Eindelijk

Het duurde bijna langer om van Schiphol naar Heiloo te komen dan van Malaga naar Amsterdam. Twee keer overstapen inclusief een gemiste aansluiting deed me in totaal ongeveer een uur lang wachten. En dan zijn de Nederlandse perrons zonder wachtruimte heel koud. Zeker als het miezert en je vergeten bent om een jas mee te nemen.

Maar dat leed is al weer lang geleden. Want hoe snel ben je weer gewend aan het Nederlandse. Alsof de kou, de lage stand van de zon, de regen en de wind een deel van je DNA zijn. De hoge temperaturen in Spanje ervaar ik, weliswaar heerlijk, nog steeds als bijzonder. Ik denk zelfs dat het nooit echt vanzelfsprekend zal worden.

Kortom: het is hier ook weer heerlijk en vertrouwd.

En tadadaaaaaaaa: de overschrijving van huis nummer drie. Tja. Ik roep altijd dat we maar op een stoel tegelijk kunnen zitten of dat je maar een broek aan je kont kunt hebben. En dan wel drie huizen bezitten. Voor zes weken maar. Maar toch.

Eerst met de verkoper het huis opleveren. En leuk om te zien met hoeveel liefde hij over zijn’oude’ huis sprak. Je kunt aan alles zien dat hij er vijftien jaar heel precies mee is omgesprongen. We hebben hem gezegd dat we heel blij zijn met de aankoop van het appartement.

Natuurlijk aten we na de overschrijving eerst een taartje en koffie met makelaar Andries van Blokdijkmakelaars. We zijn zeer tevreden met hoe hij onze belangen heeft behartigd. Maar daarna keken we zeer tevreden uit onze oogjes op de bank.

Wel onwennig om zo hoog boven de grond te bivakeren maar mooie luchten.

Vorig jaar sliepen we aankomende nacht in de schaftkeet van de tunnelwerkers in Japan op onze oranje opblaasmatrassen. En vannacht slapen we er weer op want we wilden perse hier slapen. Een van de matrassen kreeg bobbels omdat de luchtkamers kapot gingen maar daar hebben we een nieuwe voor gekregen. Niets staat een goede nachtrust in de weg.

Ook lekker: de supermarkt is driehonderd meter lopen.

En..... sateh op Texel. Er is leuk contact ontstaan tussen ons en de dame in de snackbar. We kregen in de tijd dat we op het eiland woonden een keer een nogal persoonlijk gesprek. Toen we in Japan waren en we nog tempels hadden waar we geen wensen voor hadden, kregen we het idee om voor haar een wens uit te spreken. Weer terug in Nederland hebben we haar de wens verteld. Ze was helemaal ontroerd.

Toen we in September in Nederland waren en op Texel bij vriendinnen gingen eten zagen we haar bij toeval en vertelden dat we 10 november de sleutel van het appartement kregen en we dan sateh op Texel zouden gaan eten.

Oh, dat zet ik in mijn agenda zodat ik kan zorgen dat ik dan werk.

En als kadootje kregen we een ijsje. En de dag kon al niet stuk.

O, ja, tussendoor hebben we ook nog wat geklust.

Met groeten Ton