Een 900 vierkante meter grote kale vlakte op de rand van een uitloper van de berg La Rabita.
De wind had er vrij spel en wind speelt een behoorlijke factor in het Middelandsezee gebied.
Opgegroeid aan de kust heb ik een broertje dood aan wind. Ik plantte daarom zo snel mogelijk bomen om de wind te breken en na 16 jaar is er al behoorlijk wat luwte ontstaan. Pfffff.
Toch rammelt Aeolus op zijn tijd nog pittig aan het huis. Hij giert door de kieren van de niet al te precies sluitende ramen en deuren en laat de spijlen van de hekken en de buitentrap resoneren. Op een bepaalde manier wennen we er aan omdat we weten dat het huis er tot nu toe tegen bestand is maar als er iets nieuws is gemaakt, zoals het prieeltje, zijn we altijd een beetje onrustig: zal het wel bestand zijn tegen de elementen?
Dus ook met het nieuwe afdak. Gelukkig waaide het de dag van de constructie nauwelijks en ook de eerste nacht bleef het rustig. Maar dat zorgt er dus niet voor dat het gemoed tot rust komt. Zeker niet nu ik een paar dagen alleen op de berg zit. Wat als het echt gaat stormen?
En dat deed het vannacht even. Een paar rukwinden maar en wonderlijk genoeg kwamen die niet pal uit het noorden, wat meestal het geval is in de winter, maar uit de oostelijke hoek.
Dat zorgde voor vliegend tuinmeubilair.
Zelfs als je het zou willen kreeg je het niet voor elkaar om een stoel in deze positie te krijgen.
Het nieuwe dak zit er gelukkig nog stevig op.
Ook vandaag weer een bosbrand.
Toch maar even naar boven gelopen om te zien of ik de locatie preciezer kon zien.
Boven het dorp Cómpeta en zo te zien ongeveer op de plaats waar we vorig jaar in het natuurpark wandelden. Gelukkig werkt het brandmelding-en brandweersysteem heel goed. Als snel zag ik blushelicopters en kwamen er brandweerwagens van de kust. Binnen twee uur zag ik geen rook meer.
Wel hing er nog lang een bruinige wolk voor de zon
en vallen er nog steeds asdeeltjes uit de lucht.
Met groeten Ton
8 opmerkingen:
Staat het huis van de buren zo vlakbij, Ton of is het beeld vertekend? En de grond loopt behoorlijk af, dus nu snap ik ook waarom je altijd bezig bent het regenwater op te vangen.
Hoi Francien, De huizen staan dicht op elkaar. Er zit 15 meter tussen maar omdat het huis van de buren ongeveer vijf meter hoger staat zien wij het nauwelijks. Dat is voor de buren dan weer totaal anders want die kijken recht tegen de nok van ins huis aan. Bergachtig gebied heeft inderdaad zo zijn specifieke water problemen maar dat geldt ook voor het vlakke Nederland. Ik begin het langzamerhand een beetje te leren. Met groetenTon
Het blijft bijzonder wonen, daar in Spanje. Leuk om te lezen.
Hoi Jeanne, Klopt. We ervaren dat ook eigenlijk elke dag. Met groetenTon
Paar weken geleden was de complete trampoline vd buren zo'n 30 meter over 2 hekjes en een boom gevlogen en op de andere boom aan de erfgrens blijven hangen en midden in onze tuin op z'n kop terechtgekomen.
Toen we het later bekeken was dat de beste plek om te landen, 10 meter verder is de grote moestuin van de buren en als hij de andere kant was opgewaaid op de provinciale weg terechtgekomen of op onze schuur.
Mooi om te zien hoe je tuin is gegroeid. En uit wat je hier deelt kun je goed zien wat het doet voor het microklimaat. Zijn er meer van die tuinen bij jullie op de berg?
Hoi Lot, Tja, dat zijn dan weer de gelukjes bij de ongelukken. Geen schade aan jullie tuin hopelijk. Met groetenTon
Hoi Marjorie, Ik heb het trouwens wel nodig om af en toe naar oude foto’s te kijken om te zien welke vooruitgang ik boek. Het gaat me vaak gewoon te langzaam. Ook zou ik graag meer sappig groen willen maar dat staat het klimaat niet toe en dat gaat er ook niet beter op worden met de verwachte verwoestijning. Er zijn natuurlijk meer tuinen die prachtig zijn gemaakt en onderhouden. Wel zijn die vaak al ouder en soms ook gewoon op plekken met betere grond en met meer beschutting tegen de elementen. Met groetenTon
Een reactie posten