Brief

Het afgelopen jaar twee boze brieven gehad.

Met grofweg ongveer dezelfde inhoud.
De ontvanger is botweg een egolul, terwijl de schrijfsters heiligen zijn. (Wat heb ik toch met/niet met vrouwen?)
Een hele lijst aan klachten.
Een regiment oude koeien die tot soms wel 20 jaar oud zijn.
Verwachtingen waaraan ik niet heb voldaan.
Een advies om "aan jezelf te werken".

Natuurlijk zijn er klachten die waar zijn. Zaken die ik heb laten liggen of domweg fout heb gedaan. Met die kritiek heb ik geen moeite. Het zijn namelijk juist de zaken waar ik als mens niet sterk in ben. Tenslotte ben ik ook geen heilige. Maar de meeste klachten zijn niet of nauwelijks geuit op het moment dat die speelden.

Waar ik moeite mee heb is de eenzijdigheid. Ik besta enkel uit fouten en tekortkomingen, terwijl de schrijfsters geen enkel inzicht beschrijven over hun eigen reilen en zeilen.

De oude koeien. Zaken die al lang geleden leken te zijn uitgesproken worden hier opnieuw opgediend.

Beschuldigingen die in boosheid worden geuit en niets met het oorspronkelijke probleem van doen hebben. ("dit gaat mij verder niet aan" staat er dan.)

Verwachtingen. Dit is een lastige. Als je je verwachting niet uitspreekt, weet de ander  niet wat je verwacht en kan er dus ook niet aan voldoen. Het zijn dan ook de onuitgesproken verwachtingen waar tegen ik me niet kan verweren. Ik schiet te kort zonder dat ik het weet. Dan bedoel ik bijvoorbeeld niet dat als iemand ziek is dat ik me niet kan inleven dat die verwacht dat ik op visite  kom.

Ik denk dat beide brieven zijn geschreven met de wens om de relatie weer terug te brengen 'zoals die was'. Maar als de verwachtingen niet worden aangepast of zelfs helemaal worden opgegeven zal mij dat nooit lukken. Hoe hard ik dat ook probeer. Met groeten Ton