Een wonderlijke combinatie

Ik wil een tompouce, zei Rick vanmorgen. Troost voedsel.

Ja en ik vind dat we een thermometer moeten hebben want jij hebt koorts.

Dan haal ik die wel als ik terugkom van de test.

Dat vind ik geen goed idee. Ik vraag het wel aan de buren.

En dat deed ik. Zouden jullie voor ons vier tompoucen willen halen en een thermometer. Twee van de tompoucen zijn voor jullie.

En alzo gebeurde. 

Heerlijk zulke buren. We kregen trouwens sowieso veel aanbiedingen om boodschappen voor ons te halen.

We waren gisteren behoorlijk uit ons doen.

Er gebeurde veel. Ten eerste waren we beiden echt verrast door de uitslag ( ík had vooral gemopperd dat de uitslag zo lang op zich liet wachten omdat ik zonder die uitslag niet naar de hospice kon gaan) en daarna gaf het contact onderzoek best veel gedoe.

Mensen schrokken van de uitslag en het risico dat ze hadden gelopen in mijn aanwezigheid. Gelukkig gold voor de meesten dat we toch geen intensief contact hadden gehad omdat we of korte tijd samen waren of voldoende afstand hadden gehouden. Maar soms kwamen we toch tot de slotsom dat die afstand niet altijd aangehouden was. En wat dan te doen? 

Omdat ik positief werd getest, werd ook vanuit Rick’s werk gekeken met wie hij contact had gehad. Niet dat hij al een uitslag heeft maar meer als inventarisatie en het verkleinen van de risico’s. Kortom best een gedoe. Maar zover als wij dat kunnen ervaren wordt er nauwkeurig en zorgvuldig gehandeld.

Het is een wonderlijke ervaring. Eigenlijk zijn we ook wel opgelucht dat als ook Rick positief blijkt te zijn en de klachten zo licht blijven als ze zijn, dat we ‘er dan vanaf zijn’. We zijn dan gepokt, gemazeld en gecoronaad.

Met groeten Ton

Ps. Omdat mijn smaak bijna geheel weg is, had ik plaats van een tompouce net zo goed zoete stopverf kunnen eten.