Als ik alleen in Los Zuecos ben heb ik altijd een stok naast mijn bed staan want ben geen held.
De hele week keek ik de Harry Potter-films. Heerlijk die strijd tussen goed en kwaad waarbij je weet dat het goede wint. Wat mij altijd raakt bij dit soort fims zijn de vriendschappen die door dik en dun gaan en het schijnbaar zonder angst aangaan van de confrontatie met het kwade. Dus zat ik gisteravond dan ook helemaal klaar voor het laatste deel om me ff lekker te laten raken. Lees snikken.
Gaat om 22.00 uur de telefoon: met Rick, er wordt nú ingebroken bij de buren. Jaag jij ze even weg. Het zijn er twee of drie, kwam er geruststellend achteraan. Ineens zit ik midden in mijn eigen strijd tussen goed en kwaad.
Ik sluip naar buiten en pak de zaklamp uit de kast. Waarom ik sluip begrijp ik niet want ik moet de mannen toch wegjagen? Gewapend met trillende stem en zaklamp loop ik richting het huis van de buren en schreeuw keihard: GVD, fuck off en nog wat van die dingen. Zo hard dat mijn stembanden nu nog gevoelig zijn.
Bij een training van Landmark leerden we o.a. dat we als mensen vooral ook bang voor onze medemens. Maar als iedereen die angst heeft hoef je vervolgens ook niet meer bang te zijn. Tenminste: dan hoeft die angst je niet te verlammen.
Nadat ik had geroepen hoorde ik meteen praten. Niet dat ik het kon verstaan maar het klonk als: shit, we zijn ontdekt, lets go. Ik leek ook geren te horen.
Ik scheen nog over het hek maar zag niets. Daarna deed ik onze poort open en liep via de weg naar de andere kant van het huis. Ook daar niets te zien.
Inmiddels kraakte mijn ademhaling van de spanning want daar stond ik dan in mijn eentje op de berg met drie inbrekers.
Het perceel van de buren is keurig afgesloten met een hek en een poort. Ik klim daar niet overheen want wil beslist geen confrontatie maar hoor ook niets meer. Als ik weer in eigen huis ben is er druk telefonisch contact tussen de buren, Rick en mij.
En eigenlijk wil ik de ontknoping zien van Harry Potter. Gelukkig zitten er veel en lange reclameblokken in waar er nog wordt getelefoneerd en ik toch nog maar een keer om het buurhuis loop.
Om 11 uur zijn de buren er met de politie en kan ik verder met de film, wel met diverse onderbrekingen door buren en politie.
Het lijkt erop dat de mannen toch bang genoeg waren van deze bange man want de spullen die ze hadden willen meenemen lagen nog keurig op een stapeltje op een bed.
Drie jaar geleden werd er ook ingebroken bij de buren en ook toen waren wij in Los Zuecos. Wel met het verschil dat Rick er was die glas gerinkel hoorde waarna ik naar de inbrekers schreeuwde. En ook toen zijn ze er als een haas vandoorgegaan. Ze hadden niet eens de tijd gehad om binnen te komen.
Nou ja, nooit saai op berg zullen we maar zeggen.
En ik? Ik ben bijzonder trots want ik verklaar mezelf als dapper. Dappere mensen zijn mensen die ondanks de angst die ze voelen toch actie ondernemen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten