Umph

De honden slaan aan. Ik loop naar de poort en daar staat een jonge vrouw. Waar ken ik haar van, denk ik meteen.
Ik heb hier de vijf euro die u me heeft geleend.

 

Umpf. Ik stond even met mijn mond vol tanden. Ik denk dat ik eigenlijk toch had gedacht dat ik haar nooit meer terug zou zien en mijn eurootjes kwijt was.

Na wat gesproken te hebben over vertrouwen en bedelen "ik denk ook vaak: ja daaaaag ga maar werken" wilde ik weten waar ze nou dat geld voor nodig had.

Ik heb een chronisch geldgebrek en moest plotseling naar mijn nichtje in Arnhem die ziek is en had geld tekort. Ik had al wat van mijn buren geleend maar ik had nog steeds niet genoeg. Toch ging ik maar naar het station. Onderweg zag ik u staan en dacht "ik vraag het gewoon" en u gaf het.
En hoe is met je nichtje?
Slecht. Ze heeft leukemie en kan nu elk moment doodgaan. Ik ben blij dat ik haar nog heb kunnen zien.

Met groeten Ton