Na een aantal dagen heerlijk alleen op de berg te zitten kwam ik mezelf weer eens tegen en dat was niet leuk.
Valentijnsdag: Oeps, ineens schiet het me te binnen dat ik mijn blog al meer dan een jaar heb. Maar dat is niet wat ik wilde zeggen.
Valentijnsdag: Ik belde Rick vanmorgen en die vroeg of ik me al verveel zo alleen op de berg. Nee dat gaat heel goed. (Niemand om me aan te irriteren of op te mopperen.)
Toen ik vanmorgen aan het werk begon en zag wat ik de afgelopen dagen had gestapeld, gespit en geplant was ik niet tevreden. De stapelmuren slingeren, de grond ligt niet waterpas, de planten hadden toch echt een betere compositie kunnen hebben en de sinaasappelbomen staan niet op de plaats die ik voor ogen had ( dit komt omdat ik op de plaats waar ik de bomen wilde hebben na 15 centimeter graven al op de rots zat)
Ik werd op slag moedeloos, geïrriteerd en mopperig. Ik ging maar eens op het slingerende keermuurtje zitten meuten. Na een paar minuten denken kwam er al wat boven.
Mijn tuinbijbel zegt dat je mét de natuur moet tuinieren en niet ertegen. Dit is een idee waar ik het helemaal mee eens ben maar duidelijk niet altijd naar handel.
Wat maak ik het mezelf toch af en toe moei - je - luk. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen.
De muurtjes lopen toch gewoon met de bergwand mee en de rots bepaalt of je er iets kan planten en ... is het nodig dat een bancal volledig waterpas ligt? Over de compositie van de planten kan ik nog wel eens een keer nadenken.
Alle last viel van mijn schouders en ontstond er ruimte voor een paar stevige schouderklopjes voor al het werk wat ik heb verzet.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten