zaterdag 31 mei 2014

We hebben ze

30 mei van Finisterra via Santiago de Compostela naar Cómpeta 

Eigenlijk ben je de tweede dag al uitgerust.
Een positief vooroordeel geslecht.
Op een reisdag gebeurt het.

Ben jij al wakker?
Ja. 
Ik ook.
Nou dan kunnen we d'r uit.

Toch zijn we maar en uurtje blijven liggen. 
De lucht zag er redelijk helder uit en na een ontbijt in de keuken van het hostal opnieuw langs het strand naar de koffietent gewandeld.
Daar lopen de pelgrims langs, die dan net uit het bos komen en de meesten gaan via het strand verder. 
Na een minuut of tien komt een man langs strompelen. We kijken elkaar aan, beginnen te applaudisseren en Rick roept: felicidades. De man kijkt op, ziet dat het hem betreft en is zichtbaar geroerd. We roepen wat heen en weer en hij vervolgt zijn weg. Twee dames gaf ik een klein Jakobsschelpje dat ik vanmorgen bij laag water had gevonden. 
Ook voor ons is het echt leuk om op die manier mensen te begroeten. We zijn wel wat selectief  want pelgrims met een in onze ogen te klein rugzakje moeten op eigen kracht verder.

Twee uur later wordt het echt lekker zonnig en liggen we nog even heerlijk op het strand. Daarna halen we rugzakken op en eten in het dorpje ons allerlekkerste menu  van de hele camino in een duidelijk op Duitse pelgrims gericht restaurant.


Met de bus van drie uur naar Santiago. De rit duurt twee uur en gaat voor meer dan driekwart van de tijd langs de kust. Wat prachtig. Diepe inhammen, helder witte zandstrandjes, leuke dorpjes met felgekleurde huizen en altijd dat overweldigende groen, zelfs tot aan het water toe. Wat ons wel opviel, ook al tijdens het wandelen, is het aantal verbrande stukken bos. Wonderlijk want het is hier zompig nat, zelfs in juli regent het voldoende. Volgens mij moet je minstens met benzine aan de gang om überhaupt een vuurtje aan te maken.

In Santiago hebben we nog gewinkeld. Ja, het was zelfs een initiatief van Rick en wat hebben we gekocht? Echte Gallicische  zuecos. De vorige reis hebben we er al uitgebreid naar gezocht maar hebben ze toen niet kunnen vinden. Ook deze wandeling zijn we al voor Ourense beginnen te vragen maar mensen keken ons vaak niet begrijpend aan.
Maar vandaag, via een  souvenirs winkel, naar een ambachtelijke leerbewerker naar een ambachtelijke houtbewerker en ja hoor daar waren ze. De dame keek heel verrast en blij dat wij als Hollanders om deze specifieke klompen vroegen. Maat 44 met hoge hak en ongeveer anderhalf keer zo breed als een Hollandse klomp. Die breedte is nodig voor een zachte binnen schoen. 
Ze lopen natuurlijk voor geen meter maar ik ben er reuze blij mee en ze krijgen een mooie plek in Casa los Zuecos.


Wie vliegt er nu 's avonds om half elf van Santiago naar Malaga? Misschien een paar Spanjaarden, een enkele toerist en twee pelgrims. Toch? Het vliegtuig ging vol.
Omdat wij op rij tien zitten mogen we pas in de tweede shift het toestel in. We zitten nog lekker op onze bankjes als we de grondstewardess duidelijk horen tetteren dat de passagiers niet moeten dringen en rustig in de rij moeten blijven(of zoiets) We zien het ongenoegen en ongeduld. Als de meeste passagiers de slurf zijn in gelopen gaan wij boarden.
Na een snelle vlucht landen we op Malaga. 24 Graden, roept de piloot nog even om. 
Bij de bagageband gaat het mis. Niets te zien. Ook niet na tien minuten.  Langzaamaan begint het gemopper. Malo Andaluces dit en loco Andaluces dat. Ik zit inmiddels op de band. Rick loopt naar een stoel en gaat naast een Española zitten die met haar moeder, die een rolstoel zit, reist. Moeder is relaxed maar dochter gaat nogal tekeer. Als na een half uur eindelijk de band start begint Rick te klappen. Zijn buurvrouw roept dat hij niet moest klappen want het was malo dat we zo lang moesten wachten.  Rick vertelde dat hij net naar Santigo was gewandeld en dat hij lekker vakantie had en die niet wilde laten verstoren door een half uurtje wachten. Waarop de moeder begon te applaudisseren voor hem.

Ik stond naast drie Amerikaanse jonge dames. Een zegt dat háár koffer wel als laatste zou komen want dat is altijd zo.
Dat moet je niet zeggen, zeg ik, want dan komt ie ook als laatste. Ik denk altijd dat die van mij als eerste komt.
Ze kijkt me aan alsof ik gek ben.
Kijk, zeg ik als de eerste bagage aankomt, de vierde is van mij. O, en die van mijn partner is de eerste.
Het blijft een wonderlijk fenomeen.

Uiteindelijk ben ik best moe en rijd rustig over een verbazend drukke snelweg naar de klompen waar we om drie uur in bed vallen.

Met groeten Ton


donderdag 29 mei 2014

Ooooooh hihihihihihi

29 mei Finisterra

Het zonnetje liet zich niet zien toch is het heel licht en knijp je met je ogen.
Ja, dat komt omdat hier geen drie lagen bewolking boven elkaar hangen zoals in Nederland altijd het geval is, zei mijn eigen weerkundige.

Vanmorgen eerst iets eten in het gastenkeukentje van het hostal. Al snel kwam er een Aziatische jonge dame. Wij begroetten haar enthousiast omdat we dachten dat het het zeer rookverslaafde meisje was dat we al verschillende dagen hadden gezien en gegroet. Ze keek ons verbaasd aan en zei dat ze ons nog nooit gezien had en dat ze uit Japan kwam. Even later kwam haar vriendin, dachten wij, maar dat bleek haar moeder te zijn. Wij konden het nauwelijks zien. Beiden giechelden bij alles wat we zeiden ook bij de antwoorden die we gaven op hun vragen.
Ze wilden o.a. weten of we nu ook triest waren nu de camino afgelopen was.
Uh, nee dat zijn we niet.
Oooooh Hihihihihihihi.

Als mens kan je álles missen. Als mens kán je alles missen.
Heb jij eigenlijk iets gemist deze weken, vroeg ik aan Rick.
Nee, niets, of is dit het verkeerde antwoord en had ik Egbert moeten zeggen?
Nee hoor van mij niet. Maar ik heb alleen mijn elektrische tandenborstel gemist.

Maar nu we hier weer 'gewoon' zitten te zijn, verlangen we toch wel naar de zon en afwisseling van kleding. Zeven weken lang elke tweede dag hetzelfde shirt aan begint te vervelen. Groenten: ook daar hebben we zin in en het gemak van de wasmachine, de reuk van schone kleding en een kast waar je spullen uitpakt.
Maar konden we zonder, zonder gezeur? Ja, meer dan.

Na anderhalve week Galicië is duidelijk geworden dat ik dit wel de mooiste deelstaat vind. Al die schitterende dorpjes met natuurstenen huizen sluimerend in het overweldigende groen met overal van die klaterende beekjes. Maar na tien dagen met zware luchten, hoge luchtvochtigheid, weinig zon en gelukkig niet al te veel regen ben ik wel genezen. Het weer lijkt teveel op ons eigen Nederland.


Tijdens een wandeling langs het strand, tja wat moet je anders, schoot ik even vol toen ik een prachtige grote Jacobsschelp vond. 
Ook later toen we koffie dronken in een bar waar drie Spaanse pelgrims zaten, schoot ik vol nadat één van de drie ons feliciteerde met het halen van het eindpunt.
Zij waren begonnen in Santiago en eindigen in Muxia.

Volgens de weersvoorspelling is het morgen zonnig. We vertrekken pas om drie uur met de bus naar Santiago dus kunnen misschien dan nog wat verpozen aan het strand.

Met groeten Ton

woensdag 28 mei 2014

Finisterra

28 mei van Alveiroa naar Finisterra 33 + 7 kilometer.

We wilden in vier dagen naar de kaap lopen want we vliegen pas vrijdagavond naar Malaga. Dus waarom haasten? 
Maar omdat de weersvoorspellingen voor donderdag ontzettend slecht waren hebben we besloten om vandaag toch maar door te lopen. Dus 33 kilometer naar het dorpje Finisterra. 
Opnieuw over prachtige paden door overweldigend groen. Eerst nog met een zwaar grijze bewolking maar later door opklaringen en vanaf een uur of tien met een zwak zonnetje. Wat zijn we toch mazzel. Wel hangen er overal van die mistflarden alsof de bergen liggen te stomen in het zonlicht. Want wat is het vochtig. De herberg van gisteren rook gewoon muf, niet alleen de herberg trouwens.

We lopen nu al een dag of tien door min of meer nat gebied en dat eist zijn tol. Je kunt wel wassen maar krijgt je spulletjes met geen mogelijkheid droog. De pelgrims douchen wel maar moeten daarna hun vieze plunje weer aan en dat .... nou ja. Fill in the blanks.

Wonderlijke foto's met de Ipad want de lucht is wel licht en er schijnt nauwelijks zonlicht op de aarde, daarom zijn de objecten die je fotografeert donker. Nou ja, het fototoestel doet dat beter maar die foto's krijg ik hier niet op internet.


Hier is de kaap met de oceaan.


Klinkt wel heel noodlottig.

's Middags werd het steeds warmer en zonniger en zagen we voor het eerst de oceaan. Ik weet het: ik ben een kind van de zee en wat was het heerlijk om die weer te zien en later ook te ruiken. Meeuwen vlogen over en in de havens. In de inhammen van de kust klonken regelmatig de scheepstoeters en sirenes. Heerlijk.
Aan die inhammen zit dan wel vast dat je steeds van een paar honderd meter hoogte naar zeeniveau moet afdalen. Maar de koffie in een klein café aan de haven, waar ken ik die van? smaakt wel heel goed.

Om een uur of drie kwamen we op het prachtige witte zandstrand van Finisterra aan. Daar hebben we als eerste wat zand van het strand van Valencia gestrooid en wat nieuw zand opgepakt en gemengd met dat van Valencia. Dat mengsel gaat naar een kerk in Amsterdam.
Al lopend op het strand wilde ik eigenlijk wel een echte Jakobsschelp vinden. En die waren er genoeg maar wel hele kleintjes.


In het rondje zie je een klein beetje bruinig zand, dat is Valenciaans.

Nadat we waren ingecheckt in een hostal  zijn we gaan eten en vervolgens naar de kaap gelopen. 7 Kilometer vice versa. En wat liepen we licht. Niet zozeer vanwege het lopen zonder rugzak, we vonden dat we dat hadden verdiend, maar omdat het daarmee ook echt klaar zou zijn. We konden het bijna niet bevatten:1300 km, dwars door Spanje in 44 dagen en nu bijna klaar. 

Op de kaap is het een drukte van belang. Toeristische winkeltjes voor de Spaanse dagjes mensen, die met busladingen worden gebracht en van pelgrims natuurlijk. Ook daarvan zijn er hele drommen heel veel lopend maar ook veel met de bus of met auto.
Wat leuk is dat we aankwamen en er een paar mensen die uit een auto stapten, applaudisseerden voor ons. En toen Rick zei dat we in Valencia waren begonnen waren ze helemaal onder de indruk. Ach, in die zin zijn we wel prinsjes die van een complimentje houden.

We hebben er even op een rustig plekje gezeten, uitgekeken over de zee (waar de eerste regen slierten te zien waren) en op ons laten inwerken wat we allemaal hebben meegemaakt en gedaan. En zijn, na het maken van enkele foto's rustig teruggelopen. En alsof het zo moest zijn begon het te regenen.



Op de kaap met de vuurtoren achter ons.



Verder kunnen we niet en we zijn onze voeten meer dan dankbaar.

Met groeten Ton

dinsdag 27 mei 2014

Net of we in Nederland zijn

27 mei van Negreira naar Alfeiroa 33 kilometer

Alveiroa, wat een business voor de pelgrims

Er is niets in de omgeving, geen dorp,geen winkel, geen bar. 
Maar hier is een toeristische herberg met slaapzalen (48 bedden), een hostal, en een restaurant/ bar/ winkel. Alles uitgebaat door één en dezelfde eigenaar. En ze doen het goed. Keurige bedden, ruime kamers en meer dan voldoende sanitair. In het restaurant kan je heerlijk eten en de bediening is vriendelijk. Ze hebben het horeca instinct van Van der Valk. 
Ook is er nog een openbare herberg met 40 bedden. Dus het is hier een drukte van belang.


Dit is het enigszins grijze zicht vanuit het restaurant.

Vanmorgen braakten alle herbergen en hotels pelgrims uit. Tientallen tegelijk. Eenmaal op pad verspreiden ze zich en konden we heerlijk rustig lopen. We gingen over prachtige oude paden en door bossen. Vanwege de vochtige lucht scheen de zon gedempt waardoor de prachtigste zachte tinten groen ontstonden. Een beetje het effect van met vaseline ingesmeerde lenzen die in de jaren zeventig werden gebruikt.


Sprookjesachtig maar wel zweterig klam.
De natuur begint weer te veranderen nu we dichter bij de zee komen. Het landschap wordt meer open maar niet direct vlakker. Ook zagen we de eerste meeuwen.
Deze laatste etappes krijgen we niet kado. 

In Galicië valt wel tot 2000 mm regen per jaar verdeeld over 160 dagen. In Nederland valt tot 900 mm over 180 dagen. Ook voor morgen staat er regen op het menu. We gaan het zien. We missen de zon, zeker als je weet dat het in Los Zuecos zo rond de dertig graden is.


Overal zijn van dit soort bronnetjes.

Met groeten Ton

maandag 26 mei 2014

Uitgepelgrimeerd

26 mei van Santiago naar Greira 23 kilometer

Pas als we naar Finisterra gewandeld zijn is de camino voor mij afgerond.

Dat heeft Rick altijd gezegd maar hij is dan ook een streber. Ik heb dat minder en voor mij is Santiago steeds een prima eindplaats geweest.

Na de eerste twee camino's zijn we vanwege het slechte weer niet naar kaap Finisterra gewandeld. Ook deze keer is het weer niet al te best maar we hebben beiden het gevoel dat we uitgepelgrimeerd zijn. Het is tijd voor iets nieuws. Wat? Geen idee.
Maar daar hangt nu dus wel het laatste stukje route aan vast. Zelfs mét regen en ik ga lekker mee. 
Want ergens zit iets dat ik niet wil bekennen: ik streef misschien diep van binnen nog wel harder dan Rick, alleen ben ik vaak te lui om tot het einde te gaan. En ik voel dat ik de afgelopen dagen mijn slechte knie heb gebruikt als inleiding om de laatste natte met vele klimmen gepaard gaande 90 kilometers te ontduiken. Dan zou ik niet falen maar slechts slachtoffer zijn van mijn onwillige knie.
Zo dat is er dan ook maar weer uit.

Vanmorgen om 8 uur op pad. We verwachtten een complete uittocht van pelgrims te zien maar dat viel wel mee.
Wel een nieuwe ervaring is dat we geen routebeschrijving hebben alleen maar de pijlen om te volgen. Geen idee of we moeten klimmen of waar er dorpen zijn.
Het voelt aan als vakantie en iedereen die we tegenkomen lijkt wel meer relaxed dan voor Santiago. Voor mijn gevoel zijn we ook pelgrim af en lopen we voor de lol nog maar een stukje door. 

Het weer is redelijk, zeker voor deze streek en we lopen dan ook nagenoeg de hele dag droog. We gaan door prachtig groene bergen en dalen. Vergeleken met al dit groen lijken onze Nederlandse weiden maar dorre vlakten.


We hebben besloten om dit stuk in vier dagen te lopen dus hoefden we vandaag maar 23 km te doen. Wat een makkie. Lekker veel pauzes en om een uur of één waren we er al. 

Zo relaxed als al de pelgrims leken zijn ze echter niet. De meeste hotels zijn volgeboekt door.......pelgrims die bang zijn geen slaapplaats te krijgen. Maar we hebben gelukkig gewoon een kamer gevonden. Het is wat de Canadese pelgrim ons vanmorgen vertelde over haar ervaring: the camino seems to provide everything you need.


Met groeten Ton

zondag 25 mei 2014

Santiago als tussenstop, morgen weer verder

25 mei van Santiago naar Santiago 0 kilometer

Dit is de derde keer dat we hier zijn maar de eerste keer dat het zonnig is. Van het zware zwarte middeleeuwse dat er in mijn herinnering rondhangt is helemaal niets meer te zien. Het is hier heerlijk relaxed, rustig, groen en fris.

Aankomen in Santiago is eigenlijk altijd een anticlimax. Ik voelde me meteen ontheemd zodra ik hier was, want was ik pelgrim af. Alles wat ik vertrouwd was te doen in de aanloop hier naar toe, is niet meer nodig. Niet vroeg opstaan, niet zo stil mogelijk in het donker uit mijn bedje glijden, niet mijn rugzak inpakken, niet wandelen, geen bar zoeken, geen handwasje. 
Wat nu? Het doel dat we de afgelopen tijd voor de voeten hadden is bereikt en dat dwingt ons meteen naar iets nieuws te zoeken.

De kathedraal heeft veel onderhoud nodig en daarvoor worden giften gevraagd. De slogan die wordt gebruikt is: Zonder Kathedraal geen camino.
Er wordt vaak gezegd dat het gaat om de reis en niet om het doel. Maar zonder doel is er ook geen reis. Zonder onrust geen verandering. Anders zouden we nog steeds onze vrouwen, nou ik misschien een man, aan de haren het hol in slepen. Er is dus een zekere onrust en doel nodig om überhaupt op pad te gaan. En met het bereiken van dat doel ontstaat er meteen ruimte voor...... ja wat?

Gelukkig gaan we deze keer naar Finisterra dus kunnen we nog wat rondhangen in hetgeen we de afgelopen tijd hebben gedaan. Dat maakte de aankomst hier, voor mij althans, duidelijk verschillend van de vorige keren. Nu is Santiago gewoon een tussenstop als alle andere die we gehad hebben. En een leuke.

Heerlijk uitgeslapen en pas om 10 uur de straat op. Lekker in het zonnetje gewandeld door een parkje. Een poosje op een bankje voor de kathedraal en gekeken naar aankomende pelgrims. Om kwart voor elf de kathedraal in. Daar kwamen we nog voor het einde van de 10 uur mis binnen en konden we nog net genieten van wat inmiddels het hoogtepunt lijkt te zijn: het zwaaien van het wierookvat. 
En het is ook leuk. Een spektakel om zo'n groot zilveren vat, waar een berg rook uitkomt, aan een lang touw door de kerk te zien zwaaien. Na het gebeuren klonk een luid applaus.


Een verschil met vijf jaar geleden: ik denk dat één derde van de mensen door een camera, telefoon of Ipad ziet wat er gebeurt, mezelf incluis.(rechtsonder mijn kop)


Na de mis eten in het grootseminarie van San Martin.
Prachtig oud gebouw, keurig onderhouden en gerestaureerd en de eetzaal had een mooi romaans plafond. Het is een menu del dia. We nemen bonen met ham als vooraf, heerlijk. Als tweede varkensfricandeau met patat. Als ik dat met smaak heb opgegeten zeg ik tegen Rick, "ik zou nog wel zo'n portie lusten." Na een paar minuten komt de ober, pakt mijn bestek zeer resoluut van bord en legt het ernaast weer neer. Wij verwachten nu het dessert maar de ober komt terug met...... nog een bord met vlees en patat.
Ober, u maakt een fout zeker, zegt Rick.
Nadat ik van verbazing ben bij gekomen en de ober na een verontschuldiging weg is met de borden zeg ik tegen Rick dat ik toch echt nog wel zo'n bord had kunnen opeten.


Het middag programma bestond uit: uitrusten. We verblijven dan ook niet in het hotel maar in een soort tuinhuisje erachter. Zo heerlijk rustig.

Voor de avond staat alleen nog koffie met torta de Santiago op het programma en morgen uitgerust op weg naar het einde van de (indertijd) meest westers gelegen plek van de bekende wereld voor het verbranden van onze oude kleren. Ook al is dat verboden.

Schreef ik gisteren over het teken van mijn moeder. Vandaag kreeg ik deze mail.
"En die splinter....toeval bestaat niet! 
Ze is bij je geweest, de hele weg.
Je vond passende schoenen, kreeg eten onderweg zonder geld, de regen stopte abrupt toen je de deur uitstapte, zag herten onderweg, je kon genieten van al het moois om je heen......en dan nog wacht je op een teken van haar......." als je het niet wilt zien moet je het maar voelen" zal ze gedacht hebben....."

Soms zie ik inderdaad niet hoe mooi ik er ook naar kon kijken.
Dank M


Met groeten Ton



zaterdag 24 mei 2014

We zijn d'r.....bijna

Van Bandeira naar Santiago de Compostela 35 kilometer

Een beetje onrustig geslapen. Toch was het een heerlijk hotel. Misschien een beetje opgewonden?

Om zeven uur op pad. Lekker droog en windstil. Prachtige route door bos en langs klaterend water want dat is werkelijk overal. Later door open landschap.

Rustig gewandeld want we hoeven echt niet om 12 uur in Santiago te zijn.



Vijf jaar geleden wandelden we de laatste 17 km met twee Nederlandse vrouwen en die hadden een gemiddeld tempo van 6,5 km per uur. Ik kreeg toen bijna last van mijn mild vanwege de inspanning want deden er maar drie uur over.
Deze keer, met onze gewone slakkengang, hebben we dingen gezien die we de vorige keer echt niet hebben opgemerkt.










Vandaag kwamen we in een barretje waar, uiteraard, de tv aanstond. Het programma ging over een museum met oude ambachten. Er werden o.a. klompen gemaakt. Daardoor kwam ik op het idee om aan de barvrouw te vragen of ik Galicië nog ergens klompen kon kopen. Ja, natuurlijk, in Santiago maar hier heb je een paar miniatuur klompen die typisch zijn voor deze streek.

Regen dreiging bleef.
Toen de laatste drie km de stad in en kwamen we over het viaduct waar vorig jaar de hogesnelheidstrein uit de bocht is gevlogen.

Daarna zagen we voor het eerst de torens van de kathedraal. Deze keer geen traan. Misschien omdat we Santiago zien als een tussenstop want we gaan door naar de kust. Wel blijven we morgen hier en gaan naar de pelgrimsmis en later eten bij klooster van Sint Martin. 

Nou ja, je ziet die torens nauwelijks maar het zijn die twee bruine puntjes recht onder de zendmast.



Nog een hal uurtje doorstappen en dan staan we op het grote plein met op de achtergrond de Kathedraal. Selfies zijn geloof ik niet mijn sterkste punt.


Meer dan een uur hebben we in de rij gestaan om onze Compostela te krijgen. De Compostela is het bewijs dat je de hele route hebt gelopen en daarmee krijg je een volledige aflaat van je zonden. Je kan dit ook in naam van een ander doen. Dat heet Vicari Pro en heb ik gedaan voor mijn vriend die ziek is.

Het is vandaag de sterfdag van mijn moedertje. Ik heb er steeds aan gedacht en gewenst dat ik iets van een teken zou zien. Niets. Of het zou moeten zijn dat ik precies om twee uur, het moment dat ze stierf, een splinter in mijn voet voelde maar ik denk dat deze twee dingen niets met elkaar te maken hebben.

Met groeten Ton

vrijdag 23 mei 2014

Het wordt geregeld

Van Castro Dozon naar Bandeira 37 kilometer

Heerlijk uitgeslapen dankzij de oordoppen want gesnurkt werd er. 
Pas tegen een uur of acht kwamen er gisteravond nog vier fietspelgrims binnen. Totaal uitgeput stortten ze op de bedden en twee snurkten er binnen vijf minuten.

Vanmorgen pas om zeven uur op pad nadat we nog een stuk oud brood en wat kaas hadden opgegeten. Het regende een groot deel van de ochtend maar wat is het is hier toch prachtig. Meer van wat we de afgelopen dagen ook al zagen maar ik blijf het mooi vinden.
We hebben eigenlijk de hele dag samen gelopen met drie Australische dames. Wat een humor en de tijd vliegt op die manier. Wel zou het 20 kilometer duren voordat we een bar zouden treffen maar gelukkig werd er op 15 km één aangekondigd via borden langs ons pad.
Heerlijke stop gehad met een gigantische bocadillo samen met een paar Engelse en onze Australische pelgrims.

Wat leuk om weer eens te kletsen in een taal die we spreken. Frans en Duits spreek ik niet en mijn Spaans is te beperkt om een levendige of diepere conversatie te hebben dan over het weer, iets bestellen of vragen.



Weer zo'n prachtige Romaanse brug met idyllische begroeiing.

Iets voor Silleda kwamen we op de doorgaande weg uit, vlak voor een restaurant. Twee van de dames liepen ongeveer een kwartier achter ons zodat wij als eerste binnen zaten. 
De bardame wilde ons eigenlijk meteen de eetzaal binnenleiden maar wij wilden wachten op de andere twee. Geen probleem natuurlijk en we kregen wat te drinken. 
En dan zie je van alles gebeuren. 
Moeder, de eigenaresse waarschijnlijk, hoorde ik al vragen aan de dochter wat die pelgrims moesten. Ze keek vervolgens onze kant op en knikte vriendelijk naar me.
Hebben jullie al een hotel?
Nee maar wij gaan nog een dorp verder.

Wat vroeg ze, wilde de Australische weten.
Of we al een hotel hebben.
Maar ík wil hier wel een hotel hoor.

Moeder had een zuster met een appartement en als ze wilden kon haar neef de dames wel ophalen. Dan was er nog geen verplichting, als ze het niets vonden konden ze zo naar een hotel gebracht worden. De andere dames die inmiddels waren aangekomen waren helemaal blij. Geregeld.

Maar waar slapen jullie dan, wilde moeder vervolgens weten.
In Banderas, maar we hebben nog geen hotel.
Moeder gaf ons een telefoonnummer maar dochter kwam meteen met haar Ipad en liet het hotel zien waarna Rick meteen boekte.


Daarna met elkaar gegeten en nog een uur nagetafeld dus enigszins beschonken vingen Rick en ik de laatste zeven km aan.

Nu zitten we in een heerlijk knus hotelletje. De hoteldame deed meteen de verwarming aan "om de was te drogen" en omdat we morgen geen ontbijt willen kregen we net een heerlijke schaal met tortilla. Dus nu ploffen we bijna want het middagmaal was ook nogal overvloedig. De chocolade die we in de supermarkt hebben gekocht gaat nu maar in de rugzak voor morgen net als de zak chips.

Met groeten Ton

Pelgrimsteunpunt

22 Mei van Ourense naar Castro Dozon 35 kilometer

Tja, en vanmorgen regende het. Niet heel hard maar wel gestaag. Dat het hier vaak regent moge duidelijk worden.

Je gaat Ourense uit via de Romaansebrug, dat is leuk maar daarna loop je door een industrie gebied en is natuurlijk niet zo interessant. Daarna komt er een twee kilometer lange steile klim. Gelukkig was het toen net gestopt met regenen zodat de poncho's uit konden. Want er is maar een ding minder leuk dan met een poncho in de regen lopen: klimmen in de regen met een poncho aan. Twee km en we deden er bijna drie kwartier over. Aan het einde van de klim is een bar/restaurant, volgens onze reiseführer maar die was jammer genoeg dicht.




Dan maar even op een steen rusten en snel verder. We gingen door een eikenbos via een oud pad met resten originele bestrating en een Romaanse brug. Mij verveelt dat niet gauw maar Rick is een beetje klaar met die ongelijke stenen.
Door de regen waren er veel takken die diep doorbogen van het water zodat we, ondanks dat het niet regende, toch kletsnat werden.










                         





In Pulledo liepen we langs een huis met allerlei pamfletten met informatie voor pelgrims ook kon je er koffie kopen. Een beetje een alternatieve bedoening. Het liefst loop ik daar aan voorbij maar Rick wilde er stoppen maar er was sowieso geen voorbijgaan mogelijk. Een alleraardigste man nodigde ons uit binnen te komen. Er stonden allerlei lekkere dingen op tafel en hij vroeg wat we wilden drinken. 
Cola Cao, antwoordde Rick. 
Nee dat is chemisch en heb ik niet, zei de man. Ik heb alleen maar echte dingen.
Dus kreeg ik koffie met melk. "Niet uit een karton maar van de koe." 
Rick wilde hete melk, dat mocht wel.
We namen beiden twee wentelteefjes met "echte eieren van mijn eigen kippen."
Er was ook iets met gezonde suiker maar dat verstonden we niet.



Hij maakte van alle pelgrims in zijn bedoening een foto "niet voor internet maar voor mijn privé museum."Er hoefde niets afgerekend te worden het was donativo en natuurlijk hebben we wat gegeven. Ook tijdens de camino vragen we elkaar wat het leukste van de dag was en voor mij was het dit.


De vorige keer moesten we een heel stuk langs een grote weg lopen i.v.m. de aanleg van een snelweg. Nu liep de route over een b weg met veel kleine dorpjes die sluimerden in het eikengroen. 




Na een km of zeven kruiste de b weg de grotere weg en we herinnerden ons dat daar ergens een goed restaurant was. Op de grotere weg aangekomen bleek dat we ongeveer één km terug moesten lopen. 
He teruglopen? Pelgrims lopen niet terug en wij al helemaal niet. Maar we wisten dat in de herberg waar we zouden gaan slapen geen keuken was en geen restaurant. Dus gingen we gewoon een km terug en hebben heerlijk gegeten.

Het laatste uur begon het weer te regenen en aan de tocht leek maar geen einde te komen. 
Maar we zitten nu in een bomvolle herberg en omdat het regent hangt of zit iedereen op zijn bed. Er hangen kleren te drogen die niet gewassen zijn en overal staan natte schoenen uit te dampen. Een raam open? Nee, dat is koud, ik heb last van mijn keel, dan krijg ik spierpijn etc. Eigenlijk een dag voor een hotel en dat had gekund want vandaag kregen we opnieuw een boeking voor ons huis maar er is hier geen hotel.
Er is trouwens nog wat te zeggen over de herberg. Vijf jaar geleden stond hier een prachtige nieuwe moderne herberg, die is verdwenen. Nu is de herberg in een oud gebouw op het sportcomplex. De hospitalero weet van niets. Dit is altijd al de herberg geweest, zegt ie.


Met groeten Ton

woensdag 21 mei 2014

Het wil maar niet lukken

21 mei van Vilar de Barrio naar Ourense 37 kilometer


Het Spaanse weerbericht is niet echt betrouwbaar. Eigenlijk kunnen ze beter 365 dagen zon voorspellen dan zitten ze er maar 65 dagen naast. Nee, ze voorspellen het slechte weer en scoren daar maar ongeveer 10% op. 90 % is toch wederom zon.

Eerst zou het maandag slecht weer zijn maar het was slechts een uurtje regen.
Dinsdag zou het erg slecht weer worden maar het bleef bij dreigen en een aantal keren net een beetje regen.
Vandaag zou erbarmelijk zijn met op sommige plaatsen meer dan 80 mm regen. Voor morgen worden zware windstoten, onweer en heftige regenval voorspeld.

De pelgrims lagen vannacht te bibberen in hun prachtige moderne en van veel glas voorziene herberg toen het noodweer losbarstte. De wind gierde om het gebouw dat in Spaanse traditie is gebouwd met vele kieren en slecht sluitende ramen. De regen kletterde meedogenloos op het glazen dak. Wat moet dat worden morgen.

Toen Rick en ik om kwart voor zes opstonden was het werkelijk vreselijk. Wat te doen? We wilden naar Ourense lopen en dat is 37 km dus dan moet je vroeg starten. Rick had eergisteren al provisorische camasches gemaakt van plasticzakken. Ik ben daar te gemakzuchtig voor maar vanmorgen werd ook ik nerveus van de regen. Hier moet je wat aan doen anders verzuip je in je schoenen.
Dus ook ik creatief met zakken.
Half zeven, we doen de deur van het slot, halen een keer diep adem en stappen naar buiten. We kijken elkaar verbaasd aan. En of je het geloofd of niet maar het regenen stopt.
We beginnen te lachen. Het water golft nog door de straten en alles drupt als een gek.
Wel houden we de poncho's aan als we gaan wandelen. Het blijft dreigend de eerste tijd maar als het echt licht is zien we langzamerhand wat lichte plekken in de wolken. En alsof Santiago er de hand in heeft lopen we eigenlijk de hele dag droog en zelfs nog een uur of twee in de zon. Wel hebben we een paar keer de poncho's aangedaan omdat je niet weet of het bij een paar spetterjes blijft of dat het een echte bui wordt.

En wat ben je dan dankbaar voor een droge grijze lucht. We liepen weer via prachtige oude paden en door leuke dorpjes. We hadden vele stops nodig voor koffie, chocomel en snoeperij want we beginnen nu toch wel een beetje moe te worden. Met het slechtere weer ga je ook niet meer makkelijk op een bankje buiten zitten of aan de kant van de weg liggen dus ben je geneigd om maar door te lopen. De eerste opklaring werd benut voor chocolade.( 9 uur 22 geeft de foto aan)

Even wat cultuur: horreos. Een typisch Galicische droog schuur.

Huis met dak dat lijkt op soldatenhelmen uit Lord of the Rings: Mordooooooor

Wonderlijk hoe de menselijk geest werkt. Na de rust van de Camino de Levante was het eerst weer wennen aan de hoeveelheid pelgrims op de Via de la Plata. Wij moesten er echt op letten om niet te gaan haasten omdat er pelgrims achter of voor ons liepen. Nu hebben we een beetje hetzelfde met het weer: zullen we maar geen;
of een korte pauze nemen nu het droog is?

Vanmiddag tijdens het binnenlopen van Ourense hadden we het gevoel al een beetje op ons einddoel te zijn. Een mooie grote en oude stad en nog maar honderd km van Santiago af. wel een heerlijk menu del dia gescoord op het industrieterrein.












En omdat we geen wasserij konden vinden hebben we maar een gezellig waslijntje door de kamer gespannen. Hopen dat het morgenochtend droog is.



Met groeten Ton

Poncho aan, poncho uit, poncho aan.

20 mei van Campobeceros naar Vilar de Barrio 35 km.

Het eerste wat ik dacht toen ik vanmorgen wakker werd was: regent het? Maar gelukkig was het droog. 
Ook vandaag is de etappe best zwaar vanwege veel klimmen. Dat begon al direct het dorp uit 100 meter omhoog. En omdat we zo hoog in de bergen zitten is het uitzicht geweldig, de natuur prachtig en is het stil.
We zagen verschillende keren herten wegschieten en nog leuker was een koekoek. Normaal gesproken hoor je koekoek, koekoek. Maar nu hoorden we heel wonderlijk een soort jodelachtig geluid. Zoiets al koek-jodeliedeli-oek.


De bouwweg is links te zien en boven achter het dorpje het traject van de hogesenlheidslijn.

Na 15 km het eerste dorp, met bar voor koffie en een winkel voor brood en kaas.

De piepkleine bergdorpjes bestaan uit een oude kern die vaak uit bouwvallen bestaat en daarbuiten, meestal aan het einde van het dorp, nieuwe grote huizen. Het oude spul, ik zag er een met het jaartal 1672, bestaat uit een grote stal op de begane grond en het woongedeelte erboven. De huizen zijn gemaakt van natuursteen en hebben vaak een balkon. De nieuwe huizen hebben eigenlijk nog steeds dezelfde opbouw.
Bij zo'n  bouwvalletje gaan je handen jeuken om het op te knappen en er te gaan wonen.


In Asturias en Galicie
lopen ze ook op klompen maar dan met noppen eronder en ze heten galochas. Ik wil graag een paar kopen maar dat is tot nog toe niet gelukt. Morgen in Ourense nog maar een keer proberen.


Het tweede deel bevatte opnieuw een klim maar dan van 400 meter. Dit stuk ging voor een groot deel over heideachtig terrein en aangeplante dennenbossen. Ook hier een prachtig uitzicht. Uiteindelijk daalden we af naar een vlakte waar ons slaapdorp ligt.
Eerst hebben we daar een lekker menu del dia gegeten maar in de herberg kregen we de waarschuwing niet in dat restaurant te eten omdat het daar slecht en duur zou zijn. Maar dat was te laat en leek ons niet terecht.


De herberg is een prachtig modern gebouw, lekker warm en met een vriendelijke ontvangst. Er zijn negen pelgrims.
Trouwens we zien die pelgrims overdag nauwelijks.
Voor een deel omdat we niet in de etappeplaatsen van het boekje slapen maar in de kleinere plaatsen er tussen in.

De dag stond vooral in het teken van poncho aan, poncho uit. De regen viel uiteindelijk ook vandaag reuze mee. Maar morgen schijnt het menens te worden, we gaan het zien.
Met groeten Ton

We moeten eraan geloven

19 mei van Vilavella naar Campobecerros 34 kilometer

Na zes weken moeten ook wij er aan geloven: Regen. Maar eigenlijk wisten dat het er zat aan te komen. In Galicië regent het veel en vaak. De bijnaam van deze streek is dan ook El Urinal.

Regen was voorspeld maar vanmorgen was het slechts mistig en windstil. We liepen door prachtige dalen waar peacefull waters flow. Overal waren op de route bruggetjes en stapstenen neergelegd voor de droge overtocht van de pelgrims.




























En wat is het hier groen, logisch natuurlijk. Ik zou hier zo kunnen wonen maar dan wel met het weer van Andalusië.
Later ging de route over heuvels met struikheide en brem. We herinnderden ons dit gebied nog goed vanwege de smalle paadjes over witte aarde. Deze keer zag het er anders uit omdat het, ik denk pas vorig jaar, volledig is verbrand dus de planten waren niet hoger dan een centimeter of 20.



















Vanaf a Godiña liepen we over de bergkam met een prachtig uitzicht over bergen en dalen, een stuwmeer en wederom de werkzaamheden van de hogesnelheidslijn. Over de kam loopt een landweggetje maar deze werd nu ook gebruikt voor de aanvoer van bouwmaterialen. En ook al stonden er borden langs de weg die de bestuurders attendeerden  op de aanwezigheid van pelgrims werd er toch behoorlijk hard gereden.











Inmiddels kwam de zon af en toe tevoorschijn en werd het wat warmer maar......



om drie uur konden we er niet omheen: we waren in Galicië dus het regende.Niet te zien maar het giet van de lucht hier.

In Campobecerros eerst een heel goed menu del dia in het hostal. Hostal was vol met..... werkers van de spoorlijn. Gelukkig had de uitbaatster een kennis met een paar kamers dus slapen we nu wederom met ons tweetjes in een soort van slapen met ontbijt maar dan zonder ontbijt. 
We moesten 15 euro pp betalen maar toen ze hoorden dat we alleen fruit aten als ontbijt kwam ze na een half uurtje voor elk van ons twee euro terugbrengen want "Jullie kunnen niet gaan wandelen zonder goed ontbijt en bar Rosario gaat om 7 uur open dus jullie moeten daar eerst wat eten".

Een voordeel van de regen is dat ik niet hoef te wassen want je krijgt het nooit van ze leven droog en een wasserij is hier niet, trouwens in het hele dorp schijnt ook geen WIFI te zijn.
Na het douchen dan maar meteen onder de lakens want het is nogal koud in huis. Toen we weer wat waren opgewarmd naar de bar/ winkel voor inkopen en een kopje koffie. Komen we in dezelfde bar als vijf jaar geleden alleen zaten we toen buiten in de zon. Bij binnenkomst werden we verrast door de warmte van een houtkachel die midden in de zaak stond. Er zaten drie oude vrouwtjes bij maar twee werden subbiet weggestuurd zodat wij er konden zitten. 
Nu heb ik het bijna nooit koud en van het wandelen zijn mijn voeten in ieder geval gloeiend heet. Maar we moesten bij de kachel zitten. Ik voelde me eigenlijk gewoon schuldig zeker toen ik zag dat oma kromgetrokken reuma handen had.
Zittend bij de kachel met een gloeiend hete koffie brak het zweet me uit. Toen de barvrouw dat zag mocht ik pas ergens anders zitten.
Het was net een huiskamertje. We hebben gezellig zitten keuvelen en na een uurtje zijn we naar onze kamer gegaan.


Met groeten Ton