Nu ik al ongeveer een jaar bezig ben om mezelf bij de VPTZ te bekwamen en te vrijwilligen weet ik het steeds minder.
Eerder had ik eigenlijk nauwelijks een gefundeerd standpunt had over euthanasie of palliatievesedatie. Ik ben daar pas over gaan nadenken tijdens de basistraining. Mijn nieuw gefundeerde standpunt is: niet te lang sleutelen aan mensen, laat ze op natuurlijke wijze sterven, al dan niet met een zetje.
Nu ben ik al twee maanden bij een vrouw van 89 ingezet die - na een hersenbloeding- nagenoeg volledig is verlamd, niet kan praten en geen teken van herkenning geeft. In het begin dacht ik steeds "laten inslapen, hier is geen kwaliteit van leven meer".
De familie heeft besloten om sondevoeding te geven dus het lichaam blijft in goede conditie. Enkele van de kinderen hebben het stand punt "Wij kunnen niet beslissen of onze moeder nog kwaliteit heeft". ( en daar hebben ze gelijk in want je weet niet hoe een ander denkt) Maar ik werd hier eigenlijk een beetje moe van. "Er is toch geen kwaliteit van leven! Dat kan een blinde zien".
Vandaag; mevrouw was wakker en keek heel helder, ook was ze wat druk. Ze wilde haar hoortoestel uitdoen, wat haar lukte. Vervolgens maakte ze allerlei 'bewegingen' alsof ze anders wilde gaan liggen.
Ik ging naar haar toe en vroeg haar, "Wilt u anders liggen"? Ze keek me aandachtig aan maar ik kon geen bevestiging of iets dergelijks zien.
Ik legde haar rechterarm op zo'n manier dat ze op haar zij gedraaid kon worden. Daarna legde ik haar op haar zij en... ze leek gewoon mee te werken. Haar hoofd opgetild en goed op het kussen gelegd. Ze bleef nu rustig liggen en viel na een minuut of 10 in slaap.
Er lijkt toch nog van alles te gebeuren in dat hoofd.
Ook al denk ik nog steeds dat er geen kwaliteit van leven is zou ik toch ook niet de verantwoording willen hebben of de beslissing willen nemen om de dood te bespoedigen. (b.v. stoppen met voeding, vocht en medicatie of toedienen morfine). De vrouw in kwestie heeft nooit over dit onderwerp met haar kinderen gesproken, daar hebben zij dus geen houvast aan.
Gelukkig mag ik er van alles van vinden en hoef ik niets anders te doen dan de matelzorgers ondersteunen.
Met groeten Ton
2 opmerkingen:
In mijn beleving mag je niet voor GOD spelen, maar je kan ook het tegenovergestelde bereiken door te ver door te gaan en GOD te tarten. Moeilijk, moeilijk Ton
Heb bij Hub over zo'n moeilijke dingen moeten beslissen, gelukkig hoefde het uiteindelijk allemaal niet maar is hij een 'normale' door gestorven, maar heb me wel voorgenomen om zo uitgebreid mogelijk te gaan beschrijven wat en hoe ik zelf ooit wil. Wil mijn kinderen dit niet aandoen, dit is zoo verdomde moeilijk.
Een reactie posten