woensdag 30 september 2015

Houdt het dan nooit op?

Nadat ik twee weken in onze heerlijkheid met de meeste zonne uren heb gebivakkeerd reisde ik door naar onze heerlijkheid met het meeste groen om vanmiddag te vertrekken naar onze heerlijkheid met de mooiste stranden.

Ach wat zijn we toch bevoorrecht.

Dat ik nog een nachtje in ons eerste huis bleef had te maken met de onverwachte verhuur waardoor ik eerst het nog wat poetswerk had te doen.
Kon ik meteen naar de fotowinkel in Alkmaar om een nieuwe camera te kopen. Altijd leuk om met geld te kunnen smijten als ik ergens het nut van inzie. En van een nieuwe camera kan ik het nut wel inzien. Dus werd ie wel duurder dan ik aanvankelijk had bedacht maar is ie ook kleiner en beduidend beter dan mijn ouwe Samsung.
Ook is het altijd een beetje lachen om de verkopers.
Ik vertelde eerst wat voor camera ik had, wat ik het meest fotografeerde en wat mijn bezwaren aan het oude toestel waren. 

Ik heb hem pas een jaar of vier en ben er niet zo heel voorzichtig mee, zei ik. 
O maar die camera's zijn gemaakt om tussen de drie en vijf jaar mee te gaan. Dan is ook de software verouderd. U doet het dus helemaal niet slecht. Er zijn mensen die komen met een jaar al terug omdat de lenzbeschermer het niet meer doet.

Ik heb nu een Sony. Ongeveer net zo groot/ klein, licht/zwaar als de vorige maar wel 'veel meer kwaliteit'.

Dus zat ik in de trein naar Den Helder de boel in te stellen. En wellicht is het heel eenvoudig maar ik ben helemaal in mijn nopjes dat ik het selluf heb gedaan.

Nu had ik ook nog 40 minuten wachttijd in Den Helder dus kon ik nog wat extra tijd gebruiken.
Twee keer de watertoren. Met en zonder zoom en beiden haarscherp en dat is wel een verschil met het oude ding waar bij inzoomen best veel kwaliteit verloren ging.



'Met het handig openklappende en draaibare scherm maak je makkelijk de mooiste selfies'.
Kijk, daar heb je wat aan. Ik hoefde slecht één oog te sluiten.


En waar zitten we? Om het vakantie gevoel nog even vast te houden zitten we weer eens op onze favoriete strandtent te genieten van de zon.

Zeg? Vroeg Rick nadat we een wijntje en een portie bitterballen hadden verorberd.
Ja?
Kunnen we die sperziebonen met gehaktbal niet morgen eten?
Ja hoor. Maar wat wil je dan vandaag eten?
Nou, een satehtje.

 

Dus zagen we de zon, bijna, ondergaan.


Met groeten Ton


maandag 28 september 2015

Onrustige nacht

Je herkent een dier aan zijn vorm. Gekko's herken ik aan de staart. Daarom moest ik eerst even nadenken wat dit was.




Al maanden ben ik bezig met de maansverduistering. Ben er gewoon een beetje onrustig van. Bij de eerste FB berichten zette ik de datum in mijn agenda. Dat is echter niet genoeg om er zeker van te zijn dat ik de bewuste nacht buiten zit. Dus maakte ik een link van een sterrenwacht waardoor ik regelmatig updates kreeg.

Gisteravond maakte ik om een uur of tien alvast een proef foto van de maan. Hij was prachtig helder te zien.


Om half elf liep ik nog even naar buiten en toen was dit het zicht op de maan. 


Volledige duisternis door mist. Enigszins teleurgesteld ging ik naar bed na uitgebreid nagedacht te hebben welk deel of delen van de verduistering ik wilde zien. Want om vier uur buiten te zitten, gaat ook mij te ver. De wekker zette ik op 4.45. De rode maan leek mij het mooist om te zien.


2.00 Uur. 
Word wakker, hoorde ik een stem in mijn droom, de verduistering begint. Voor mij is het duidelijk een teken dat ik toch meer wilde zien dan alleen maar de rode maan. Maar ook nu: zwart.


Tegen de muur van de plantenbak staat een stapeltje tegels. Een wankel stapeltje. Om drie uur vielen er een paar tegels van de stapel af. Waarschijnlijk door een kat die er op sprong. Meteen tijd om nog even naar buiten te gaan. Ja hoor. Door een klein gaatje in de wolken zag ik een flets maantje met een hapje d'r uit. Snel zus wakker gemaakt maar toen ze buiten stond was er niets meer te zien.

Om kwart voor vijf liep de wekker af. Een beetje slaapdronken naar buiten en ja hoor. Een prachtig rode maan was er te zien. De lucht was helder en zodoende kreeg zus tijd genoeg om uit bed te komen en het spektakel te bewonderen.
Wel mooi he, ook al valt het een beetje tegen. Hij is best nog klein.

Toch gingen we tevreden naar bed. Zonder foto's gemaakte hebben want de rode maan gaf te weinig licht.

Het wonderlijke. De volgende foto is eergisteren gemaakt zo rond een uur of vijf in de morgen na een sanitaire stop. Ik was verbaasd om te zien hoe rood de maan was en dacht: heb ik me nou toch nog een dag vergist? En hij lijkt wel net zo rood als die van vannacht.


Met groeten Ton

zaterdag 26 september 2015

Klagers

Klagen. We doen niet anders.

In de tijd dat ik als kok in verzorgingshuizen en ziekenhuizen werkte en niet kon omgaan met klachten riep ik altijd: als ik oud ben, word ik de grootste zeikert die er is. 

Nederlanders die in Spanje wonen zitten altijd te zeuren hoe koud het is en hoe slecht de winter in Spanje is.

Dus zitten we vanavond aan de maaltijd. Het is zo rond acht uur en we zitten op het terras te genieten, niet alleen van de wijn en het eten maar ook van de zon die langzaam achter de bergen zakt.
Ik haal ff een truitje hoor, zegt zus, ik heb het koud.
Ja, het koelt wel af he, zegt Rick, om vervolgens te verdwijnen om een sweatshirt aan te trekken. 
Mijn eigen eigenwijze karakter verbiedt het me om ook een shirtje te halen maar haal wel de thermometer en maak een foto.
20 Graden hoor, zo warm is het in Nederland de afgelopen maand nog niet geweest.


Vanmorgen liepen Rick en ik onze favoriete tocht naar Acebuchal. 6 Kilometer door het park op weg naar koffie en gebak.



Nog heerlijk in de schaduw want ook 's morgens om half tien is het al behoorlijk warm. De fietsers leken nergens last van te hebben maar voor de Spanjaarden is het dan ook eigenlijk al winter.


Omdat het fototoestel steeds vreemder gaat doen heb ik er maar een overbelicht zwart/ wit probeersel van gemaakt. 


Vanavond om half zeven klommen de wolken voorzichtig tegen de bergen van Malaga op.


Om half negen zag het er zo uit.


En dat is wellicht één ding waar ik nooit over zal klagen: dit uizicht verveelt nooit. Misschien net als het licht op Texel. Het is nooit hetzelfde.


Nog vier jaar, zei Rick tijdens het eten en dan is dit ons vaste uitzicht.

Goed vooruitzicht.


Met groeten Ton

vrijdag 25 september 2015

Klaar

Eigenlijk wilde ik al het schilderwerk klaar hebben voordat Rick kwam. Dat is me niet gelukt, zelfs niet met hulp van zus. Het was soms te warm, te winderig of gewoon te vakantieachtig om iets te doen.

Dus stond ik vanmorgen toch nog maar even op de de schilderstellage. Rick genoot van de zon op zijn favoriete terrasje en zus zat met voet op stoel te borduren.


In de middag onstond er een grote donkere onweerswolk.


Die zonder spatje oploste.


Om vier uur kreeg ik hulp van de man met de witte schoenen. (Zie blog van 12 augustus 2014) Hij kwam de vlotter van het waterdepot vervangen want die sloot niet goed meer waardoor het depot overliep. Fluitje van een cent. Leverde wel een paar bevreemdende  foto's op.



Wat meer energie kostte was het repareren van de buis van het riool. Klein klusje maar wel op de steile helling waardoor wederom de schoenen van kleur wisselden.

De nieuwe onweerswolken leverde een mooie zonsondergang op.


Met groeten Ton

donderdag 24 september 2015

Gebroken teen

Gisteravond Rick opgehaald van de  Pablo Ruiz Picasso Terminal. 

Vanmorgen werd hij niet getrakteerd op een ontbijt in de warme Spaanse zon. 
De wolken hingen dik boven het land maar we konden de zon wel op de kust zien schijnen.
Nee hoor, zei Rick, ik heb geen zin om de zon achterna te jagen. Dan wordt het zo onrustig. Ik wacht wel tot het opklaart.


Zolang hoefde hij niet te wachten.

O, zei zus om een uur of tien. Ik heb gisteren mijn teentje gestoten en ik zou toch graag naar de dokter gaan want ik denk dat hij is gebroken. 
Dus zaten we om half twaalf aan de boulevard in El Morche te wachten op de afspraak bij het Centro de salud. In het zonnetje met een kopje koffie en wat later met een lunch.


Een uur kon zus naar de arts, een kwartier later naar Torrox voor een röntgenfoto en twintig minuten later weer bij de dokter voor intapen. 
Allemaal keurig geregeld.

Gelukkig heeft zus geen pijn en konden we gewoon op visite bij een jarige vriend. 

Met groeten Ton 







dinsdag 22 september 2015

Duvel

Windstil was het hier de afgelopen dagen. Ik houd niet van wind dus dat kwam goed uit.
Zus heeft dezelfde vader en moeder als ik en......houdt derhalve ook niet zo van wind.


In julli vroeg Rick of ik al wat takken van de bomen wilde halen "want we kunnen de zee nauwelijks meer zien."


In de eerste jaren heb ik rond Los Zuecos heel veel bomen geplant. Natuurlijk probeerde ik er eerst een paar maar die groeiden zo slecht omdat ze té veel last hadden van wind, droogte, zon en nog wat andere voordelen van het harde Spaanse klimaat. 
Later plantte ik er veel meer en vlak bij elkaar zodat ze steun van elkaar kregen. Inmiddels doet het gros het meer dan goed en "wordt het na al die jaren al lekker dicht" volgens zus. Kijk, als die als onhafhankelijke partij het zegt zal het wel zo zijn. Dus pakte ik gisterochtend snoeischaar en zaag om eens lekker het zicht op de mediteranee te herstellen.
Nu ben ik niet zo goed in 'voor en na foto's' maar toch. Deze is van 28 juni.


De volgende is van vanavond. Eigenlijk is het verschil niet goed te zien omdat ze teveel van perspectief verschillen. Maar Rick zal ongetwijfeld aangenaam verrast zijn.


En alsof de duvel er mee speelt: wat een storm vandaag. Weliswaar was het vanmiddag 31 graden in de schaduw maar 'die wind'. 
Wel jammer dat je nu die bomen hebt gesnoeid.
Tja.

Voordeel was wel dat ik zo rond een uur of tien moest stoppen met schilderen want de verf waaide van kwast en roller af. Daarna zaten we als twee oude wijven in schaduw en luwte te luisteren naar de Evergreen top 1000 van radio Nostalgia. En ondanks alle verschillen die we hebben zijn we het over een ding duidelijk eens: de klassieke muziek invloed van onze ouders heeft er voor gezorgd dat we van melodieuze liedjes houden.

Rick en ik komen al twintig jaar in de Axarquia en zolang als we ons kunnen herinneren staat er een skelet van een onafgemaakt gebouw bovenop een berg tussen ons huis en Frigliliana. We noemen dit het parthenon. Het bestaat uit zuilen en een dak.
Na onze zondagse tocht naar Acebuchal voor taart en koffie zag ik ineens dat er nieuwe activiteiten waren.


Met groeten Ton




zaterdag 19 september 2015

Wonderlijke fenomenen

Die kleine venijnige steekmuggetjes die kennen we. Daar gebruiken we inmiddels jojobacreme tegen. De kolibrimot heb ik ook gezien vandaag en een slang. En dat de cactussen onder de witte luizen zit is duidelijk te zien.
Tot zover weinig nieuws.

Wat wel nieuw is dat er al drie dagen een plek is op zee, voor Torre del Mar, waar golfjes te zien zijn. Eerst dacht ik nog dat het de viskweekvijvers waren maar die liggen dichter bij de kust. Deze golven zitten verder op zee en verplaatsen zich niet. 
Wie o wie weet wat dat voor fenomeen is?


Als de vliegtuigen die in musea zijn opgehangen, hangt deze juffer aan een spinrag aan het plafond. En omdat ze zo mooi is mag ze blijven.


Anyway. Toen ik nog werkte in de fabriek voor kleur en smaakstoffen gebruikten we cochenillerood om ijs te kleuren. Kleurstof van luizen.
Ook nieuw is: waar die luizen naar toe gaan als ze van de cactus afgaan. Ze zitten Inmiddels met miljoenen tegelijk in hoekjes bij deuren en ramen. En als je er op stapt of over wrijft krijg je de prachtige vermiljoenkleur te zien.


Met groeten Ton


vrijdag 18 september 2015

Troost

Wesp

Verf

Vlotter

Wolk

Heerlijk daggie.

Gelukkig waaide het vanmorgen een beetje zodat we niet meteen hoefden te schilderen. Ach een mens, laat ik voor mezelf spreken, pakt alles aan om niet aan het werk te hoeven.
Dus eerst een ontbijtje buiten in de zon. 
Maar omdat ik gewoon niet zo goed kan stilzitten ging ik in de tuin werken. Eerst wat verdroogde planten wegharken. Daarna wat snoeien. Vervolgens wat klooien aan het watersysteem. 
Auw. Ja lummel. Je kan ook niet op teenslippers in de tuin werken. Ben ik op een wesp gaan staan.
Dan maar een kopje koffie buiten in de zon. Ja en toen konden we het niet langer uitstellen want het was windstil en zijn we de hekken gaan schilderen.

Gelukkig heb ik de bougainville volgens de regels aan het hek bevestigd dus die kon eenvoudig losgehaald en weggeduwd worden. 


Ziet er wel een beetje triest uit want die prachtige bloemen liggen nu voor oud vuil op de grond. Nou ja, morgen kan ik het geheel weer aanbinden.

Na al die jaren ben ik nog steeds onzeker als ik iets moet regelen in Spanje. 
Het water depot blijft doorlopen omdat de vlotter de toevoer niet goed afsluit. Dus zit ik de eerste dagen hier steeds aan dat ding te frummelen in de hoop dat ik het kan fixen. Nee dus. Bij de de derde poging, vanmorgen, viel er iets af en zonk naar de bodem. Tja, vanmiddag dan toch maar eerst naar Eduardo.
In mijn beste Spaans kon ik hem uitleggen wat er aan scheelde. Kreeg een compliment van zijn vrouw voor mijn goede uitspraak en hij keek niet alleen blij omdat het geen klussie was met een verstopte afvoer maar ook omdat ik de diameter van de aanvoerbuis kon te melden.
Donderdag middag komt ie.

Voor de thuisblijvers heb ik een schrale troostfoto. Hier is het ook (een beetje) bewolkt hoor.


Met groeten Ton

woensdag 16 september 2015

Zelfde vader, zelfde moeder.

Twee weken Spanje is heerlijk.

Zeker nu het weer in Nederlnad weer terug is in zijn normale staat van zijn: herfstachtig.


Dit kwam gistermiddag nog even voorbij. Ik kwam dan ook nat aan op het station dat slechts drie minuten lopen van ons huis is.

Rick en ik hebben een verschillende ideeen over de manier van inchecken. Rick wil als eerste in de rij staan om zo snel mogelijk in het vleigtuig te zijn.
Waarom? Is dan mijn vraag. Je zit helemaal niet voor je plezier een half uur extra in stoel waar nauwelijks beenruimte is. Laten we als laatste instappen. We komen allemaal tegelijk aan.

Na twintig jaar veelvuldig vliegen hebben we hier geen gedoe meer over en gaat Rick direct in de rij staan. Is hij aan de beurt haak is snel aan.

Gisteren met zus. Zelfde vader, zelfde moeder. Dus zitten we te wachten tot bijna idereen is ingechecked.
Ja hoor het is zover. We staan op en lopen naar de balie toe.
Bent u Van der Molen?
Ja. 
Nou u bent wel laat. We wilde u gaan oproepen.
Maar al die anderen die hier nog zitten dan?
Die zijn voor de volgende vlucht.
Na twee minuten in the plane vertrokken we. Met een uur vertraging, dat dan weer wel, maar dat was vanwege de late aankomst van het toestel.

En dan vandaag. Glorieus weer. Een zachte bries, blauwe lucht, een heerlijk zonnetje. Eigenlijk precies goed.
Wel staan de potten verf klaar om de pergola's en de rejas te schilderen. Maar we stonden vooral in het teken van: o wat is het hier toch heerlijk.


Met groeten Ton

zaterdag 12 september 2015

Zeiken

Kom niet aan mijn nachtrust.

Ouder worden vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Toch is er een ding waar ik niet blij van word en dat is de nachtelijke sanitaire stop.
Inmiddels heb ik het wel afgeleerd om geen gehoor te geven aan de roep van de natuur en ga ik als het moment daar is.
Ik sla het dekbed van me af, slinger mijn benen over de rand van het bed en loop op de tast naar het toilet. Dat kan natuurlijk alleen als je precies weet waar je bent.
Daar zit de afgelopen maanden een probleem. Word ik wakker moet ik eerst bedenken waar ik slaap.
Ging het afgelopen nacht bijna mis want was even vergeten dat ik in Heiloo een nogal stijl en smal trapje afmoest.

Anyway. Heerlijk om weer in onze overdadig beboomde eerste woonplaats te zijn. Ook al is het maar voor een paar dagen.


Zeg, toen jij gisterochtend weg was wilde ik me scheren en er was geen scheerschuim. Heb jij dat in je toilettas gestopt?
Ja ongetwijfeld, murmelde ik nog slaperig tegen de stem die vanuit de badkamer klonk.

Nietus, die bus zit er niet in hoor.
Nou dan weet ik niet hoor. Vervolgens hoorde ik nog wat geirriteerde geluiden.

Zitten we een uurtje later aan een kopje thee.
Heb jij je paspoort eigenlijk mee, vroeg Rick
Nee, jij zei toch dat die hier in Heiloo liggen.
Ik kon ze niet vinden.

Dus zaten we vanmiddag op de boot naar Texel.


Konden we wel goedkoop tanken in Den Helder en enpassant naar het straatfestival in Dirkshoorn om sopraan M te horen zingen.

Met groeten Ton


donderdag 10 september 2015

Laatste dag

Klinkt misschien wel wat dramatisch maar daar houd ik wel van.

Vanmorgen was het wel duidelijk: de zomer nadert zijn einde. Er zat een frisje in de wind, zo niet een koudje. Het rook ook anders. Een geur meegenomen door de Noordelijke wind.
Toch was het een heerlijke dag met dat melancholische gevoel van afscheid maar daardoor wel heel bewust genoten.

Vandaag extra lang wezen jutten want de volgende keer is pas over drie weken. 


Van het fototoestel was ik nog een mankement vergeten: de lensbeschermer werkt niet meer en er blijft altijd en stukje voor de lens hangen.


Nog even de uitgestrekheid van de hors in me opgenomen. Was wel druk vandaag heb zeven mensen gezien.

Ik vond een klomp roestig zand. Het leek een beetje op het lijf van een koe maar met vier poten aan de voorkant en nog een vijfde aan de achterkant. Té nieuwsgierig om te weten wat er inzat klopte ik het kapot voordat ik een foto maakte. 
En toen moest ik aan pablo Picasso denken. Picasso maakt beelden waarin hij bijvoorbeeld kippengaas of het blad van een spade verwerkte. De zee gebruikte een verstelbaremoersleutel en ik heb spijt dat ik het 'beeld' niet heb heel gelaten.


De herfst is natuurlijk niet alleen te ruiken. Deze paddenstoelen waren zo groot als pannenkoeken.


Vandaag dus voorlopig de laatste keer jutten. Morgen naar de overkant om het huis te poetsen. Maandag en dinsdag werken om dan 's avonds met zus naar Spanje te vliegen. 
Twee weken de tijd voor het schilderen van de rejas en de pergola's van Los Zuecos. 

Met groeten Ton

woensdag 9 september 2015

Kan een fototoestel gehecht zijn aan zijn eigenaar?

Ik zou het bijna gaan denken.

Hoe vaak heb ik mijn niet fototoestel achtergelaten op plaatsen waar we koffie dronken, een ijsje aten of gewoon op een bankje laten liggen. Nagenoeg alle keren werd het me nagebracht en soms haalde ik het zelf op. Maar altijd waren er eerlijke mensen die er voor zorgden dat ik het weer terugkreeg.
De laatste keer was op 21 augustus. Ik maakte deze foto en legde het toestel op de tafel. Nadat de ijsjes waren verorberd, zijn we samen met de naar huis gaande vrienden op de boot richting Den Helder gestapt.


Op de boot wilde ik nog wat foto's maken van de meeuwen die door passagiers werden gevoerd. 
Shit, dat toestel ligt nog op de tafel van de snackbar.
Nou volgens mij wil je gewoon een nieuwe, zei Rick ietwat geïrriteerd.

Eenmaal terug op Texel hadden de medewerkers van de snackbar het toestel keurig in bewaring genomen.
Ja, zei ik later tegen Rick, ik wil eigenlijk wel een nieuw toestel maar vind dat het wel bijzonder is dat dat ding steeds weer bij me terugkomt en vind dat ik dat moet honoreren door er nog geen afstand van te doen. Trouwens een nieuwe laat ik waarschijnlijk ook liggen.

Maar.......hij gaat steeds meer mankementen vertonen. Niet alleen die vermaledijde stofjes aan de binnenkant van de lens. Heel vaak wil de zoomlens niet meer uitschuiven. En nog vaker maak hij fouten bij de belichting. Dan krijg ik heel donkere foto's


Foto gemaakt op een mooie zonnige zaterdagmiddag.

Vorig jaar las ik een advies dat je: in plaats van een fotocursus te doen, beter een gratis bewerkingsprogramma kan downloaden. 
Inmiddels bewerk ik bijna alle foto's en dat kan toch ook de bedoeling niet zijn.
Ook al worden ze dan wel mooi. De stofjes blijf je zien


Met groeten Ton

dinsdag 8 september 2015

Aftellen

Ja, toch wel een beetje.

Aanstaande vrijdag gaan, in ieder geval voorlopig, de laatste gasten uit ons huis.

Dan kunnen we in de weekenden lekker de houtkachel aandoen, zei Rick, en onze sociale contacten weer een beetje aanhalen.
Maar als er storm voorspeld wordt, blijf ik wel liever op Texel hoor, breng ik voorzichtig in. Want dan ga ik jutten.

Kan allemaal.


Vanmorgen ging Rick met de boot van zeven uur naar de vaste wal en ik naar de Hors om te jutten want het was zo rond een uur of negen laagwater.


Veel dreigende luchten die zorgen voor mooie lichtvlekken. De boot lijkt wel óp het strand te liggen.


Het water, gloeiend zilver.


En Egbert waakt over de Mokbaai.

Drie gaten stenen gevonden en een alikruik.


Met groeten Ton


dinsdag 1 september 2015

Gaatjes

Wat kan ik gehecht zijn.


Heb jij een idee wat we M kunnen geven voor zijn zestigste verjaardag, vroeg ik vorige week aan Rick.
Tja, misschien iets specifiek Texels.
Dus kocht ik een paar flesjes Skuumkoppe, een Hoornderring (een soort gevulde koek) en een bon voor een dinner op het eiland. Ik deed alles in een leuk tasje en klaar.

Uh.
Ja.
Zou het leuk zijn als je hem iets van je jutschatten geeft, dat zou het wel heel Texels maken.

Mijn hersenen beginnen te kraken. Wekenlang heb ik gejut naar stenen met een gaatje en vervolgens heb ik ze op kunstzinnige wijze aan een gevonden stuk scheepstouw gebonden. 
Bedoel je dat touw met die gaten stenen, vraag ik. Dat weggeven? Mijn hele hart zit erin.
Onzin, zegt Rick. Je hart zit gewoon in je borst en je zegt zelf altijd dat het mooiste kado een kado is waar je een beetje pijn van hebt als je het afstaat.
Daar heeft ie gelijk in. Dus ging het in pakpapier en in de tas.
En M was er heel blij mee, zeker nadat duidelijk werd dat het stenen zijn die van Texel komen, natuurlijke gaatjes hebben en soms ook nog fossielen bevatten.


Kortom: ik ben mijn stenen kwijt en ging vandaag jutten. 
21 Stenen met gaatjes heb ik gevonden. Met dank aan het universum. Nu moet ik er natuurlijk ook weer niet té veel vinden want anders gaat de emotionele waarde naar beneden.

De verzameling fossiele botten neemt ook toe.


Die drie kleine zwartje zijn van vandaag.

Rick had vanmorgen een afspraak in Hoorn en bij terukomst in Den Helder was er geen parkeer plek. Hij parkeerde de auto daarom op een niet officiële plaats waar de parkeerwachten geregeld boetes voor uitschrijven.
Zou jij om een uur of vier nog met de boot naar de overkant willen om te kijken of er een plekje vrij is gekomen?
Tuurlijk. Dus zat ik weer even heerlijk op de boot.


En ja, één gaatje.

Met groeten Ton