Het is heerlijk, citroenmarmelade. Maar....... ook best veel werk. Wat dat aangaat heb ik liever vijgenjam, in een vloek en een zucht heb ik dan tien potten.
Gisteravond begon ik alvast met het afschillen van de oliehoudende gele schil. En wat ruikt dat heerlijk, het hele huis was er vol van en zelfs in bed roken mijn handen nog naar citroen.
Vanmorgen verwijderde ik de dikke witte laag en haalde vervolgens de pitten uit het vruchtvlees. Intussen kookte ik de potten uit.
Toen moest ik even nadenken. De vorige keer was de marmelade troebel geworden en volgens een Engelse dame van het koor zou dat komen vanwege het meekoken van de vliesjes van het vruchtvlees. Maar ja, die vliesjes zijn natuurlijk wel voedingsvezels en die zijn dan weer nodig voor een goede darmwerking.
Dus besloot ik de vliesje gewoon mee te koken en tijdens het kookproces met een staafmixer fijn te maken. Deze keer gebruikte ik keurig witte suiker en daarmee ziet het er wel ‘citroeniger’ uit.
Rechts vooraan een potje gemaakt met bruine suiker.
Na de halve ochtend in de keuken te hebben gestaan was het tijd voor buiten. Niet dat ik er iets deed behalve dan luisteren naar de vogels, waar de Hop opvallend afwezig was, koffie drinken en kijken naar de planten. Want kijken is volgens Peter Wohlleben belangrijk.
Ik ben het boek Het verborgen leven van bomen aan het herlezen en kom natuurlijk gewoon weer nieuwe dingen tegen.
Zo las ik over jaren waarin er nagenoeg slechts lege beukennootjes zijn te vinden. En dat herinner ik me van vroeger als ik met mijn oudere zussen beukennootjes ging zoeken. Bergen lagen er dan in het Heilooerbos maar allemaal leeg. Maar ook over de overweldigende hoeveelheid stuifmeel.
En over stuifmeel gesproken: wat een overvloed in de natuur. Het hele terras, de vloer binnen trouwens ook, is volledig bedekt met een laag geelstuifmeel.
Hier tikte ik even zacht tegen een takje aan.
Hij schrijft in zijn boek ook over een bedekte aarde. De aarde bedekt met bos maar de bosgrond ook nog eens bedekt met verterende planten resten en wat er dan allemaal gebeurt in dat bos door schimmels, bacteriën en insecten. Eigenlijk gewoon dit boek eens lezen zou ik zeggen.
Anyway. Kijken. Sinds ik in 2017 de aarde hier begon te af te dekken met mulch gebeurt er ook van alles. Maar vandaag zag ik ineens, eigenlijk had ik dit natuurlijk al veel eerder hebben kunnen opmerken, dat de minipalm die al meer dan tien jaar op zijn plekje staat te kwarren en nauwelijks is gegroeid, grotere nieuwe bladeren maakt. Joepie. Het werkt dus.
En wat las ik vandaag ergens. Een flinke bijdrage aan het terugdringen van CO2 is het planten van bomen. Er is voldoende land daar voor beschikbaar, kost aanzienlijk minder dan de voorgestelde maatregelen en herstelt ook nog eens de waterhuishouding in de betreffende gebieden. Ik zou zeggen: het hele binnenland van Spanje is leeg net als de helft van onze Noordelijke provincies.
Nou ja, ik had een heerlijke dag. Zelfs in de wetenschap dat het in Zuid-Limburg warmer was dan hier in zonnig Andalusië waar de Levante de temperaturen tempert.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten