Eigen schuld

Vanmorgen hoorde ik voor de eerste keer dit jaar een Hop. Altijd een vrolijk makend geluid. Trouwens net als dat van balkende ezels ook al kondigen deze niet perse de lente aan.

Dit vogeltje, of althans waarvan hier de laatste veertjes, gaat de lente niet meer beleven.

Het is warm. Te warm voor de tijd van het jaar en samen met de aanhoudende droogte kan dat dit jaar nog wel een echt probleem worden. De water voorraad is ongeveer een kwart van de capaciteit. En voor het meer van Viñuela geldt dat als er geen regen valt het water aan het einde van het zomerseizoen op is.

Als tobber word ik daar niet vrolijk van zeker als ik dan ook nog lees dat er meer dan 1000 illegale waterputten zijn opgespoord maar dat dat slechts het topje van een ijsberg is. Maar ook dat van het natuurpark Coto de Doñana 1400 hectare wordt afgeknibbeld voor aardbeiteelt terwijl daar net boetes zijn uitgedeeld aan aardbeitelers die illegaal water uit het park aftapten. En dat van een internationaal belangrijk wetland.

Ach denk ik dan: waarom zou ik me druk maken? Waarom plant ik eigenlijk bomen op mijn perceel? Ik plant bomen en voor elk daarvan worden er minstens duizend gekapt voor een vliegveld of een weg, een distributiecentrum of een datacenter.

Nou ja.

Wel weer een voordeel van het warme weer is dat er niet veel gestookt hoeft te worden.

Het houthok is nog voor ongeveer tweederde gevuld. 

Struinend door de foto’s van vorig jaar zag ik dat ik het houthok eind maart heb opgeruimd wat overigens niet wil zeggen dat er daarna niet meer is gestookt. Vaak kan dat trouwens niet geweest zijn want er was toen nog maar een klein beetje hout over.

Goed. Het was dus heerlijk weer. 17 Graden, geen wind en de lucht was strak blauw zonder spoortje van Saharastof.

Tijd om te zaaien.

Twee soorten bonen en een soort pompoen. Van de laatste had ik nog drie zaden. Die stak ik maar half in de aarde. Dat was een tip die ik kreeg omdat pompoenzaden nogal makkelijk rotten als ze helemaal in de vochtige aarde gedrukt zijn.

Ze staken dus wat boven de grond uit. Zie de witte cirkels.

Wat valt op in bovenstaande foto? Er zijn geen zaadjes meer te zien.

Ik zat even te telefoneren en uit een ooghoek zag ik Leo op iets kauwen. Opgevreten zijn ze.

Ik trapte er dus weer in. Of eigenlijk: JE WEET NU TOCH DAT ER EEN HONDJE IN HUIS IS. Zet dan ook niets op de grond. Tja, betrapte ik mezelf, je was gewoon te gemakzuchtig om het stalen tafeltje van buiten te halen. Eigen schuld, dikke bult. 

Het nadeel van het helder weer is dat de UV index weer stijgt en dat ik daarom weer de hele dag met mijn pet op loop om mijn gevoelige oorrandjes te beschermen. Maar rond zes uur werd ik uitgenodigd voor een glaasje bubbels op het wittewijnterras om de feestelijke opening daarvan te vieren en moest de pet af voor de foto.

Met groeten Ton