Doorgeven

Het leven kabbelt voort en ineens zijn er zes dagen voorbij. 

Dat voorbij kabbelen ging trouwens nogal samen met somberen over het leven in het algemeen en de wereld in bijzonder.

Twee dagen somberen vond het universum blijkbaar genoeg want er zijn natuurlijk voldoende dingen om dankbaar voor te zijn ook al zie ik dat niet altijd.

Zo zat ik al piekerend binnen vanwege de wind en staarde ik door het keukenraam naar buiten. 

En ineens zag ik, alsof dit compleet nieuw was, groen van palm en boom en werd overvallen door de schoonheid ervan. Weg somberheid. Wat niet wil zeggen dat er geen problemen meer zijn maar wel dat ik er weer even mee kan omgaan.

Wat er zijn natuurlijk genoeg leuke dingen.

Zo kreeg het koor uit een erfenis een digitale piano.

En dat is echt iets anders dan een keyboard. Zo is de toetsenaanslag hetzelfde als die van een piano of vleugel. Daarnaast is de geluidskwaliteit een stuk beter. Het is wel wat meer slepen, het apparaat staat bij ons en we nemen het dus elke week mee naar de repetitieruimte, want hij is twee keer zo zwaar als het oude keyboard. 

Nadat ik vorige week dit gele aardewerk meenam uit de container,

kreeg ik de vraag waar ik al deze spullen liet.

Nou, van planten gaan er best veel dood. Ze liggen tenslotte niet voor niets in de container. Andere spullen gebruik ik een tijdje en gaan dan soms weer terug naar waar ik ze vandaan haalde. Ook geef ik dingen, die op zich waardevol zijn maar niet mijn smaak, aan een vriendin die met een kraam op een rommelmarkt staat.

En…

het gele aardewerk gaat inclusief plantjes naar de vrijmarkt van de tuinclub. Want ook daar is altijd extra geld nodig. Nu ben ik dan dit spul wel kwijt het is natuurlijk wel de bedoeling dat ík er ook weer iets anders koop.

Dat kan want ik bespaarde ongeveer 100 euro.

Van onze leuke blauwe ronde brabantia vuilnisbak wilde het deksel niet meer sluiten.

Alleen als er een stukje van een plastic zak tussen deksel en rand stak bleef het deksel klemmen maar ja, als ik dan wat in de bak wilde gooien moest ik eerst aan het stukje plastic trekken. Groarrr…niks voor mij. 

Ik word altijd een beetje wanhopig: aan die vuilnisbak mankeert niks als alleen een stukkie afgebroken plastic. Waarom wordt het enige mechanische aan zo’n bak van plastic gemaakt? Je weet toch gewoon als fabrikant dat dit al na een jaar of vijf stuk gaat. 

Goed. Malle Piet moest er aan te pas komen want Tonnie was echt niet van plan om een nieuwe afvalbak te kopen.

Een stukje plexiglas op maat zagen en dit inclusief het afgebroken stukje aan de kap plakken. 

Werkt geweldig.

Weet alleen niet hoe lang het blijft zitten ook al voelt het zeer stevig aan.

De lezer van dit blog ontkomt niet aan de composthoop.

De tuinclub mensen die vorige week het wonder van composteren kwamen bewonderen waren toch onder de indruk van het resultaat. Daarnaast hadden we een zeer plezante en aangename middag.

Nu kan je met de warme composteringsmethode steeds nieuw materiaal toevoegen als je de hoop gaat omzetten. En dat doe ik nu omdat de hoop uit best veel grof materiaal bestaat dat langer de tijd nodig heeft om volledig te verteren. Dus zolang ik materiaal blijf toevoegen gaat het proces door. En dat gebeurt ook. De temperatuur ligt nog steeds hoog en vanmorgen zag ik stoom uit de hoop komen en dat terwijl de buitentemperatuur vanmorgen om acht uur al 25 graden was.

In een vorig blog heb ik een halve waarheid verteld: ik schreef dat ik geen versnipperaar heb. Die heb ik namelijk wel maar hij versnippert geen takken dus: wat heb ik daar dan aan? Niks.

Nou uh, niks. 

Misschien, kreeg ik ineens als ingeving, kan ik er wel bladeren en ander kleiner groenafval, dat ik in zakken uit de containers vis, doorheen jagen.

En ja, dat werkt. En dit mooie fijne spul voegde ik de afgelopen dagen aan mijn composthoop toe.

Met groeten Ton