De dominee komt langs

Van Zülpich naar Rheinbach, 27 kilometer. 33627 Stappen.

Tijdens zo’n wandeling gebeuren er zoveel dingen op een dag dat we dingen vergeten. Niet omdat ze niet belangrijk waren of leuk of interresant maar omdat de aandacht al weer snel wordt opgeëist door iets anders.

Als ik het blog ga schrijven kijk ik daarom eerst naar de foto’s, let op de tijd dat ze zijn gemaakt en vraag Rick naar namen van plaatsen, afstanden en gebeurtenissen. Vervolgens ga ik schrijven en leest Rick het later nog na. En dan nog denk ik later: ik heb dit vergeten te melden of zegt Rick ”heb je dat bewust niet vermeld?”

Als ik rustig in mijn bedje lig en nog wat na mijmer komen er soms ook weer voorvallen, connecties of inzichten naar boven.

Zeheg?

Jaha.

Zou je dat van dat wachten niet beter uit kunnen leggen?

Welk wachten?

Nou van dat wachten op hulp op het bankje waar we ijs aten. Het klonk zo kort door de bocht. Misschien moet je dat uitleggen. 

Onze reis hebben we het thema ontmoeten mee gegeven. Pas als je iemand ontmoet kan er iets ontstaan. En dan niet ontmoeten zoals in: hoi en dag. Er kan pas iets ontstaan als ik een relatie aanleg door mezelf open te stellen voor de ander, als ik geinterreseerd ben in de ander, mezelf kwetsbaar opstel door dingen van mezelf te tonen. Pas dan kan de ander naar mij toe komen, me op menselijke wijze tegemoet komen en ontstaat er een relatie van begrip en vertrouwen.

Dat kan in een paar zinnen al gebeuren.

Nu klinkt dat erg makkelijk en berekenend, alsof het een kunstje is. Maar als ik aardig doe of me zelf openstel om een ander iets te laten doen of te geven werkt dat niet. Het werkt nooit als het een, om het in duidelijk Engels te zeggen, in order to is. Mensen hebben onoprechtheid direct in de smiezen.

Voor veel pelgrims is er het heikele punt van overnachtingsplaatsen. De meesten willen het liefst een of twee dagen van te voren weten waar ze kunnen slapen en gaan dan reserveren om er vervolgens achter te komen dat ze een bepaalde plaats niet kunnen halen vanwege welke reden dan ook.

Ook wij vonden dan lastig tijdens de eerste pelgrimstochten. Juist ook omdat de onzekerheid en angst langs de hele weg een onderwerp van gesprek is.

Maar dat reserveren staat een deel van het pelgrimeren in de weg: vrijheid. Maar dan komt er een nog groter punt naar boven: het hebben van vertrouwen. Voor de religieuze pelgrim is dat het vertrouwen in God die zorgt dat het goed komt.

Nu ben ik niet religieus meer ook al wil dat niet zeggen dat ik geen vertrouwen heb. Ik heb een grenzeloos vertrouwen in de goedheid van de mens. En die goedheid kan pas gedijen door ‘in relatie te zijn’. 

En die relatie hoef ik eigenlijk helemaal niet te maken. Die relatie is er altijd, we zijn altijd verbonden met elkaar, maar dat is vaak ontrokken aan het zicht doorwat ik noem ‘de waan van de dag’.

Ik herinner me nog dat in Alkmaar een oudere dame een meter of twee voor me liep. Ik kon haar gewoon zien lopen en ineens.....struikelde ze over een plasticzak die op de grond lag. Ik kende haar niet, had geen gevoel naar toe maar zo gauw ik haar zag vallen voelde ik het in mijn maag. Alsof IK daar viel. En daarom roep ik nu al jaren keer op keer: we zijn allen gemaakt van het zelfde sterrenstof en dus zijn we allen een.

Doe ik een ander iets aan, doe ik ook mezelf iets aan. Doe ik goed aan een ander, doe ik ook goed aan mezelf.

Dus zaten we gistermiddag in vertrouwen op een bankje een ijsje te eten en binnen een paar minuten sprak een dame ons aan. Kom maar naar het kasteel dan kan ik jullie helpen.

Ze legde uit waar we naar toe moesten komen en vervolgens liep ze weg. Het eerste dat we dan zeggen is: Universum bedankt.

Juist dit maakt het pelgrimeren zo bijzonder.

Also hat dominee Gremdaat gesprochen.

Een ander leuk voorval dat ik vergat te melden is het volgende. 

Met de hitte van de afgelopen dagen belde Rick steeds aan bij willekeurige huizen om water te vragen. Soms hoort men de vraag niet eens echt maar zijn de lege flesjes die in zijn hand heeft voldoen de om “aber naturlich” te laten zeggen.

Zo ook gisteren. We zagen een auto die een oprit op kwam rijden en Rick liep daar naar toe om water te vragen.De dame had net boodschappen gedaan en opende de achterklep van de auto om er een fles koolzuurhoudend water uit te pakken.

Dan sta je eerst even ‘stil’ omdat je dit niet verwacht: O-settai.

O- settai zijn kleine giften die de Japanners aan pelgrims geven en we veelvuldig kregen tijdens de 88 Tempelroute.

Nog even over het welzijn van de tenen. Ik kan mijn wandelschoenen niet meer aan mijn rechtervoet velen en daarom liep ik gister op teenslippers. Dat is geen echte oplossing dus kochten we gisteravond sandalen: wat een verademing.

Samen met een ingestuurde intentie die ik vandaag mocht uitspreken voor het welzijn van de tenen van de pelgrim ga ik er van uit dat het leed de komende dagen zal verdwijnen.

Je preekt als een dominee en ziet er uit als Jesus, zei Rick bij de aanblik van mijn in wandelsokken en sandalen gestoken voeten.

Vanmorgen met de bus terug naar Zülpich. 

Heerlijk afgekoeld na de regen en het onweer van gisteravond. De lucht nog bewolkt maar droog.

We lopen langs de Zülpichersee maar die ligt rechts achter de bosjes.

Het was er heerlijk zaterdagochtend rustig.

Het licht dromerig vanwege het vocht in de lucht.

En dan zijn we alweer bijna in Euskirchen want we liepen zonder rugzak omdat we twee dagen in de herberg mogen blijven.

Na Euskirchen door naar Rheinbach. Jubelend bijna. 

Wel een lange rechte weg he?

Blijkt het een Romeinse weg te zijn.

Helemaal leuk.

Nooi eerder gezien: combinatie zonnebloemen / mais. Wel alleen aan de randen.

Om twee uur gingen we met het trein terug naa Euskirchen zonder een druppel op de kop te hebben gehad. Dat terwijl er veel regen voorspeld was.

En dat klopte uiteindelijk ook maar ...... toen waren we al weer in onze heerlijke herberg.

Met groeten Ton