Van Padova naar Anguillara Veneta, 32 kilometer. 46571 Stappen
Heerlijk geslapen en om zes uur fit uit bed.
De B&B voorzag alleen in een B en niet in B. Wel konden we de keuken gebruiken en was er koffie en thee.
Dus aten we ons eigen ontbijt met koffie en thee van het huis en dan kunnen we er echt wel even tegen.
Om zeven uur aan de wandel door een nog sereen Padova. Op naar Bagnoli di Sopra, zo’n 27 kilometer verder.
De eerste uren gaat het wandelen met lichte tred en denk je: ach, waarom zouden we er geen 40 doen? Daarom doen we meestal 10 a 15 kilometer zonder pauze. Maar omdat we maar een korte route hadden streken we na 10 kilometer al neer voor koffie en thee in een bar.
Net of we op vakantie zijn, zeiden we tegen elkaar. Het mag tenslotte ook leuk zijn.
De route was niet zo heel interressant omdat we voor een deel langs een doorgaande weg moesten. Gelukkig was die niet druk en was er een vrijliggend wandel/fietspad.
We werden meerdere keren als pelgrims aangesproken en er werd ook een keer geclaxonneerd.
Misschien lukt het weer eens om bij mensen thuis te slapen, zei Rick want het einddoel van vandaag had sowieso geen camping of een hotel. Dat bleek trouwens niet helemaal waar. Er was een agritourismo met kamers vanaf € 215.
De Povlakte is vlak.
We liepen ook een stuk over een kronkelende weg waar we ons alleen op de wereld waanden. Op blaffende honden na dan. Spanje en Italië lijken best wel veel op elkaar.
Langs de doorgaande weg stonden oude sterk teruggesnoeide Platanen. Tussen de eerste en deze platanen foto zit drie uur.
In Bagnoli di Sopra stopten we bij de kerk en daarnaast was het parochiehuis waar heel toevallig meneer pastoor ook nog eens naar buiten kwam lopen.
Nee hoor, daar doen we niet aan, was het antwoord op Rick’s vraag of er onderdak werd geboden aan pelgrims.
Wat nu?
Vragen bij de Agriturismo of ze ook een kampeerplekje hebben.
De bijzonder aardige eigenaar stond ons te woord. Nee, er was geen kamer voor ons maar we konden gerust onze tent op zijn terrein opzetten maar er was dan geen toegang tot sanitair.
Tja, willen we dat?
Hij begreep het en ging zoeken of er ergens anders een kamer of camping voor ons was. De B&B in de buurt was vol en de camping lag 12 kilometer uit de route.
Dat schoot niet op allemaal en besloten we gewoon toch maar verder te lopen.
Dank voor de hulp meneer Luca.
Deze foto is ook nog twee uur later. Veel platanen dus.
We kochten een ijsje bij een benzinepomp en vroegen aan de dame van de naastgelegen bezinebar of zij een slaapplaats wist.
Meteen ging iedereen zich er mee bemoeien en werd er een bed and breakfast genoemd. Bleek dat wel de eerder genoemde volgeboekte te zijn.
Maar ook hier werd er spontaan geholpen.
Uiteindelijk liepen we Aguillara binnen en zagen een bar.
Laten we het daar ook maar vragen en liepen het terras op. Bar dicht.
We gaan hier toch maar even zitten en een nieuw plan maken.
Komt er een jonge vrouw op ons toelopen. Hier kan je water tappen hoor, zei ze wijzend op een kraan, als jullie dat nodig hebben.
Uh, we hebben eigenlijk een slaapplaats nodig.
Vervolgens ging ze een winkel in die naast de bar was en met de dame al daar ging ze in gesprek.
Jullie kunnen het om vijf uur bij het gemeentehuis vragen. Je kan dan misschien bij het sportterrein staan.
Maar jullie kunnen de tent ook in mijn tuin zetten hoor, dan hoeven jullie niet te wachten en er is water alleen geen wc. Maar in de bar, die van mij gehuurd wordt, kun je vanavond nog terecht.
Dank Samantha.
Terwijl we op het terras zaten werd er van het balkon er boven een fles water en pakjes crackers aangereikt.
Dat bleek dan weer van de moeder van Samantha.
Dank moeder.
Voor haar zullen we in Rome een intentie uitspreken voor een voorspoedige genezing.
Dus staat de tent in de tuin achter de bar, hebben we ons diner gehaald bij de Spar (en verorberd) en zitten nu meer dan dankbaar bij de bar tussen de Anguilaren.
Hartelijk dank ook voor alle lieve en ondersteunende reacties op het blog van gisteren.
Met groeten Ton.
2 opmerkingen:
Geweldig, wat een hulp weer.
"Nee, geen plaats in de herberg", want zo zei ie, de Pastoor van Bagnoli "doet daar niet aan", en dan zit de Paus ook nog vast in zijn Vaticaanse lift, vreemder in Bella Italia moet het toch niet gaan worden, hè marathon-mannen.
Oké, de koffie is er heerlijk, er is volgens een wereldberoemde nespresso-acteur of een locale espresso-'barista' niets zó heilig, "so what else?" dan dat men er in Italié zelfs voor bidt, als gelovige pelgrim, hunkerende langeafstands-wandelaar of koffie-junk.
Anyway: soms heeft jullie zwerftocht ook wel eens iets 'Spartaans', maar als je bij dat woord je ogen een beetje dichtknijpt lijkt dat tussen de vernauwde wimpers bijna op 'Passie'.
Nou ja, elk land zijn gebruiksaanwijzing : Frankrijk verbood gisteren bij gerechterlijke uitspraak NIET dat rurale hanen té luid en té dichtbij mogen kraaien, om ook hier van blaffende honden maar niet te spreken. Hebben jullie een stok bij de hand, of zo'n 'ANWB-achtige' stel langlauf-sticks?
Vanochtend liepen we ons eigen 'Sentier des Moines', bijna beginnend vanuit ons huis, toch nog zo'n 6 km. uit&thuis, weliswaar geen met jullie concurrerende afstand ('de concurrentie zit nabij Bologna'), maar wél een 'picante' overeenkomst met jullie huidige regio.
Want ons nabijgelegen grotere dorp heet Boulogne-sur-Gesse (Haute-Garonne), in de middeleeuwen gesticht en vernoemd door een monnik('moine') die uit Bologna afkomstig (wandelend?) hier arriveerde, een nu helaas veruïneerde abdij achterlatend, al weer een herberg waar heden-ten-dage dus óók geen plaats meer is voor de goedbedoelende 'hiker'.
Gisteravond zag ik een prachtige 2-uur durende Franse TV-reportage over de diverse historische Frans/Spaanse 'Santiago-de-Compostella'-wandelroutes, waarover jullie ooit ook, als wel eens 'rood-gemantelde' verregende 'monniken', je weg vonden. Naakte Spaanse regio's doorkruisend, nauwelijks dorpen daar op die kale 'meseta', met dan nu als verschil dat er in een enkel B&B-nachtkastje een 'nachtspiegel' staat en de 'PO'-vlakte verrassend vol plaatsjes is, allemaal met van die 'zang-zingende belcanto' plaatsnamen.
En in een 'agriturismo' daar in zo'n buurt woont een behulpzame Luca, zoals in Rotterdam een humorvolle Loes. Rotjeknor, waar men voor platanen vaak 'plantanen' zegt, teruggesnoeid of niet (Ton&Rick hebben overal oog voor!).
Ik kom hier op omdat ik, niet veraf wonend van Lourdes, waar jaarlijks altoos veel miljoenen toeristen/'pelgrims', gewoon nieuwsgierigen of overige sportievelingen naar toe komen (saillant detail: Lourdes is op Parijs na de Franse stad met de mééste hotels; plaats te over voor iedere aanloper) een alleraardigst boekje lees: 'Het wonder dat niet omvalt'.
En vanuit mijn tuinstoel, met in mijn hand dat smakelijke boekje van een Rotterdamse 'diepe-ziels' stadswandelaar, vol beschrijvend talent om 'de gewone mens' in bewondering te portretteren, denk ik aan jullie daar, links langs Bologna lopend, de ondergaande zon over die immense vlakte zien dalend, die roodgloeiende 'coucher du soleil' waarvan laatst een toerist hier ergens aan de Atlantische Kust aan de Schepper vroeg "of die niet een uurtje eerder kon ondergaan".........Bonne parcours!, Ben
Een reactie posten