Om half drie stond ik langs de Via Gladiola. Wat een feest kan het menszijn zijn. Zoveel mensen dicht opeen geplakt en men bleef rustig, beleefd, behulpzaam, inschikkelijk en zeer enthousiast naar de binnenkomende wandelaars.
Achter mij was een studentenhuis waar een groot spandoek hing met de woorden: single soldiers-here. De aanwezige dames vestigden daar de aandacht op door de militairen luidkeels toe te schreeuwen. Dit werd zeer gewaardeerd door de pelotons, zekerde de buitenlandse.
Om vier uur kwam mijn kanjer binnen. 4 keer 40 Zonder blaren of ongemakken. (hij was dan ook wel volledig in de watten gelegd door H en T in Arnhem) Opgewekt nam hij de gladiolen in ontvangst. Vervolgens nog een paar honderd meter voor de medaille en dan is het ineens weer afgelopen.
Als je ziet hoeveel mensen er lopen voor een stichting, een vereniging of een goed doel wordt al het leed en ellende dat dagelijks in de media over ons wordt uitgestort wel weer een beetje gerelativeerd.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten