Het is over

met het mooie weer. 

Tenminste als we deze keer wel van de voorspellingen kunnen uitgaan.

Het regende zelfs al ietsjes vannacht alhoewel dat niet werd verwacht. De zakken cement stonden dus gewoon nat op de oprit vanmorgen.

Al een paar dagen komen er elke nacht wat meer vogelpoepjes bij op de dorpel. Dat zie ik dan wel maar bedenk dan niet waar die vandaan komen.

Vanmorgen met het wat sombere weer eerst maar eens op onderzoek uit.

Een vreemde plek want er kunnen daarboven helemaal geen vogeltjes gaan zitten.

Of toch wel?

Het uisteekseltje is misschien maar drie centimeter lang en zorgt ervoor dat bij het optrekken van de rolluiken het rolluik niet volledig naar binnen kan schieten.

Maar het kan niet anders dan dat daar ‘s nachts een piepklein vogeltje beschut overnacht.

Er gebeurt van alles rond het huis als je slaapt, zegt Rick altijd.

Vandaag hadden we een heus uitje: boodschappen doen in Cómpeta. En voor de komende dagen is er weer voldoende proviand in huis. Wel is de plaatselijke super een stuk duurder dan onze vertrouwde aan de kust gelegen LIDL. 

Ook haalden we verfbenodigdheden zoals afplaktape, rollers en een verfemmer. 

De middag stond dan ook in het teken van gaten vullen en dat was geen onverdeeld succes. Gaatjes zijn niet zomaar mooi gladgestreken en gevuld en met de regenachtige dagen in het verschiet willen we de muur eigenlijk wel geschilderd hebben. En er zijn veel scheuren en gaatjes. We gaan het zien.

De lasagna die ik maakte was daarentegen een succes, zei Rick dan he, want ik proef nog steeds bijna niks. 

We hadden het nog even over ons Corona ziekbed. 

Je zegt wel dat je nauwelijks klachten heb gehad van die Corona, zei Rick, maar je hebt nog steeds geen geur en smaak en hebt ook last van je middenrif. Noem dat maar ‘geen klachten’. 

Nou kan ik daar de honderd jaar mee halen maar langzamerhand vind ik het toch wel minder plezierig worden.

Anyway, de zonsondergang was wat dreigend maar prachtig.

Met groeten Ton