5 Jaar lang heb ik met het idee gelopen om een hond te nemen maar de hond kwam pas nadat ik was gestopt met werken. Waarom wilde ik eigenlijk een hond? Twee mannen samen en beiden heel netjes en zeer geregeld. We waren bijna uit ons doen als er een stoel scheef stond in huis of als er een vingerafdruk op de deur zat.
Dus dacht ik "een hond is een mooie structuur om wat flexibeler te worden". En dat heeft ook zo gewerkt al kostte het wel een paar maanden om te wennen en balans te vinden.Vieze pootafdrukken en haren op de vloer. Spetters op de muur als Egbert zich uitschudde na een regenachtige wandeling, natte neusafdrukken op de pas gelapte ramen. Altijd een schaduw die je achtervolgt en vragende ogen als ik in de keuken sta. Gaat de koelkast open staat er direct een hongerig kijkende hond naast.
Deze week pas ik op Okkie, het hondje van de buren. Ze kunnen het goed met elkaar vinden en slapen samen in één mandje. Heel leuk.
Aan het einde van het jaar kijken Rick en ik terug en daarna creëren we het nieuwe jaar. Dus oudejaarsdag gingen we er lekker voor zitten maar..... het ging moeizaam. Geen inspiratie, een beetje geïrriteerd naar elkaar, elkaar tegenspreken. Vandaag opnieuw geprobeerd maar het wilde niet vlotten.
Ik kom thuis na een bezoek aan mijn moeder en Rick zit te mopperen "ik word af en toe gek van die honden". Het kwartje valt.
We zijn misschien wel flexibeler geworden nadat we Egbert hebben gekregen maar daar zijn we aan gewend en inmiddels ook weer star in geworden. Een tweede hondje erbij, al is het maar voor een week vraagt opnieuw aanpassen.
De balans is uit de roedel en die moet eerst hersteld worden voordat we verder kunnen of gewoon een weekje wachten.
Met groeten Ton
1 opmerking:
Oef, herkenbaar! Bij ons is het geen hondje, maar een dochter die weer een tijdje bij ons woont :-)
Een reactie posten