Van Trento naar San Cristoforo, 20 kilometer. 42113 Stappen.
Na uitvoerig beraad hakte ik de knoop door: niet naar Verona. Ook al zou ik graag naar de opera zijn gegaan. Het past eigenlijk niet in deze reis. We passen eigenlijk ook niet in de toeristische drukte van de omgeving. Dat klinkt wat overdreven, maar we zijn meer naar binnen gericht.
Zo waren we vanmiddag in een supermarkt in een winkelcentrum en we voelden ons daar gewoon buitenstaanders.
Anyway.
Als een blok viel ik in slaap in ons stille huis voor een nacht.
Een beetje wonderlijk vonden we het. We werden gisteravond keurig rondgeleid door een man en daarna hebben we niemand meer gezien of gehoord. Het ontbijt stond gisteren al gedeeltelijk op de tafels en deels in de koelkast.
Dus ook vanmorgen niemand gezien op een andere gaste na dan.
Ook wel weer relaxed en heerlijk ontbeten.
We deden wat boodschappen bij de LIDL omdat we een route door de bergen hadden gekozen waar we niet veel eetbaars zouden tegenkomen. Nou op wat appels na dan.
De route had een flinke klim in zich en die begon ook meteen al in de stad want Trento ligt duidelijk in een dalletje.
Na een half uur heb je dan al een mooi zicht op de bergen.
En wat is dat toch met mensen dat ze altijd op een klif willen wonen?
Prachtig zonnig weer, wel warm.
We passeerden een diepe kloof.
An apple a day keeps the doctor away. En ja wie door appelgaarden loopt eet appels en met de klim die we deden lieten we ze ons goed smaken.
Maar appels en Italië zijn vanaf nu synoniem.
We hadden ook nog een leuke ontmoeting met een oude dame die in de moestuin werkte. Ze groette ons zeer uitbundig en we spraken wat pseudo Italiaans: lees Spaans met een Italiaanse uitspraak. We kwamen toch een heel eind en de dame vond het onvoorstelbaar om helemaal vanuit Nederland naar hier te zijn gelopen. Ze vond dan ook dat we de toegang tot El Paradiso wel hadden verdiend.
Er was een reactie hoeveel talen we wel niet spreken. Nederlands, Engels en redelijk Spaans. Rick ook nog Duits en wat Frans. Met het Spaans komen we toch best ver hier zeker als de de wil er is om elkaar te verstaan.
Eindelijk na anderhalf uur op het hoogste punt. Nu lekker afdalen. Toch?
Nee dus. Na vijf minuten kwamen we bij zo’n puinrivier/kloof. Waarschijnlijk recent door veel regen onbegaanbaar geworden. Er hingen nog een paar kabels om je aan te zekeren en een paar stalen beugels voor je voeten.
Voor ons niet te doen en, o hemel, daar gingen de pelgrims terug.
Na anderhalf uur weer bij de kloof maar dat betekent ook dat we via het fietspad langs de snelweg moeten gaan. En dat was nou precies wat we wilden vermijden.
We moesten naar de andere kant van de rivier lopen en hadden daar wel mooi zicht op het diepe dal en de berg waar we twee uur eerder op waren vastgelopen.
Snelweg in de diepte.
Bij de pijl konden we niet verder en als je het zo ziet denk je: wat? Daar niet langs kunnen? Watjes.
Maar voor ons was het echt niet te doen.
Dus een wat saaie warme wandeling die we wel opleukten met gelati.
En dan nog een keer het rare puntige bergje waar we overheen zouden hebben gemoeten.
Schreef ik vorige week dat we naar de periode van Verlichting zijn gegaan volgens de Boeddhistische traditie. Maar ik heb op het ogenblik meer dat we op de proef worden gesteld.
Het loopt niet echt lekker. Het slapen lukt eigenlijk hoofdzakelijk op campings ook al hebben we daar ook soms pelgrimskorting en leuke ontmoetingen.
We missen soms supermarkten op het moment dat we ze nodig hebben en dan zijn er ineens een hele kluit waar we ze niet nodig hebben. Ook de dag menu’s lopen niet gelijk met ons wandelschema. Zijn we in een dorp met een restaurant met een dagmenu is het pas tien uur in de ochtend of we hebben net een slade bij de supermarkt gehaald en komen we een mooi dagmenu tegen.
Het is allemaal geen drama en het leert ons te aanvaarden hoe het op ons pad komt maar het mag wat mij betreft wel wat gestroomlijnder gaan.
We wilden eigenlijk naar een camping aan het meer van Levico maar door onze extra drie uur wandelen werd het San Cristoforo.
Hartelijk welkom geheten door de Nederlandse beheerder.
De was hangt aan de lijn en wij hingen bij het zwembad.
Met groeten Ton.
1 opmerking:
..'gelati al lemon'.....was de hit van die mooi-besnorde zingende Lombardijn Paolo Conte en daar kwam geen appel bij te pas.
Wat een 'omweg' omdat die 'reptielenbrein'-berg doodleuk in de weg bleek te staan, met uren erna een ongewenste 'blik op de snelweg'....waar je he-le-maal kriegelig 'NCRV' van zou worden als je niet beter wist.
Maar jullie hebben 'moed der wanhoop' als adagium... dus dan maar een 'gelati' erbij...Hulde! (bis)
Zo stonden Evert en ik ooit op een Italiaans treinstation, óók onze weg daar zoekend; werd er almaar door de luidsprekers dralerig-nasaal 'Binario' rond geroepen; "waar zou dat toch liggen?", zeiden we als zwaarbepakte rugzaktoeristen-zonder-geld, begonnen aan een eindeloze zwerftocht 'over land' naar India/Thailand, verdwaasd tegen elkaar.......
Bleek het Italiaans voor 'Spoor' of ook wel 'Perron' te zijn.
Niet dat die vele maanden durende reis van ons toen 'een gebed zonder eind' werd, pelgrims in jullie betekenis waren wij nu eenmaal niet, ook wíj vlakten de schoenzolen niet uit, dus méé-voelen met jullie 'karma' bij die kloof doen we des te gevoeliger: niets voor niets, zo is het maar net.
En na regelmatige foto's deze aflopende lange zomer van die of geen op die kussentjes van Verona's Opera-Colosseum-traptreden geven die me de zekerheid dat jullie een héél goed besluit namen dáár niet heen te gaan.....jullie, die tóch als twee Romeo's uitstekend jullie eígen opera kunnen zingen: "Giulietta natuurlijk gewoon links laten liggen hoor...straks in Rome is het al kermisdrukte genoeg".
Jullie waren net in het noordelijkst gelegen Trento, wij toendertijd in het allerlaagste stukje hak van de Italiaanse laars, in O-trento......en ook daarmee verbinden we ons vol bewonderende aandacht met jullie pelgrim's lot. Warme groet uit Z.W. Frankrijk, Ben
Een reactie posten