Pap en wind

Van Swalmen naar Duren. 90 kilometer.

Schreef ik gisteren dat fietsen minder vermoeiend is dan wandelen.

Vandaag kreeg ik het tempo niet te pakken. Niet alleen vanwege tegenwind maar vooral vanwege pap in de benen.

Anyway.

We hadden gisteravond goede gesprekken met veel vlaai en koffie. Helemaal mijn ding. We gingen dan ook pas laat naar bed en vanmorgen toch om 8 uur op pad.

Dank Lilianne voor de gasvrijheid en Astrid voor de aanvullende gezelligheid.

Nog in Swalmen fietsend zag ik dit beeld staan. 

Een mooi beeld om die ene intentie uit te spreken.  Maar ik zoefde er voorbij en omdat Rick voor me reed liet ik het er bij zitten. Tot tweehonderd meter verder en ik naar Rick riep dat ik terug reed.

Bij het beeld aangekomen sprak ik de intentie uit dat een gezin veilig terugkomt van vakantie en dat huis en haard er nog staan zoals achter gelaten.

Wat is nou eigenlijk bewust leven? Voor mij betekent dat niet dat ik altijd nadenk voor dat ik wat doe. Ik zou gek worden. Voor mij is het meer dat ik luister naar het eindeloze uitbraken van gedachten door het brein en daar soms niet naar handel. Want in die brei zit normaal gesproken weinigs verheffends.

Het was dus wat afzien op de fiets maar ineens zag ik twee dames met grote rugzakken.

Zouwen ze naar Rome gaan, riep ik als grapje naar Rick.

Dat moet je ze vragen.

Maar ik zag dat ze wel heel langzaam liepen en wat riep dat brein luid en duidelijk? Nee, die lopen te langzaam voor pelgrims en ik fietste ze gewoon voorbij.

Wel hoorde ik dat Rick iets naar ze riep en dat er antwoord kwam.

Stoooop, schreeuwde  hij naar mij, het zijn pelgrims naar Rome. Ik keerde subiet om en we hadden een leuk gesprek. Ja, ze liepen wel langzaam maar de pelgrim was herstellend van long covid en een vriendin liep slechts twee dagen met haar op en had last van een blessure. Nu was het sowieso de bedoeling om de eerste dagen rustig op te bouwen en slechts 15 km per dag af te leggen.

Het brein deed zijn eigen ding: deze keer luisterde ik wel maar daarna woog ik de uitgebraakte gedachten even en besloot iets anders te doen dan wat de gedachten zeiden. De gedachten waren: met dit tempo komt ze nooit in Rome aan dus ik hoef haar ook niets te geven. 

We geven eigenlijk iedereen een paar Swarovski kristallen uit de kroonluchter van wijlen mijn zus. Om te bedanken voor een bijzondere ontmoeting of als dank voor hulp die geboden is of was gegeven tijdens de pelgrimage van 2019. En, was dit een bijzondere ontmoeting of niet? Ja dus.

Nu ik bewust was van de gedachten en er niet naar wilde handelen reeg ik een kristal aan een stukje nylondraad dat ik jaren geleden nog op Texel jutte en gaf het aan Hanneke de pelgrim. Het werd in dankbaarheid aangenomen en met de woorden dat ze het na het wandelen aan haar ketting zou doen maar nu even minutieus opborg in haar tas.

En ik mocht een foto op het blog zetten. Je kunt Hanneke.op.pelgrimage volgen op  https://www.pindat.com/ 

En ze wilde ook een foto van ons.

Daarna met licht gemoed verder. Tja, en in dit stuk van Limburg beginnen in de ogen van een Hollander De Bergen. Ze zijn nauwelijks hoger dan pannenkoeken en voor mij vandaag extra zwaar.

Wel reden we een mooie route die ons door Lilianne werd gegeven. 

We namen zelfs een pauze bij de basiliek van Sint Odiliënberg. 

40 Kilometer naar onze eerste stop in Duitsland bij blogvriendin Ingen en haar man. Met veel water en vlaai en koffie brachten we een zeer genoeglijke  anderhalf uur door met elkaar.

Maar we moeten ook weer door. 

En dan weer verder en het was heet met tegenwind.

Een mooi gebied dat voor mij de aandacht wat afleidde. Langs de Rode Beek. Heerlijk sappig groen en voldoende koelte door de schaduw van de bomen.

Dit soort uitzichten kennen we nog van de vorige pelgrimage: heet en eindeloos. Dat laatste is met de fiets trouwens wel een stuk beter.

Vandaag stonden er trouwens 90 km op de planning. En ik wilde er na 10 eigenlijk al de brui aan geven maar ook hier hoorde ik de gedachte, dacht er het mijne van en besloot toch door te fietsen. 

Inmiddels een soort van gesloopt in Duren aangekomen waar ik een selfie met de toren van de Annakerk maakte terwijl Rick de kerk binnenging om een pelgrims stempel te vragen en onderdak.

We kregen beiden en…ook nog een kaars. 

De paspoorten zijn bijgewerkt en wij weer schoon en redelijk afgekoeld.

Daarna de stad in maar eerst het kaarsje aansteken in de kerk en de volgende intentie uitspreken: liefde en verbondenheid voor iedereen.

Voor ons is het pelgrimeren begonnen. We zijn in de juiste mood, logeren in de het gemeenschapshuis waar ook een asielzoeker verblijft en…..aten onze eerste Döner Kebab.

Met groeten Ton