Eigenlijk willen we nooit een vroege start. We slapen liever een uurtje langer, tot vijf uur, dan een vroege start en om vier uur op te staan. Trouwens: tijd genoeg.
Maar gisteravond vroeg een van onze collega's wandelaars of we een vroege start wilden hebben. Ja, misschien is toch wel lekker met de warmte. Dus stonden we om vijf uur bij de start.
Oei zegt Rick, ik heb maar een startbewijs. Dus snel naar de centrale post om een nieuwe te halen. Maar, zei de dame achter het loket, ik kan u alleen maar een late start geven.
Dat schoot dus niet op.
Ik ga gewoon in de rij staan en als ik gescanned ben geef ik jou mijn kaart en dan kan jij inchecken.
In de rij raakte Rick in gesprek met een man die zei, o maar dan mag je mijn kaartje wel voor de vroege start want ik kreeg er per ongeluk twee gisteren.
Dus konden we toch om kwart over vijf starten.
Eerst maar wat foto's maken want later heb ik alleen maar oog voor het waterpistool.
Twee taarten met een dikke dot humor.
Om kwart voor zes scheen de zon over een veld met gladiolen.
En naast lopen, wordt er vooral ook veel gewhatsapped.
Waarschijnlijk door de opkomende vermoeidheid ben ik met elk dweilorkest of militare kapel geroerd. Dat mensen dat allemaal vrijwillig voor je doen, net als al die mensen die toiletten schoonmaken, bergen rommel van straat oprapen of het verkeer regelen, 's morgens de start scannen, of aan het einde je startbewijs voor de volgende dag geven. Te veel om op te noemen en daar word ik dan helemaal dankbaar en blij van. Niets van dat alles is vanzelfsprekend.
Vanaf elf uur waren er vooral veel watergevechten. Er wordt verschillend gereageerd, vooral leuk maar verbaasd en soms verontwaardigd. Vooral de reactie van kleine kindereren is die van: hoe kan dat nou, ze schieten terug.
En kinderen achtervolgen je om wraak te nemen. Volwassen lachen meestal en proberen me nog ff goed te raken. En dat mag met dit weer.
Kortom: weer een leuke dag en dat gezeur over die zeven molshopen is veel gezeur op niets af. Trouwens het zijn er maar drie. Net als het aantal blaren dat ik inmiddels heb.
Maar waar ik eerdere jaren met angst en beven mijn zware stugge leren wandelschoenen weer aan trok na een pauze, zijn die lichte soepele sneakers gelijk pantoffels. Dus eigenlijk heb ik er niet echt heel veel last van. Wel ben ik wat teleurgesteld. Ik hoopte dat het klaar was met de blaren.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten