hoorden we geblaas en gekrijs: katten, was onze conclusie. Het lawaai werd vervolgd door gestommel op de ijzeren wenteltrap. Blijkbaar ontvluchtte een van de beesten het slagveld.

Eergisteren hetzelfde geluid. Maar omdat we wisten wat er ongeveer gebeurde liep ik voorzichtig de serre in en deed Rick onderwijl het licht op het boventerras aan. En ja, daar vlogen de twee katten de wenteltrap af. De rode kater voorop en de Genetkat er achteraan. We denken dat die laatste de kat is die hier vaak langs het raam sluipt.

Vanmiddag hoorden we de sirene van de brandweer. Ik loop dan een rondje om het huis om te zien waar de brand is: op de bergrand aan de overkant van het dal. We konden de vlammen zien. Gelukkig stond er geen wind.

Ondanks dat de brandweer hier goed georganiseerd duurt het echt wel een half uur voordat de eerste wagens en of blusvliegtuigen ter plekke zijn.

Met een half uur was de klus geklaard.

Dit seizoen waren er opvallend weinig brandjes. Dat er nu toch nog eentje ontstond, heeft misschien te maken dat er vanaf begin oktober weer snoeiafval verbrand mag worden.

Met groeten Ton

Wat doen we elkaar toch aan

Een bliksem bezoek was het. Dondermiddag in Den Helder. Rick had ‘s avonds de vergadering van de VVE. Vrijdag wat regelklusjes in verband met mijn residentie naar Spanje en doktersbezoek.

Het was vrijdag afwisselend zeer mistig en

heel zonnig. Daar had de ramenwasser een mazzeltje aan. Wel gezellig om even een buurman te hebben.

Weer helder zicht op de stad.

Zaterdag vroeg richting Alkmaar voor een zangdag. Ook al zijn we er nog niet: het wordt al wel heel mooi. En dat met een tweede repetitie. Heerlijk om zo samen te werken met enthousiaste mensen.

We repeteerden bijna vier uur maar wel tussendoor ruimte voor koffie met cake en kruidkoek en een heerlijke lunch. Dank daarvoor.

Ook kreeg ik nog een paar verlate verjaardagskadootjes. Een mooie sleutelhanger uit Zuid-Afrika en een eurobriefje voor een kopje koffie tijdens het André Rieuconcert. Nu kunnen we met dat briefje hier normaal gesproken wel 8 kopjes koffie betalen maar wie weet is het in het stadion van het concert wel iets duurder.

Na de zangdag reisden we direct door naar Schiphol om weer naar Spanje te gaan.

Een zeer voorspoedige vlucht die ook nog eens 15 minuten korter duurde dan werd aan gekondigd. En tja, wat zijn nou 15 minuutjes? Toch lekker na best wel een intensieve dag.

We lagen vanmorgen om 02.00 uur in onze bedjes. En ja: daar zit ook een voordeel aan. Ik sliep in een ruk door tot vanmorgen acht uur.

Vandaag toch een beetje verreisd. Ik gaf wat plantenbakken water en knipte wat dorre blaadjes af. Las wat in een boek van Eckhart Tolle waarmee ik het zware gevoel van een artikel over de massamoord in Soedan weer een beetje kwijtraakte.

Wat doen we elkaar toch aan?

Vanmiddag op een feestje van twee jarige mannen die beiden 70 jaar werden. Dat was zeer genoeglijk ook omdat er veel gezongen werd.

We zongen met acht gasten een lied voor de jarigen en op de foto hieronder zong een van jarigen zelf een lied en afgesloten werd er met een lied van het koortje van dezelfde jarige. Al met al heerlijk ongedwongen met een wat flauw zonnetje, bijzondere en smakelijke tappas en een glaasje wijn.

Wat wil een mens nog meer?

Uh, de kachel stoken. De eerste keer dit seizoen.

Met groeten Ton

Zou je net zien

Van epiphytische cactussen heb ik vijf soorten. Twee soorten bloeiden de afgelopen jaren met die mooie grote paars/cyclaamkleurige bloemen. Die staan buiten in potten.

Drie soorten die wat gevoeliger zijn, staan nu in de serre waarvan een die me laatst met een grote witte bloem verraste.

Zie ik een week geleden dat een andere soort zes bloemknoppen had gemaakt.

Oei, zei ik tegen Rick, zou je net zien dat die precies uitkomen als we in Nederland zijn.

Kom, dacht ik heel slim: ik zet die plant op de koelste plek van het huis, de badkamer. Daarmee hoopte ik het proces wat te vertragen zodat de bloemen pas zouden opengaan als we weer terug zouden zijn.

Gisteravond pakte ik mijn rugzakje in en moest toen wat uit het badkamerkastje pakken. O, meteen even kijken hoe de cactus het doet.

Nou, heel goed. Zes bloemen die allemaal volledig geopend waren.

Ook al was het nog maar voor een uurtje, ik zette de plant in de keuken neer om er volledig zicht op te hebben.

Ik ben blij dat ik ze heb zien bloeien. En gelukkig heb ik de foto’s nog want als we thuis komen is dat feest echt wel gevierd.

Vanmorgen om 05.00 uur op en toen waren de bloemen nog prachtig. Ze zijn zo 5 a 6 centimeter groot waarmee ze ongeveer een derde zijn van de eerdere bloem.

Dat beloofd wat voor volgend jaar want de plant groeit als kool.

We hadden een voorspoedige reis, ondanks behoorlijke turbulentie, en genoten inmiddels al van kruidnootjes en rookworst. Wel is het koud. En vooral donker. Ook vanmiddag om 13.00 uur toen we het vliegtuig uitstapten. En toen scheen de zon zelfs.

Maar ook weer fijn om even hier te zijn. Wel drie volgepropte dagen voor de boeg voordat we zaterdagavond weer richting het zuiden gaan.

Met groeten Ton

Avondroodshow

Zondagmiddag gingen we naar een meditatie concert. Altijd leuk een concert. Toch?

Iets met klankschalen.

Allemaal keurig georganiseerd, vriendelijke ontvangst en relaxte sfeer. Niks mis mee.

Alleen denk ik niet dat het voor ons is. Op de grond hangen en ohhhhmmmm zingen. En dat minstens tien minuten per lied. Dan te weten dat ik nogal snel verveeld raak. Bij een gewoon lied vind ik al vaak bij een derde couplet: volgens mij is het wel genoeg.

Iedereen mocht doen wat hij of zij wilde doen. Of dat nu wel of niet meezingen was of dansen of liggen, met ogen open of dicht. Natuurlijk zonder elkaar overlast te bezorgen. En dat was ook helemaal geen probleem.

Ik was het probleem want mijn hemel: ik vond het niks. Dat gezang niet en dat sommigen helemaal in een soort van trance raakten ook niet. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg hoorde ik wijlen mijn moeder steeds zeggen.

Deed ik in het begin soms mijn ogen nog wel eens open, hield ik ze later steeds gesloten. Dat was om niet geïrriteerd te raken of om mijn brein nog meer voedsel te geven om oordelen aan te maken.

Dan zijn vijf kwartieren best heel lang.

Maar werd je er rustig van, wilde Rick nog weten nadat we in de auto terug de berg opreden.

Een soort van, maar stel dat ik vannacht heerlijk aan een stuk doorslaap ga ik beslist elke week naar zo’n sessie.

Ik was gewoon om 04.15 wakker.

De dag na mijn verjaardag wilde ik Pastelles de Nata trakteren op het koor.

Dus al vroeg met het proces begonnen want natuurlijk willen we er dan zelf eerst wel een proeven bij de koffie.

Bakken vraagt precisie en ik weet niet wat ik nou anders deed dan vorige keren maar het werd een drama. Ik kreeg de gebakjes niet uit de vormpjes omdat de vulling over de deegranden was gelopen.

Tja, er werden geen Pastelles uitgedeeld.

Volgens de Engelsen was King Alfred langs geweest want die liet de cake aanbakken.

Rick bestelde originele Pastelles bakjes en ik verwachtte daar veel van. Dus gisterochtend nieuwe kans.

Foei, het zelfde probleem als in de oude vormpjes. En dat gaat ten koste van mijn immer zonnige humeur. Wel bleef ik rustig genoeg om na te denken.

Als ik nu de vulling in een pannetje tegen de kook aanbreng wordt het wat dikker waardoor het dan in het begin van het bakproces niet zo makkelijk over het deegrandje loopt. En ja, dat werkte goed.

Wel is te zien dat het deeg nog steeds niet zo hoog is al het vormpje en dat is wel de bedoeling. Daarom ga ik de volgende keer eens zelf bladerdeeg maken.

Anyway, ik bakte er veertig en die vonden gretig aftrek.

We konden gisteravond weer eens genieten van een prachtige avondroodshow.

Met groeten Ton