Een zakje, een lepel en een fles

Van Rimini naar Mondaino, 28 kilometer. 42621 Stappen.

De ingebouwde wekker ging keurig om zes uur af en we werden uitgerust wakker.

Om zeven uur de weg op, nou uh, het strand dan.

De zon was al op.

De kust is de meest oostelijke punt waar we deze reis komen. 

Vanaf hier gaat het westwaarts dus Rick wilde de laatste kilometers nog wel graag van de zee genieten.

En ik genoot nog van het groen.

Om acht uur is het tijd voor een pauze met koffie, thee en een broodje. En wat gebeurt er als de lucht geklaard is in het hoofd? Ik heb weer een geluksgevoel moment. Wat een voorrecht is het om hier gewoon lekker te kunnen zitten zonder zorgen.

De hoek om en het laatste kanaal oversteken.

En ja, dan ‘rechtsaf’ het binnenland in. De eerste klim. Ok, klimmetje dan. Op naar de Appennijnen.

Een paar kilometer van de kust af en meteen in een andere wereld.

Hier word ik weer helemaal vrolijk van. Bomen en een gravelpad. Niks auto’s, flats, geen drommen mensen, geen muziek, maar rust, wat vogelzang en de kruidige geur van het veld. 

We hebben een afwisselende route onder andere langs de rivier de Conca.

Het is een stroompje van niks maar het is dan ook half september en dus is er weinig water. Maar aan de breedte van het rivierbed te zien kan er een berg water doorheen.

En anyway: We liepen er via een heerlijk pad langs.

Net alsof ik altijd achter Rick loop. Nee, maar als ik stil sta om een foto te maken loopt die andere pelgrim gewoon door. Ik haal hem wel in want mijn looptempo ligt van nature hoger dan die van Rick. Als het hem té lang duurt voordat ik weer naast hem loop, wacht hij want hij vindt het het leukst als ik naast hem loop. Wat natuurlijk te begrijpen is.

Langzaam aan wordt het echt klimmen.

En ineens zien we de flats aan de kust. De zee is niet te onderscheiden vanwege het heiige weer. 

We zitten hier op vierhonderd meter hoogte en hebben er dankzij onze conditie bijna geen moeite mee. Natuurlijk is het wel zweten geblazen.

Ook zien we de eerste echte olijfgaarden. We zagen al eerder olijven maar op beperktere schaal.

Zo rond vier uur zijn we in het voormalige Convento di San Francesco. 

Het is nu gewoon een B& B maar het ziet er mooi uit en het is er zeer vredig. 

Natuurlijk ligt het op een berg dus de uitzichten zijn dan ook evenredig de moeite waard. 

En er staan prachtige oude eiken.

Geen enkele kunst om hier helemaal Zen te zijn of te worden.

Ja, zei ooit iemand van wie we een training kregen: het is geen kunst om boven op een berg Zen te wezen. Maar probeer eens Zen te zijn als je omringt bent met mensen.

Na het douchen en de dagelijkse was, zaten even heerlijk in de tuin waar ik aan het blog begon en Rick de reis voor morgen voorbereidde.

En dan nog een foto van een colaflesje, een zwart plastic zakje en een plastic lepel.

Er zijn spullen, die naarmate de reis vordert, steeds belangrijker worden. Alsof we er aan gaan hechten. 

Zo vroeg ik aan Dimphy, waar we de derde nacht in Nederland logeerden, om een plastic tasje voor mijn Ipad. Het gaat dus al bijna de hele reis mee ook al zijn de handvatten gescheurd en zitten er twee gaten in. Maar het voldoet nog steeds want de hoes van de Ipad blijft, als ik hem in de rugzak doe, keurig dicht zitten.

In Naarden kreeg Rick twee roze lepels toen hij yoghurt in een supermarkt kocht. Een is vorige week in twee stukken gebroken dus nu doen we samen met de overgeblevene.

Ook hadden we twee colaflesjes die we steeds hergebruikten. Beiden in Duitsland gekocht. Het zou leuk zijn als we tot Rome met die flessen kunnen doen. Vraagt Rick vorige week aan een man om een van de flesjes te vullen komt die met een nieuwe fles mineraalwater. Het cola flesje was daarmee weg want we dachten er pas aan nadat we al weer een tijdje onderweg waren.

Met groeten Ton