De Dijk

Vroeger, toen ik 25 was, vroegen mijn vrienden mij mee te gaan naar De Dijk. Ze moesten nog wel wat op me inpraten want ik had een pest humeur die dag. Ik ben mee gegaan met het idee dat mijn humeur, met een biertje en muziek wel zou verbeteren.
Als verzachtende omstandigheid wil ik melden dat mijn voorkeur voor muziek klassiek is. Maar goed, op naar de kroeg.
Halverwege de eerste sessie had ik er al  tabak  van en riep, na elk nummer
luider en luider: PAUZE.
Na de pauze kwamen de mannen het podium weer op en, leuk als ik was, riep nog maar
eens: PAUZE
De muziek werd gestopt en Ruud zei" wil degene die steeds pauze roept naar het toilet gaan en zichzelf daar doorspoelen".
Wat wil ik hiermee zeggen: ten eerste had De dijk meer dan gelijk. Ten tweede dat ik met een sacherijnige kop thuis moet blijven en ten derde dat je met een sacherijnige kop overal over kan zeiken.
Dat laatste is wat er in het ziekenhuis gedaan wordt over het eten.
Het begint al 's morgens bij het invullen van het keuze menu. "Mij  benieuwen wat er vandaag weer opstaat, alweer geen gebakken piepers, hebben ze alleen maar kersen vla? Ik hoop niet dat het weer zo flauw is als gisteren.
Ik kan  niet anders zegen dan dat het eten zeer redelijk is. Natuurlijk ben ik de  beste kok die er is ..... anyway. Er zijn nu eenmaal beperkingen die het systeem met zich
meebrengt.
Vrijdag kregen we gebakken vis en patat. Dat wordt slap onder een deksel en daar is , tot op de dag van vandaag niets aan te  veranderen. Daar kan de kok dan ook niet de schuld van krijgen.
Misschien is het een idee om mensen die dat willen, net als in Spanje, de maaltijden door familie te laten verzorgen. Dan weten ze in ieder geval tegen wie ze klagen en weten de beklaagden dat de klagers altijd al klaagden.
Ik laat er  mijn eetlust niet door bederven.

Met groeten Ton

Mocht mogelijker wijze iemand van De Dijk dit lezen: ik bied bij deze alsnog mijn gemeende excuses aan. Ik gedroeg me als een echte asshole. Als band hebben jullie inmiddels bewezen, meer dan kwaliteit te hebben. Aan mij echter, op dat moment niet besteed.