Nog meer O-settai dan in Japan.

Van Remagen naar Andernach, 23 kilometer. 31897 Stappen.

We dronken gisteravond niet alleen een kopje koffie met Henk en Alma. We dronken zelfs nog een paar glazen sap, geen alcohol voor deze pelgrim, en hadden een goed gesprek. We lagen pas rond half twaalf in bed.

Het leverde vanmorgen een variatie op van onze favoriete uitspraak: het leukste van wandelen is kletsen i.p.v het leukste van wandelen is zitten.

Toch waren we vroeg wakker. Gelukkig bleef het de hele nacht droog en konden we tent nagenoeg droog inpakken. Het laatste restje drogen we wel tijdens de middagpauze was het idee.

We waren zo snel met inpakken dat de REWE supermarkt nog gesloten was en gingen we maar op pad zonder ontbijt.

Er zit een ALDI twee kilometer verder, zei Rick en dat is wel te doen op een lege maag.

Zodoende aten we yoghurt met fruit, een broodje en koffie op het parkeerterrein.

En dan zit je daar, op de grond, met dit uitzicht, na een leuke avond en een goede nachtrust gewoon ineens heel gelukkig te zijn.

Meteen een goed moment om een intentie uit te spreken.

De wens van een dame om minder snel te oordelen en om meer verdraagzaamheid.

De route naar Andernach was niet helemaal duidelijk vanmorgen en resulteerde in een paar extra kilometers. Het bleek toch dat er een brug over de rivier de Ahr was maar leverde wel een mooie wandeling op. Het water van de Ahr is wat modderig wat betekent dat het flink heeft geregend gisteren.

Het zou bewolkt zijn maar de zon kwam al snel door de bewolking heen. Maar een windje over het water en nog wat koelte die uit het bos kwam maakte dat het heerlijk wandelen was.

En in een dorpje liepen we in de schaduw van een laan in Bad Breisig.

Tezamen met deze uitzichten wordt het een prachtige dag.

Wat zou dit zijn? Dat van die zachte heelmeesters en stinkende wonden ken ik maar om er nou een beul op los te laten.......

We zagen een mooi hek om de tent nog even na te drogen en hielden meteen pauze.

We zitten wat te keuvelen en te tutten komt er een man uit het huis. 

Willen jullie koffie?

Nou, graag.

Na een kwartier is de tent droog, de koffie op en pakken we de spullen weer in de tas.

Krijgen we van dezelfde man ook nog vier nectarines. “Fruit is goed voor de gezondheid.”

Ik vraag of ik een foto van hem mocht maken voor op het blog en dat was goed.

Tegelijkertijd komt er een buurvrouw aan met vier pakjes heerlijke koekjes.

Ik schiet vol.

We staan nog wat te praten als er een scooter stopt en een man afstapt.

Ik heb tien jaar gereisd, nou uh zonder vaste woonplaats en weet wat er dan nodig is en stopte Rick een twee euro munt in de hand.

Dan loop je op wolken.

Ook nog in de wetenschap dat de officiele wandeling, wat is officieel?, over de bergen rechts gaat in plaats van langs de rivier.

We zien een echtpaar op een bankje zitten en besluiten om hen een pakje van onze overvloed te geven. We hebben meteen een leuk gesprek en de man rommelt wat in zijn tas en komt met een paar euromunten om aan ons te geven.

We leggen hem uit van de O-settai in Japan en dat het niet de bedoeling is om iets weg te geven om er meteen iets voor terug te krijgen.

De volgende pauze hebben we op een bankje bij een sticker van de Jacobusroute. Stopt er een auto met werkmannen. Ze komen de vuilnisbak legen en de bladeren rond de bank wegharken. 

Wel veel witte wijnpakken he, zegt Rick. Er lagen wel een stuk of tien lege pakken in de bak.

Ja, die liggen er altijd als we de bakken komen legen.

Dan heeft die persoon wel een probleem

Ook nu heeft Rick een gesprek en de mannen begrijpen eigenlijk niet dat een mens überhaupt naar Rome zou willen. Laat staan lopen. En hoeveel geld we dan wel niet hebben. En of we dan niet hoeven te werken.

Ik loop naar mijn rugzak en pak een rol koekjes en geef het hen. Ze zijn er blij mee maar ook wat ongemakkelijk onder. Rick legt het nog een keer uit en begrijpen ze het.

Ze stappen in de auto en rommelen wat. Komt een van de mannen weer naar ons toe met een paar lege statiegeldflessen die ze waarschijnlijk uit de geleegde vuinisbakken hebben gehaald. Hier dan kunnen jullie ze inleveren.

Wat een dag.

In Andernach aangekomen gaan we naar het parochiebureau. We worden alleraardigst te woord gestaan en kunnen slapen in het krankenhaus Sint Nicolaus.

En dit is ons mini appartement met alles er op en eraan.

Hoeveel goeds kan een mens aan op een dag?

We zeggen een intentie op voor een vrouw, om haar positiviteit te behouden tijdens een periode van bestralingen.

Als sluitstuk kregen we ook nog koffie met een stuk taart in Bäckerei Eifele Backstube. De bakkerij is van de echtgenoot van de dame van het Parochiebureau.

Dan gaan we nu maar gewoon op de kamer dankbaar zitten te zijn.

Met groeten Ton

Ps.Tussendoor wandelden we wat.