De laatste jaren pluk ik steeds bramen, op een plek waar ik ook met mijn ouders plukte.
En het is bijzonder om te ervaren hoeveel van de dingen die ouders hun kinderen leren, diep verzonken blijken.
Vorige week heb ik samen met mijn zus geplukt en uiteraard praat je dan over allerlei zaken.
Elke keer als ik een braam uit mijn handen laat vallen voel ik me schuldig. Alsof ik de natuur niet respecteer. Zei ze. Ik moet die braam dan oprapen, ook al duurt het eindeloos.
Nou, heb je er wel eens aan gedacht dat, dat van je vader afkomstig zou kunnen zijn? Bracht ik in.
Ik herinner me dat hij zei dat het zonde was om zoiets te verspillen. Dat de schepping dat niet voor niets heeft gemaakt en dat je dankbaar moest zijn met wat de aarde voortbracht.
Als ik er een paar laat vallen heb ik hetzelfde gevoel als jij maar ik laat ze nu wel liggen. Het duurt langer om die ene op te pakken dan om 10 andere te plukken maar ik bedank de natuur wel voor de overdaad. Dat laatste is dan waarschijnlijk om mijn schuldgevoel te verminderen.
Hoe maak jij jam? vroeg ik haar even later.
Ik was en kook de vruchten, roer ze fijn, voeg de suiker toe en als het weer kookt giet ik het in potjes. Zo klaar.
Vroeger zeefde ik alle pitjes eruit, net als mam, maar een vriendin doet dat allemaal niet en het valt best wel mee met die pitten hoor.
Maar in gedachten hoor ik slechts mijn moeder: "Bramenjam met pitjes is van luie huisvrouwen en die pitjes gaan altijd onder je gebit zitten".
Dus was ik de bramen zorgvuldig. Ben wel iets makkelijker dan haar en over een takje of blaadje maak ik me geen zorgen. Maar de pitjes zeef ik er uit.
Wel voeg ik een paar handjes mooie bramen toe die ik apart kook en heel laat. Daar zitten dan natuurlijk wel pitjes in maar ik heb dan ook geen kunstgebit.
Morgen ga ik met een vriend bramen plukken. Zal aan hem vragen wat zijn ervaringen zijn in deze.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten