Tussen tsunami en vloedgolf

Van Kamp Bornhofen naar Alzey. 80 kilometer.

Het was natuurlijk heel aardig om in de binnentuin te mogen staan maar we hadden wel onze bedenkingen over het geluid van de treinen. Zouden die vijftig meter het verschil gaan maken tussen een tsunami van geluid of een vloedgolf van geluid?

Ik las gisteren een artikel over kamperen en het daarmee samenhangende missen van gemak. Vooral kinderen zouden van kamperen iets kunnen leren over ongemak. Zeker in deze tijd geen overbodige levenslessen.

Nou, wij hadden vannacht in ieder geval onze fair share van ongemak. We deden geen oog dicht. Het was wellicht nog erger dan het martelen met geluid wat wel wordt gedaan met gevangenen. Pas na twee uur vannacht leek de intensiteit van voorbij denderende treinen wat af te nemen. En wat misschien nog wel het ergste was, is dat ik tijdens de stilte lag te wachten op de volgende lading herrie.

Misschien omdat we van te voren gezegd hadden dat we ons niet zouden gaan storen aan het geluid ofwel dat de voor vrede biddende paters een positieve invloed hadden op ons gemoed. Maar iets heeft geholpen want normaal gesproken word ik zeer kortaf bij het verstoren van mijn nachtrust.

De ogen voelden nog wel behoorlijk zanderig aan om half zes. 

Voordat we vertrokken spraken we twee intenties uit.

Voor een geslaagde oogoperatie en een volledig herstel van een nicht.

Dat een echtgenoot voordat hij het leven kan loslaten, overgave rust en vrede in zijn hart vindt.

Met het pontveer de rivier over. 

Geen foto van de Lorelei maar de overkant is wel een mooie oever en we herinnerden ons best veel. Waar we bramen plukten en dat we, na veel zoeken en vragen, boodschappen deden in een klein winkeltje in Oberwesel om vervolgens drie grote supermarkten tegen te komen. Nu reden we regelrecht naar de supermarkten, scoorden er heerlijke koffie, yoghurt en fruit bij de Lidl.

We aten dit wat later op een bankje in Bacharach.

Daarna op naar Bingen om de man bij het Ambstgericht te bedanken voor de hulp die hij bood bij het zoeken naar een slaapplaats.

Deze man. Hij heet Bernd weten we nu en werkte niet vandaag. Zijn collega’s, die ons eerst wat afwachtend te woord stonden, moesten hartelijk lachen toen we de foto van hem lieten zien. Ja, dat is Bernd en hij is altijd zo aardig.

We willen hem een aardigheidje geven als dank, zei Rick.

Nee, als ambtenaar mogen we geen giften aannemen.

Maar het heeft eigenlijk nauwelijks waarde. De klompjes aan een sleutelring moesten eerst goed bekeken worden maar we kregen goedkeuring en ze worden aan Bernd overhandigd.

Op naar de daklozenopvang. Walter die ons toen zo aardig hielp was er ook niet maar de kaart die we vanuit Rome stuurden hing nog keurig op het prikbord en werd er meteen bijgehaald.

Deze vrijwilliger wist van onze overnachting daar af en de klompjes die we gaven gaan ook op het prikbord.

En weer door.

In een dorpje zagen we bij het binnenkomen dit perk. Hier word ik blij van ook al staan er nog wel veel palen in het vak. Maar dat zijn ook palen van een ieniemienie wijngaardje.

Jahaaa, het wordt steeds meer klimmen. En dat doe ik nog steeds voor een deel lopend. Lopend gaat het bijna sneller dan fietsend op het lichtste verzet. Afdalen daarentegen gaat als een speer. Best of both worlds.

Net als met wandelen gaat het aan het einde van de dag altijd wat moeizamer en lijken de wegen langer en het landschap eentoniger. Maar goed. We zitten in Alzey op de camping zijn we weer fris en is de pelgrimswas gedaan.

En als altijd worden we geholpen. Van de Nederlandse buren mogen we de stoelen gebruiken want die zijn naar een wijnproeverij. En hoe fijn kan een stoel zijn?

De Duitse buren boden niet alleen de hamer aan om de haringen in de keiharde grond te slaan maar maakte ook een waslijn.

De geneugten van het camping leven.


Met groeten Ton