Onderzoek heeft uitgewezen dat er voor verschillende dieren andere afstanden zijn die zij gemiddeld per dag zonder problemen kunnen afleggen. Lichaam en afstand zijn in een soort van evenwicht. Voor de Homo sapiens zou die afstand op 25 km liggen. Dat is ook wat wij ervaren.
Na 25 km begint het lijf het zat te worden. Jammer dan maar de Nijmeegse vraagt meer.
Trainen dus. We beginnen eigenlijk elk jaar meteen met die 25. Dit jaar, na twee jaar van nauwelijks wandelen, besloten we om met 20 km te starten.
Kan het lichaam langzaam wennen. We wandelden inmiddels vier keer van Torrox/el Morche naar Torre del Mar. No problemas. Niet moe, geen blaren, geen last van knie of enkel. Eigenlijk als een zondagmiddag wandelingetje in het bos.
Gisteren waren we klaar voor 28 km. Van de vuurtoren van Torrox naar de vuurtoren van Torre del Mar. Nou ja: dat dachten we.
Bij thuiskomt had ik behoorlijk last van heup en knie. Blaar onder een teen en gevoelige teennagels van de grote teen. Daar heb ik eerder blaren onder gehad en hoop dat niet meer mee te maken. Het is dus nog wel ff doorzetten.
Nu mogen we als zestigers de reglementaire wandelafstand van 30 km doen maar dat vinden we toch nog te vroeg. Zo lang het kan, willen we de 40 km lopen maar vanmorgen kropen er wel wat twijfels omhoog ook al kropen die in de middag weer omlaag.
Het werd dus gisteren een wandeldag waarvan het lekkerste van wandelen toch vooral ‘het zitten’ was. Ook hadden we een heerlijke en gezellige pauze met een vriendin in Torre del Mar. Later aten we nog een prima salade bij de haven van Caleta.
De laatste dagen, vooral woensdag regendag, was ik actief met het maken van rode kussenhoezen voor de loungeset.
Van het kleinere kussentje hoefde ik alleen de hoes wat in te korten en dat was eenvoudig. Voor het langere kussen maakte ik de hele hoes met als uitdaging een hergebruikte rits.
Tja en dan is volgorde best wel belangrijk. Eerst maakte ik de hoes om pas daarna wat aan die rits te doen. Das niet handig en het werd dus een beetje klungelen maar hij zit er in. Verdient niet de schoonheidsprijs en dat open stukje ga ik met de hand dicht maken.
Nu heb ik stof voor nog een kussen maar ik heb geen her te gebruiken rits meer. Kom, dacht ik, doe iets met knopen of zo.
O ja, ik kan geen knoopsgaten maken. Uh, tenminste, dat heb ik nog nooit gedaan.
Het boekje met de gebruiksaanwijzingen zit netjes in de koffer van de naaimachine en dat heb ik er maar eens op nagelezen.
Geduld is niet mijn sterkste kant dus nadat ik een half uur had zitten pielen met knoppen, draadspanning en de uitleg ‘om de naald draaien’, werd het tijd om het werk even weg te leggen. Met mijn ongeduld kan ik dus blijkbaar soms wel goed omgaan.
Gisteravond pakte ik de koe opnieuw bij de horens en ja.
De contouren van een knoopsgat zijn zichtbaar.
Dit probeersel ga ik nog vier keer herhalen voordat ik aan de rode stof begin. En ik heb het universum gevraagd om grote rode knopen. Zwart mag ook. Ongeveer twee centimeter in doorsnede.
Met groeten Ton
2 opmerkingen:
Ziet er keurig uit. Ik doe het je niet na. Ooit wel geleerd, maar als je het nooit doet, ook weer afgeleerd.
Hoi Jeanne, Dank je. Als dit project klaar is zal het ook wel weer een tijd duren voordat de naaimachine uit de kast komt. Echt handig zal ik er wel nooit mee worden. Met groetenTon
Een reactie posten