Toen Rick en ik de eerste camino naar Santiago planden wilde ik het hele stuk wandelen.
Ja maar ik wil niet door dat saaie troosteloze Noord Frankrijk wandelen met al die oorlogskerkhoven, zei Rick.
Als drammer ging ik daar flink tegen in tot een vriendin zei. "Ja, jij hebt een beul in je die wil lijden. Goedkoop slapen, geen luxe, droog brood eten, en nog liever vijf kilometer doorloopt om een goedkoper hotelletje te vinden. Die het geen probleem vindt veertig km op een dag te lopen om zo snel mogelijk door het saaie stuk te komen. Het kan dan zomaar zijn dat Rick het opgeeft in Frankrijk en jij met een kwaaie kop alleen doorgaat. Einde relatie."
Tja, dat leek me toch ook niets. Dus gingen we op de fiets van Heiloo naar de Pyreneeën en wandelden we vandaar naar Santiago.
Gister fietste ik naar Den Burg voor de dagelijkse boodschappen.
Wat ga ik lekker snel zo voor de wind, dacht ik. Maar op de terugweg moest ik daarvoor wel boeten. Wat een storm. Halverwege was ik het ineens meer dan zat op dit winderig eiland en stapte van de fiets af.
Ik.
Ik die niet kan herinneren ooit afgestapt te zijn vanwege de wind.
Oei dacht ik nadat ik een paar minuten: de beul lijkt wel verdwenen. Uiteindelijk deed ik 40 minuten over die paar kilometertjes en kwam gesloopt thuis.
Vanmorgen. De wind loeit om het huis, om 11 uur laag water, dus om 10 op de fiets naar de Hors.
Kijk en als ik op de Hors ben, ben ik helemaal blij. Dan kan het me niet hard genoeg waaien. De wind giert om mijn hoofd, gezicht nat van de motregen, de geur van de zee in mijn neus en mijn oren koud. Mijn bril deed ik maar af want daardoor zag ik toch niets meer. Toch vond ik nog een fossiel bot en wat alikruikachtige schelpen en zag ik de verscheidenheid aan structuur in het dunne laagje water dat op het zand stond.
Morgen terug naar de wal om in huis nummer 1 voorbereidingen te maken voor de kerst.
Met groeten Ton
