Van Toro naar Zamora 34 kilometer
Via de Romaanse brug komen de pelgrims van de Via de la Plata en de Camino de Levante samen de stad in. Dus op de foto waar ik met benepen gezicht net aan Rick vraag of het goede toegangsweggetje er opstaat druk ik af. Flateus zou ik zeggen maar mooier kan ik het niet maken.
Deze foto laat de aanlooproute van de Via de la Plata zien. Geen pelgrim te bekennen dus na een minuut of tien wilde mijn man door naar de herberg. In deze herberg hebben we vijf jaar geleden geslapen met zes pelgrims. Nu waren er 32 ingeboekt. Het wordt druk de volgende dagen.
Maar wij verblijven in een hostal omdat we morgen een rustdag houden om cultuur op te snuiven. Zo gaan we o.a. lekker chinezen.
Vandaag hadden we wederom een heerlijke wandeldag langs de Duero. Misschien wel net zo eentonig als de korenvelden van La Mancha maar voor mij toch net iets aantrekkelijker vanwege water, bomen en vogels. En eentonig is niet per definitie lelijk.
Ook liepen we een stuk langs een kanaal voor bevloeiingswater waar we ons broodje hebben gegeten met het geluid van stromend water en prachtig vogel gefluit. Ik word ook eentonig maar blijf het prachtig vinden.
De Nederlandse zusters van 76 en 79 jaar oud hebben we achter ons gelaten. Vanmorgen vroeg verlieten ze het hostal een kwartiertje voor ons. Als we ze tijdens het afdalen van de heuvel inhalen zien we dat een van de twee struikelt en in de diepe watergoot langs de weg valt. Daar lag ze eigenlijk klem tussen de wanden en haar rugzak. Haar zuster van 79 was niet bij machte haar uit haar benarde positie te halen dus gelukkig dat we er zo vlak bij waren dat we konden helpen. Op momenten als deze zie je toch hoe kwetsbaar je bent op die leeftijd.
Ze waren dan ook dankbaar voor onze hulp.
En wat doe je als mens als je gevallen bent? Je wilt zo snel mogelijk doen alsof er niets gebeurt is. Dus maande Rick haar, als voormalig verpleegkundige, even rustig te blijven zitten en te kijken of er toch niet ergens een buil, schaafwond of duizeligheid te bemerken viel. Het leek allemaal goed en daarna zijn we verder gegaan. Niet nadat we een polsbandje kregen waarom staat: vrede en alle goeds. Want zei ze ' als er iets met je gebeurt zijn er altijd engeltjes om je te helpen en nu waren jullie dat.
Eigenlijk denken we de hele dag of het wel goed is gegaan met ze.
Is het al tijd om te evalueren, vroeg Rick
Hoezo, vraag ik dan achterdochtig.
Nou zo aan het einde van de Levante kunnen we er toch al iets over zeggen. Ik vind het met jouw nieuwe schoenen wel een stuk leuker geworden.
Bedoel je dan ik met blaren niet leuk was dan?
Nou het had wel weerslag op het wandel plezier.
En laat ik nou denken dat het mijn humeur niet beïnvloedde. Soms is het leven hard, zeker op de camino. Maar ik denk dat ie wel gelijk heeft want inderdaad begon ik een paar dagen geleden pas een dieper gevoel van genieten te ervaren. Een soort van geluk van binnenuit.
Maar ook meer humor.
Mag ik jullie paspoorten, vroeg de dame van het hostal gisteren.
Natuurlijk.
Zijn jullie broers?
Si, antwoordde ik direct, mismo madre, differente padres.
Ze moest er hartelijk om lachen
Vanmorgen liepen we een dorpje in een daar reed een auto met luidspreker een evenement aan te prijzen op het plaza de toros in Zamora. Honderd meter voor hij bij ons is is het geluidsbandje afgelopen. Rick zwaait zijn armen in de lucht van: kom op. Waarom niet voor ons.
Het gebaar wordt begrepen en het geluid galmt weer door het dorp.
De auto stopt bij ons en we hebben een leuk gesprek.
En nu hebben we een probleem: ik wil een loempia en Rick wil niets meer.
En dit is het geworden. Heerlijk.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten