Vieze scheten

Nee, mopperen mogen we niet. En we doen het ook niet. Wel is het nogal stil overal met de strengere Corona maatregelen.

We vullen de dagen met Leo, tutten in de tuin, kopjes koffie drinken in de zon en gisteren wachten op de regen die niet kwam.

Wel spraken we onze Spaanse buren toen we ze tijdens onze Leo wandeling tegen kwamen. Nu ze het hondje herkenden vertelden ze dat het Leo was die bij hen had gegeten. Dat kan dus alleen geweest zijn toen hij drie weken geleden een uur weg was. Weten we in ieder geval waar ie had uitgehangen.

Meteen een Leo-update.

Het goed met de kleine Smurf. Omdat er een nieuw lid in de roedel is gekomen worden alle onderlinge verhoudingen anders. Maar we raken steeds meer en beter aan elkaar gewend. 

Leo heeft steeds meer bewegingsvrijheid en lijkt dat goed aan te kunnen, we houden hem natuurlijk wel goed in de smiezen. De steen-eterij lijkt gestopt, hij blijft meestal keurig uit de borders, heeft, voor zover wij dat konden zien, zijn behoeftes niet in de tuin gedaan. Wel steelt hij graag een halfvergane stok om die dan lekker op te knagen. De kooi training gaat heel goed en hij slaapt soms een uur met het deurtje gesloten. Hij weet inmiddels dat de baasje eerst eten en dat hij dan iets voor zichzelf moet gaan doen. Soms is er dan nog wel een correctie nodig maar het gaat steeds beter.

Hij is aanhankelijk en speels en kan lekker zelf spelen met een bijtbot, zijn achterpoot of een tennisbal. Natuurlijk is het het leukst als de baasjes met die bal gooien. Wel is het nog lastig om de bal los te laten want ‘het is mijn bal’ en vaak gaat hij snel de kooi in en begraaft de bal onder het kussen (we noemen hem dan Donald want die kan ook lastig loslaten).

Iets anders.

Vanmiddag maakten we een wandeling waarvoor we eerst een stukje met de auto gingen. 

Rick roept regelmatig uit dat de hond van die vieze winden laat. Tja, dat is voor mij dan weer een voordeel dat ik niets ruik. Maar vanmiddag rook ik toch voor het eerst een rotte eieren geur. Niet dat ik het lekker vond, maar ik was wel blij dat ik iets rook.

Anyway. Toen we de oprit afreden zag ik iets zwarts op het midden van de weg liggen. Het bleek een klein serpent. Helemaal opgekruld en het bleef stil liggen. Snel aan Rick geroepen om zijn telefoon te geven zodat ik een foto kon maken (mijn fototoestel heeft al een paar dagen kuren).

Maar toen ik dichterbij kwam, schoot de slang uit de kronkel en vluchtte weg. 

Als je goed kijkt bij de kop kun je zien dat er nog iets rond het lijf krult.

En terwijl het beest weg kronkelt komt er steeds meer uit de bek vandaan.

Het is dit kleinere slangetje. Bij een beetje vergroten kun je zien dat er bloed aan zijn kop zit en er een rood spettertje op het beton ligt.

Toen ik de slang voor het eerst zag, leken het er wel twee. Oei, zei ik tegen Rick: het lijken er twee die helemaal om elkaar gedraaid zijn. Ze zijn of aan het paren of er wordt er een opgevreten. Bleek dus het laatste. Bijzonder om te zien gebeuren dat de grote slang zo razendsnel zijn prooi kon uitspuwen. De foto’s zijn binnen een paar seconden gemaakt. 

Geen idee of we het leven van de kleine slang hebben gered of dat we de grote slang een hongerdood tegemoet hebben laten gaan. Beiden schoten direct het gras in. We gaan dat dus wellicht nooit weten.

De zonsondergang was er niet minder mooi door.

Met groeten Ton