Ruzie

"Dat zet je dan weer niet op je blog" zei een vriendin in Spanje.
Klopt, ik kan en wil niet alles op mijn blog zetten.

Als ik niet blog is er iets aan de hand. Als er niets zeggende blogs zijn, geldt hetzelfde.

Ik heb ruzie gemaakt of eigenlijk: ik heb het contact verbroken. Dit komt niet helemaal uit de lucht vallen want de relatie met de betreffende persoon loopt al een tijdje niet lekker.
 Als ik me niet kan vinden in de regels van een vereniging, zoek ik een andere waar ik me beter bij thuis voel. Dit doe ik ook bij relaties en vriendschappen. Als we te verschillend zijn en dat niet langer van plan zijn om te accepteren van elkaar, gaat het over. 
 Waarom kan ik er dan niets over zeggen? Omdat het niet eerlijk is tegenover de andere persoon en omdat ik, hoe goed ik dat ook probeer, nooit een objectief beeld kan geven van wat er is gebeurd.
Want mijn ego schreeuwt namelijk om zijn gelijk te krijgen en alle boosheid te spuien.
 Ik heb eerder wel eens verteld over een ruzie met mijn zus, maar niet eerder dan dat ik een paar inzichten had gehad zodat ik de ruzie kon bijleggen.
Nu is dat er niet en ik betwijfel of dat er nog gaat komen.
"Maar ik lees op je blog dat je toch altijd bezig bent met filosofie en navelstaren? Waarom maak ja dan zo vaak ruzie?"
Ik probeer zoveel mogelijk te kijken wat mijn eigen aandeel is in een onenigheid. Maar daar heb ik natuurlijk mijn blinde vlekken in. Je eigen fouten zijn nu eenmaal moeilijk te zien. Maar als ik dit soort dingen met Rick bespreek komen we een heel eind en kan ik de hand regelmatig in eigen boezem steken waarna ik, soms met lood in de schoenen, het gesprek aan ga met die ander. Maar.... ik ben nu eenmaal geen heilige en zal dat in de nabije toekomst ook niet worden dus wil ik gewoonweg niet alles accepteren.
Als ik hier alleen op mijn berg zit is het eenvoudig om met de hele wereld in harmonie te zijn. Het wordt pas een uitdaging in het samengaan met een ander. 
Met groeten Ton