Eigenlijk heb ik een haat liefde relatie met de Nijmeegse. De liefde is dat het heel erg leuk is en dat het goed is om een sportieve prestatie neer te zetten. Maar na vier dagen wandelen met de immer aanwezige blaren, is het ook weer ff meer dan genoeg, je bent gewoon vermoeid, en dus riep ik de laatste jaren met zere voeten dat dit toch echt de laatste keer was.
Maar toen Rick afgelopen vrijdag vroeg wat ik volgend jaar ging doen zei ik zonder twijfel dat ik volgend jaar gewoon weer meewandel. De zere voeten die ik dan beslist weer ga hebben, wegen niet op tegen al het leuke dat er tegenover staat.
Zaterdag zat de dag nogal vol met bezoekjes, een overleg en een flinke reis. Zondag de wandeling
om de Wogmeer en vandaag? Vandaag was er niets. Saai? Ja, maar ook heerlijk om een dag niets anders te doen dan even halt te houden en te kijken naar de afgelopen dagen.
Wat zei Rick ook alweer vorige week nadat we in onze hut waren? "Volgens mij ben je helemaal in je element met al die mensen om je heen. Je lacht voluit, hebt op zijn tijd het hoogste woord, hebt even later een intiem gesprek, ruimt vuile glazen op of haalt een kopje koffie voor iemand."
Ja, ik denk dat ie dat helemaal goed heeft gezien. Ik geniet daar echt van net als al die gesprekken die ik heb tijdens het wandelen.
Oooo, zei een dame waarmee ik een tijdje samenliep, dit heb ik nog nooit aan iemand verteld.
Kijk dan kan mijn dag niet meer stuk.
Des te groter is het contrast om weer hier op Texel te zijn in ons mini appartementje zonder tuintje en waar alle buren overdag afwezig zijn. Waar ik stiekum de dagen ben beginnen af te tellen tot 10 oktober.
Dus na een dag rusten en reflecteren ga ik morgen de beheerder van het complex helpen en draai ik de komende dagen twee diensten in het Hospice.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten