Aftrainen of gewoon trainen?

Vrijdag was het tijd voor een klus.

Van het prieel dat ik een aantal jaren geleden maakte, bleek het dak te donker. Daarmee bedoel ik dat het te weinig licht doorlaat en de planten die eronder staan teveel naar voren reiken om voldoende zonlicht te vangen. In het aquarium hebben sommige planten het inmiddels laten afweten. Tijd voor actie.

Ik haalde het groene schaduw doek weg en van de dubbele laag met rietmatten haalde ik er een weg.

En dan is dit het resultaat.

Nu maar even afwachten wat de planten er van vinden.

Ineens staat er een nieuw soort gras in de tuin.

Hoe kom ik daar nu aan?

ObsIdentify gaf als antwoord: Phalaris canariensis. In het Nederlands vogeltjeszaad. 

Kijk toen ging er een lichtje branden. Vorig jaar stonden er bij de container twee zakken met, tja wat? Iemand had zijn of haar volière schoongemaakt. In de zakken zat een mengsel van vogelpoep, goede bemester, en zaden. 

Misschien komen er op de rijpe zaden wel extra vogels in de tuin.

Aftrainen of gewoon trainen?

Na een lange wandeltocht is het goed om wat af te trainen maar het trainingsschema van de Nijmeegse zegt dat we er flink tegen aan moeten.

Eigenlijk zouden we nu ongeveer 40 km moeten trainen maar in het schema wordt geen rekening met de 1100 kilometer zoals wij die er hebben opzitten. We doen dus maar wat ons zelf goeddunkt.

Eigenlijk wilden we gisteren al naar Torre del Mar lopen maar er stond regen in de voorspelling en dan wil ik thuis zijn. En er viel regen, zeven millimeter. 

Vanmorgen half acht de deur uit. Net over het hoogste punt van ons weggetje kunnen we El Lucero zien liggen, het puntje rechts op de foto, maar we maakten de foto vanwege de wolken die langs de bergwanden naar benedenstroomden.

Dat het fel zonnig is in Andalusië is bekend. Dat er oplossingen zijn om plantjes te beschermen mag duidelijk zijn maar zo’n privé afdakje is nieuw voor me. Wel zag ik bij nadere beschouwing dat het een namaak plantje is.

Aan de kust was het zonnig maar boven land ontstonden dikke stapelwolken.

De conditie had natuurlijk geen enkele moeite met de 28 kilometer. En met twee tussenstops, weliswaar zonder pastelles de nata, werd het een lekkere relaxte dag.

Met groeten Ton

Quinta da Cardiga

De zelfgemaakte pastel de nata. 

De vulling was goed geslaagd, maar dat kan ook niet anders met vanillestokjes. Het probleem zit hem meestal in de korst. Die was te dik waardoor die niet krokant was. Misschien ook vanwege de stenen vorm waardoor het te lang duurde voordat het heet werd. Ik ga dus op zoek naar kleine bakvormpjes. Maar voor poging een was ik tevreden en hij ging dan ook in een avond op.

Nu we toch even met het hoofd in Portugal zitten, is dit een goed moment voor de inlossing van een belofte.

Tijdens de wandeling kwamen we door een verlaten landgoed in de gemeente Golegã. 

Ik zocht op internet en kwam van alles tegen van reconquista, Tempeliers, landbouwgronden en meer. Maar waarom het nu leegstaat en verpauperd? Geen idee.

We liepen er nog vroeg in de morgen door.

We waren de enigen.

Het verwonderde.

Echt heel lang verlaten was het ook niet want ergens zag ik een plastic vliegengordijn hangen.

In dit huis lagen enkele papieren. Maar die kunnen natuurlijk vorig jaar nog neergegooid zijn.

Het tegeltableau vertelt vast van de reconquista en de goddelijke interventie ook al kan ik die walvis niet echt plaatsen.

Het ligt aan de Taag.

Onder deze brug stroomt een klein riviertje de Taag in.

Een blik op de zijkant van het hoofgebouw.

En terugkijkend: de laan en het hoofdgebouw met de toren met kantelen.


Met groeten Ton

Structuur

Wij zijn er nog wel ff mee bezig ook al denken we, opnieuw, dat we klaar zijn met pelgrimeren.

Ook vannacht droomde ik over het wandelen en dat ging zoals meestal in dromen niet goed. 

We liepen beiden op schoenen van de Decathlon waarover een Fransman onderweg zei dat het waardeloze dingen waren.

Nu kan ik zeggen dat wij er goed op hebben gelopen. En een groot voordeel voor mij was dat ik gelukkig geen last kreeg van het kleine teentje aan mijn rechtervoet. Het is het teentje waar ik altijd veel last van heb met wandelen en waarvan ik vaak genoeg heb geroepen ‘ik laat hem amputeren’.

Niet nodig deze keer. Wel zouden deze schoenen veel comfortabeler worden als de zolen wat meer demping zouden geven.

De Nijmeegse ga ik dus op deze schoenen doen. 

Ook heel tevreden was ik met mijn Decathlon rugzak. Totaal geen last gehad van drukplekken of wat dan ook. Misschien wat aan de grote kant voor een tocht door geciviliseerd gebied.

Tijdens zo’n lange tocht zijn er dingen waar ik aan gaat hechten. Zoals dit witte plasticzakje van de Farmacia in Torrox. Het paste precies om mijn IPad.

Het colaflesje is vanaf het begin meegegaan. En staat nu in de koelkast met water voor Rick.

Een foto van ons pelgrimspaspoort met alle stempels. Omdat we eigenlijk twee camino’s wandelden was ie te klein voor alle stempels en besloten we om de laatste stempels aan de achterkant te laten zetten. En we kwamen daarmee precies uit.

Het officiële stempel van de Kathedraal ontbreekt. Waar we de eerdere keren alles deden, behalve de biecht, wat we als pelgrims zouden moeten doen zoals de mis bijwonen, het beeld van Jacobus omhelzen en de stempel en het officiële document ophalen, besloten we al snel tijdens de tocht dat we dat niet zouden doen. We zijn tenslotte niet religieus en de tocht is er meer een van spiritualiteit en bezinning.

Naast het missen van structuur missen we ook de pastel de nata.

Tijdens het doen van de boodschappen in de supermarkt besloot ik in een split second om te proberen ze zelf te maken.

Alle ingrediënten had ik mee, das dan omdat ik ooit de opleiding tot banketbakker deed. Maar tja, geen kleine bakvormpjes. Dus werd het een grote pastel van 12 centimeter doorsnee.

Hij ziet er heerlijk uit en gemaakt met een vanille stokje ruikt hij heerlijk. Nog even wachten tot koffietijd.

Met groeten Ton

Rustig aan

Waar we anders de eerste dagen nog wel eens gedoe hebben met elkaar over het invullen van de dagen na het afronden van een camino, is het nu reuze relaxed. We tutten wat. Zitten een beetje in een stoel en staren het dal in. Doen een klusje en daarna een tukkie. Hangen op de bank om daarna iemand te bellen. En ik liep naar de vrienden aan de andere kant van de berg om de auto papieren op te halen om daarna met een glaasje wijn te gaan knikkebollen in een stoel.

Kortom: het lijf is aan het herstellen en uitrusten. En dat lijkt nog niet klaar. Zo lagen we gisteravond om kwart over negen al op bed en sliepen direct in om vanmorgen om acht uur pas wakker te worden.

Al twee nachten droomde ik van aankomen in Santiago wat heel feestelijk en vrolijk was terwijl ik er toch niet echt aankwam. Dromen blijven onverklaarbaar. Maar er wordt dus wel iets verwerkt.

Vandaag zat er trouwens iets meer vaart in.

Zo maakten we vanmorgen het terras schoon met de hogedrukspuit. Daar moest het saharastof nog vanaf. Maar na het hoofdterras bleek dat we rust nodig hadden.

Het terras is nog kaal, dat gaat de komende dagen pas veranderen als ik met de potten ga slepen.

De hogedrukspuit staat dus nog op de oprit voor wellicht morgen nog een sessie. Maar zeker weten doe ik het niet. Het kan ook vrijdag worden.

Ik verpotte nog wel de jasmijn die we bij aankomst van de vrienden kregen. Die gaan naar het hoofdterras want ze zien er niet alleen mooi uit, ze geuren heerlijk.

Om 13.00 uur hadden we lunch met de voorzitter van de  minicommissie van het koor en aansluitend brachten we bezoek aan de oude dame van het koor.

Rond 17.00 uur weer thuis waar ik op de bank in slaap viel en Rick buiten op een zonnebed.

Daarna deed ik een rondje door de tuin voor wat impressies.

Ik ben heel tevreden met de sinaasappelboom. Hij staat mooi in het blad en er zitten behoorlijk wat minivruchtjes aan. Fingerscrossed: we gaan voor tien volgroeide sinaasappels.

Voor het eerst na twee jaar droogte staat er weer een behoorlijke hoeveelheid aan kruiden/wildeplanten. Mijn trap is grotendeels overwoekerd.

Een van de laatste irisbloemen.


Met groeten Ton

Naar huis

Van Santiago de Compostela naar Cómpeta, 770 kilometer, stappen? Nauwelijks.

Oempf. De wekker ging om 03.15. Ach en eigenlijk leverde dat geen probleem op. We lagen de vorige avond om half negen in bed en hadden zodoende een goede nacht gemaakt.

Toch sliepen we wat onrustig want zijn altijd wel wat onzeker of het zo’n reisdag wel goed gaat en of de taxi wel op tijd komt.

Maar zo gauw ik op was en uit het raam keek zag ik een taxi staan. Wel met een ander nummer dan was opgegeven. Nadat we klaar waren met het ochtendtoilet toch maar meteen naar beneden.

De chauffeur zei dat het nummer op het dak het nummer van de taxi is maar dat 50 de naam van het bedrijf is. Hij was blij dat we twintig minuten ‘te vroeg’ waren want nu kon hij een extra ritje maken.

Wij blij want we hadden dus net iets extra tijd die we natuurlijk eigenlijk helemaal niet nodig hadden.

Santiago is een klein vliegveld dus het inchecken en de veiligheidscontrole waren in een poep en een zucht gedaan. Toch vertrokken we met een half uur vertraging vanwege een kapotte deurkruk die vervangen diende te worden.

In Malaga met de trein naar de stad en lopend naar het busstation waar met drie minuten de bus al aankwam. Het liep als de gesmeerde bliksem. Eenmaal in Torrox aangekomen eerst een ontbijtje genomen en daarna door naar de LIDL voor wat boodschappen. 

Vrienden kwamen ons daar ophalen en hadden een welkomstpakket voor ons gemaakt met een bosje geurende rozen, een Jasmijnplant en zelfgemaakte soep.

Hoe leuk is dat?

Zo tegen een uur of twaalf in Los Zuecos waar we eerst een rondje huis en tuin deden.

Huis zag er gewoon goed uit. De tuin was een feestje na de overvloedige regen van een maand geleden.

De foto’s zijn trouwens tegen 18.00 uur gemaakt. Ik was helemaal tevreden.

Ook het uitzicht voelde weer vertrouwd.

De middag vulde zich met tutten. De rugzakken werden leeggehaald en de inhoud uitgezocht. Sommige shirtjes gingen op een stapeltje ‘wegdoen’ net als mijn wandelbroek. Die ging drie pelgrimstochten mee en de broekspijpen zijn zo gesleten dat er gaten in zijn gevallen.

We dragen trouwens altijd lange broeken. Dat vinden we prettiger omdat sommige paden zo smal zijn dat we last kunnen hebben van prikkende planten of struiken.

De rest ging in de wasmand. Das voor morgen of overmorgen of misschien pas het weekend.

Ook een weldaad is dat na het douchen de kast opengetrokken kon worden en er andere kleding uitgehaald kon worden dan die eeuwige drie dezelfde synthetische shirtjes van de afgelopen zeven weken.

En wat is het hier stil. Een weldaad na alle indrukken en gesprekken. In ieder geval voor nu. Morgen zal het gewone leven weer langzaam bezit van ons gaan nemen. En dat is goed zodat het verwerken en herkauwen kan beginnen.

Met groeten Ton 

Caminon Portugues, dag vierentwintig

Van Padron naar Santiago de Compostela, 26 kilometer, 37505 stappen 

We zijn er. 13.38/uur. 

Maar eerst: of het van opwinding was weet ik niet, maar gisteravond lagen we om 8.15 uur in bed en voordat de hoofden de kussens raakten, sliepen we.

We waren vanmorgen dan ook klaar wakker rond half zeven en stonden om zeven uur op straat.

We zijn wel vaker verkeerd gelopen deze tocht maar vanmorgen zelfs twee keer. Ik word dan wat onrustig en wil dan terug lopen om te zien waar we de aanwijzingen hebben gemist. Rick wil, na het boekje te hebben geraadpleegd, gewoon doorlopen omdat we dan ‘de route wel weer ergens oppikken’.

En dat gebeurt ook altijd. Dus ook hier is het voor mij loslaten.

Hier zijn we weer terug op de route. Te zien aan de stenen paal. 

Een Japanmoment: vending machine. In Japan staan er veel en op de meest onverwachte plekken. Hier inmiddels ook. Gewoon een gat in de oude garagedeur met de machine erachter.

De Rode palmkever werd voor het eerst in Zuid-Spanje gezien. Inmiddels heeft hij dus ook Noord-Spanje bereikt. Met deze gevolgen.

Ook vandaag een paar klimmetjes. Deze via Romaans plaveisel.

We hoefden niet te haasten met slechts 26 kilometer dus hadden we een paar lekkere pauzes. 

Hier waren we net een kerkje gepasseerd waar de gelovigen naar buiten kwamen. Deze dame wenste ons Buen Camino.

Das aardig. Wij liepen gewoon verder en wat verbaasde ons vijf minuten later? Liep ze voor ons.

Hoe kan dat?

We gingen wat harder lopen om haar in te halen.

Horen we langzaam muziek harder en harder worden.

Loopt ze met een telefoon in haar hand die behoorlijk harde muziek last horen.

Rick sprak haar aan en ze gebruikte de muziek als steun om de heuvel op te komen. En dat ze voor ons liep had te maken met een sluipweggetje.

Bij de laatste stop voor Santiago, circa twintig minuten, zagen we beslist 100 pelgrims voorbijgaan.

Met nog zeven kilometer te gaan zien we de torens van de kathedraal.

Zo rond 13.00 uur in de stad waar we eerst inchecken in het hostal. Daarna door naar de kathedraal.

We hebben besloten om geen Compostelana te halen. We krijgen dus nu geen volledige aflaat voor onze zonden en komen niet met een blanke ziel in de hemel.

Wel lunchten we samen met Richard, die we eerder in Spanje tijdens de Camino Mozárabe ontmoette. En dat was een meer dan waardige afsluiting van deze opnieuw leerzame en bijzondere tocht.

We danken alle Spanjaarden voor de hulp en vriendelijkheid, al onze mede pelgrims voor de prachtige ontmoetingen en gesprekken.

Ook dank aan de lezers van het blog dat we intenties mochten uitspreken en voor de reacties.

We gaan nu nog even de stad in om eventueel nog wat mede pelgrims te spreken.

Met groeten Ton 

Caminho Portugues, dag drieëntwintig

Van Caldas de Reis naar Padròn,19 kilometer, 26112 stappen.

Ons kamertje met vijf bedden ging vol. Met twee bekenden en een ‘nieuwe’ Canadees. 

De herberg/hostal was zeer georganiseerd, schoon en de medewerkers vriendelijk en behulpzaam. We hadden een relaxte avond met links en rechts gesprekjes en een ijsje. 

Rick was nog wel doende met de terugreis.We wilden met de hogesnelheidstrein naar Málaga, maar die bleek tot en met woensdag aanstaande volgeboekt te zijn. En om nou ruim drie dagen in de stad rond te hangen vonden we niet aantrekkelijk. Met de bus dan maar? Uh, nou uh nee. Negentien uur in een bus trekt ons ook niet erg aan. Dus wordt het een vliegtuig. Maandagochtend om 05.45 vertrekken we.

Boarding passen dienen geprint te worden aangeboden. Huh?

Hup, na een vraag aan een medewerker van het hostal, op naar de copyrette.

Geregeld.

Voor een hostal met een stuk of dertig pelgrims in vijf zaaltjes was het verbazingwekkend stil. Wel moesten vanwege gesnurk ergens om een uur of 0.00 de oordoppen in maar daarna sliepen we heerlijk.

Vanmorgen zo rond 6.00 uur werd de boel wakker en hoorden we overal gestommel. Tijd om op te staan om tegen 8.00 te starten met de wandeling. 19 Kilometer. Een poepstukkie.

Al snel liepen we samen met een echtpaar uit de USA. Dat was zo onderhoudend dat ik maar een foto maakte.

We liepen veel over bospaden maar ik zag er niet veel van vanwege de conversaties. Dit open stukje met op de achtergrond die lichtgroene boom trok net voldoende aandacht.

Zelfs koffiepauzes deden we samen en pas in Padron scheidden onze wegen.

Het was in Padròn dat de door engelen voortgetrokken boot met daarin het lichaam van Jacobus aanmeerde.

Vlak voordat we bij ons appartement waren zagen we deze allee met sterk gekandelaberde platanen. We zouden er later nog even gaan zitten, maar het was er na tien minuten al te heet.

Inmiddels binnen. Een mooi appartement. Opnieuw een natuursteen huis.

Hier is de was al gedaan

en hangt op de balkonnetjes.

We struinden wat door het stadje en ontmoetten nog een paar oude bekenden. 

We zagen een kerk waar de deuren openstonden en pelgrims naar binnen gingen voor een stempel. En omdat onze verblijfplaats daar niet in voorzag haalden we er ook een.

Er heerst opwinding op de camino: morgen Santiago. De korte gesprekjes die we voeren en die we soms kunnen overhoren gaan over het einde. Wat hierna? Gaan jullie ook nog een andere camino wandelen. Wij gaan nog naar Finnisterra. 

Maar eerst morgen nog 25 kilometer voor de boeg.

 Met groeten Ton 

Caminho Portugues, dag tweeentwintig

Van Pontevedra naar Caldas de Reis, 20 kilometer, 26790 stappen.

We sliepen als rozen en toch werden we niet echt uitgerust wakker. De lijven zijn weliswaar goed getraind, maar ook wel wat vermoeid. Het is ook daarom dat we wat kortere dagen planden. Maar met nog drie dagen te gaan, inclusief vandaag, zitten we in Santiago.

De laatste dagen vinden we de route prachtig. 

Oh, zei ik tegen Rick, ik zou hier zo kunnen wonen. Maar ik word altijd een beetje verliefd op de plek waar we lopen. Zeker als het er zo overweldigend groen is. Toch houden we het gewoon bij Andalusië ook al is het daar heel droog.

Vanmorgen pas tegen acht uur de straat op. Het eerste stuk moesten we zelf uitvogelen omdat we gisteren van de route af moesten voor onze slaapplek.

Hier zijn we duidelijk terug op de camino. We liepen steeds tussen pelgrims in en er zijn er zoveel op de been dat er nog nauwelijks gegroet wordt.

Dit zou ik ook graag in mijn achtertuin hebben.

Waar neem je nou een foto van, vroeg Rick.

Ook om het gewone te laten zien want lang niet alles is mooi of rustiek of natuur.

Anyway: het is een opslagplaats voor kermis exploitanten.

Kijk nou: het thema waar ik aan werk en waar het trouwens wonderbaarlijk goed mee gaat.

De geschiedenis herhaalt zich. Het is wachten tot Jesus de kooplui uit de tempel verjaagt. Vandaag opnieuw doedelzakkers, snuisterijverkopers, eettentjes, koffiekarren en tientallen tot bar verbouwde huizen.  

Ook al vinden wij de camino sterk vercommercialiseerd, er blijft voor de nieuwe pelgrim genoeg moois en goeds te beleven. Voor ons ook trouwens want we genieten met volle teugen van vrijheid, natuur en de ontmoetingen.

Zo zagen we vanmorgen een bekende pelgrim. We zagen hem in Barcelos waar ik hem wat wandelwol en Fixomul gaf omdat hij twee kapotte hielen had die hem veel last gaven. Hij heeft dus dezelfde afstand afgelegd als wij. Hij bedankte ons dan ook meteen want een hiel gaf helemaal geen klacht meer, de andere bijna niet meer. Inmiddels had hij zowel een deel van de wol als de Fixomul doorgegeven aan een andere pelgrim.

Er wordt veel natuursteen gebruikt. Niet alleen voor bestrating, de bouw van huizen en tuinmuren, maar ook voor palen waar druiven langs groeien. We lopen zo heerlijk onder een soort berceau.

20 Kilometer is een makkie en laat veel en lange stops toe.

Tegen 12.30 in Caldas waar we een half uur moesten wachten voordat de herberg open zou gaan. En die herberg ligt naast deze oude brug waar ook een terras is. Ach en dan is wachten een feestje.

Nog een detail van de brug. Zo heb ik nog nooit verbindingen in steen gezien.


De incheck was zeer plezierig en de herberg ziet er spic en span uit. Vandaag geen wasje want morgen zitten we in een appartement met wasmachien en droger en daar gaat dan de hele bubs in zodat we zondag als schone pelgrims de stad ingaan. Voor ons hoeft het wierookvat dus niet gebrand te worden (er wordt gezegd dat er veel wierook gebrand werd om de onwelriekende geur van de pelgrims te verdrijven).

Er is een Kebabzaak in town en die zat om de hoek van de herberg. Het was heerlijk. Vervolgens een rondje stad waar we contact hadden met een golden retriever en iets later ook met haar baasje. 

Ja, het weer is ongewoon zonnig warm en droog voor de tijd van het jaar.

Mazzelkonten zijn we.

Met groeten Ton