Verbaasd was ik dan ook toen ik vanmorgen terugkwam van boodschappen doen aan de kust en zag dat de hekken al aan de pilaren waren vast gemaakt.
No te preocupe, zei de werkman toen ik mij verontschuldigde.
Helemaal tevreden keek ik naar de hekken: alsof ze er altijd al hebben gezeten, zeker met de struik die er al doorheen piept.
Voor Rick nog even een foto van het geheel.
Met al de werkzaamheden naar tevredenheid afgerond was de rest van de dag om te relaxen. Wat tutten in de tuin, een wasje draaien en de wasmachine ontkalkt.
De metrosidero gaat met de dag meer bloeien. Wat een genot.
En dan krijg ik een aanval van eenzaamheid en ga opvisite bij de buurman die twee jaar geleden van de berg afreed.
Een bijzonder gesprek.
Hij wilde weten wat er nu die avond allemaal is gebeurd en of ik dat wilde vertellen want Rick en ik waren toch degenen die hem als eerste vonden.
Buurman heeft nog steeds last van het ongeluk. Hij heeft beperkt zicht, kan moeizaam lopen en heeft ook problemen met geheugen.
Tijdens het gesprek vroeg ik hem of het ongeluk hem had veranderd.
O ja. Elke avond als ik in bed lig ben ik dankbaar voor de dag. Natuurlijk vind ik het ook wel eens lastig om met al mijn beperkingen om te gaan maar dankbaarheid is mijn overheersende emotie.
Ik denk niet dat ik twee jaar geleden dit soort gesprekken had kunnen houden. In die zin heeft het ongeluk mijn leven verreikt. Ik ben blij dat Rick en jij mij die avond hebben gevonden.
Met groeten Ton
