Vanmorgen met een heerlijk ontbijt in the pocket om half zeven op pad.
Santarém is de plaats waar de weg naar Fatima afbuigt van de Caminho Portugues. Prompt raakten we de weg kwijt, maar het richtingsgevoel van Rick bracht ons via dit steile weggetje op de route.
In de verte is een bui te zien en daar zouden we er nog veel van zien en over ons heen krijgen. Het werd wederom een poncho aan/uit dag.
Maar het bleef overwegend zonnig ook al zeggen de foto’s wat anders.
We liepen eerst een stuk langs een rustige weg om dit soort paden te ontwijken en terwijl wij op de weg liepen zagen we twee pelgrims over het pad gaan. Een uurtje later ontmoetten we elkaar. Twee Italiaans pelgrims waarvan de dame meteen zei: ik zei nog tegen Mattheo, kijk, die mannen hebben hun hersens gebruikt.
Want het eerste stuk van de route bleek erger dan op bovenstaande foto.
We kletsten gezamenlijk een uurtje om vervolgens weer uit een te gaan.
Het landschap is nog steeds niet heel inspirerend en hier moest de regenkleding ook nog aan. Tijdens een bui waait het hard en dan wordt het wel wat afzien.
Maar wat later is het strakblauw en merk je echt aan de zon dat je in het zuiden van Europa bent.
Vlak voor Vale de Fiqueira, waar we een koffie en pastel stop zouden maken begon het keihard te gieten.
Het leek zelfs mij een goed idee om te gaan schuilen. Maar waar, vroeg Rick.
Nou, onder het bamboebosje. En daar zaten we een minuut of tien lekker droog te wachten om vervolgens in het barretje aan de snoeperij te gaan.
Het vergelijkend warenonderzoek van pastel de nata levert niet veel op. Ze zijn namelijk overal heerlijk. Het enige dat verschilt is de prijs. De goedkoopste was 80 cent en de duurste 2,50 euro.
Na de pauze moesten we rechtsaf dit weggetje in en dan gaat mijn hart weer in blijheid slaan. Prachtige oude kurkeiken.
We lopen nog steeds op de overstromingsvlakte van de Taag.Veel tarwevelden en ook wel druiven.
Lopend op de route vind je je weg door middel van gele pijlen en die wijzen je dan zo’n pad in.
Kniehoog en zwaar van het water.Na tien meter waren de schoenen en de broekspijpen kletsnat. Na honderd meter sopten we in de schoenen. Zo nat waren ze van de regen nog niet geworden deze reis.
Op veel velden staat een laag water.
Zo tegen half drie waren we in het hostal. Best wel vermoeid van het geglibber op de modderpaden en omdat het inmiddels de vierde 30 km dag is.
Eerst maar lekker douchen, daarna de pelgrimswas inclusief de broeken met hele vieze modderige broekspijpen zodat die in de nog warme zon snel zou drogen.
De broeken zijn nog net te zien. Rechts voor de lakens.
Intussen deden wij boodschappen in de grote supermarkt.
Ik krijg gewoon scheurbuik vanwege het gebrek aan groenten, zei ik gisteren tegen Rick.
Dus geen menu del dia maar salade en yoghurt met banaan. Plus een zoet broodje en een zakje pinda’s.
Met groeten Ton
1 opmerking:
O hemel! Hoe krijg je dan in vredesnaam je schoenen weer droog voor de volgende dag??
Een reactie posten