Stapje voor stapje gaat mijn moeder achteruit.
Er staat de laatste jaren altijd een stapeltje met foto's en kaarten tegen een vaasje op tafel. Onder andere een foto van haar jongste achterkleinzoon, een vakantiekaart van mijn schoonzus, een kaart met jonge poesjes en een foto van Egbert die ik heb gemaakt met dierendag. Ze geven een altijd onderwerp voor een gesprekje. De verhalen die ze erover verteld, worden steeds wonderlijker en onsamenhangender.
Vandaag stond de foto van Egbert vooraan.
Wat heb je een mooie foto! zeg ik tegen haar.
Ze kijkt ernaar maar reageert niet.
Wie is dat? vraagt ze even later.
Dat is Egbert, antwoord ik.
O.
Het is duidelijk dat ze niet meer de link weet te leggen tussen het object op de foto en de hond die vlak naast haar op de grond aan een bot ligt te knagen.
Met groeten Ton
1 opmerking:
Dit is zo herkenbaar Ton, zo ging het ook bij mijn moeder. Elke keer een stukje erger. Haar uiterlijk en haar stem waren precies zoals ik haar kende maar de rest niet meer. Ik probeer die laatste 4 jaar te vergeten maar dat lukt nog niet erg. Groetjes
Een reactie posten