Vannacht voor de tweede keer onweer en regen. Wie zegt er nog dat het nooit regent in zomers Spanje?
In ieder geval was het te weinig om het stof van de auto te spoelen, het lijkt wel een gevlekte Hyena.
Al ziet het er somber uit. Dit uitzicht heb ik liever dan dat van onze Texelse residentie.
Want van een grasveld met aan het einde huizen die het zicht op de horizon ontnemen word ik niet echt blij.
Normaal gesproken probeer ik zoveel mogelijk te zoeken naar dingen die wel mooi zijn. Maar het contrast met de afgelopen week is wel heel groot.
Nu dus nog even niet. Morgen vast weer wel.
De laatste tijd lees ik veel over hoe ver we als mensen, met onze huidige manier van leven, zijn afgedwaald van ons natuurlijke leven als menselijke diersoort.
En ik herken mezelf hier wel in.
Ik vraag me werkelijk af of we als mens op aarde zijn om te werken en leven zoals we dat nu doen. Ploeteren in een kantoor of fabriek. Van 9 tot 5 in een afgesloten ruimte om de hypotheek af te lossen. Eten uit de supermarkt waardoor we alle contact met moeder aarde zijn verloren.
En dat bedoel ik niet omdat ik makkelijk praten heb doordat ik niet werk of dat ik het allemaal zo goed heb geregeld en daarom vanuit een soort ivoren torentje wat kan roepen. Nee ik vraag me werkelijk af of het leven zoals we dat leven in onze huidige maatschappij nu is waar we en masse gelukkig van zijn.
Of dat het doel van ons aardse bestaan is.
Ons Texels appartement heeft alleen een balkon. In Helioo hebben we driehonderd vierkante meter grond om wat met groenten te tutten. In Spanje hebben we zoveel grond dat ik een bos zou kunnen aanleggen als ik dat wil. ( daar ben ik mee bezig maar gaat niet zo snel)
Als ik deze plekken vergelijk ervaar ik in Spanje het meeste van wat ik het oergevoel noem. Contact met moeder aarde door in de tuin te werken, zicht op de horizon, opkomende zon, zicht op sterren en nieuwe maan.
Wellicht ook de reden dat we eigenlijk nooit steden bezoeken.
Liggend in het gras, desnoods naast de weg, dicht tegen de aarde aan, kijkend naar de wolken, mezelf nietig voelen in de wetenschap dat ik van dezelfe stoffen ben gemaakt als alles om mij heen. Dat zijn voor mij momenten van diep geluk een een gevoel van eenheid met het universum.
Met groeten Ton
