Teleurstelling

De wittebroodsweken nou uh, dagen zijn voorbij.

Vanmorgen deden we samen met Leo de ‘lekkerste taart wandeling’, waar ik ook niets van rook en proefde.

Oei. Op het moment dat we meer gaan ondernemen komen we ook beter achter zijn gedragingen. 

De eerste paar honderd meter was er niks aan de hand anders dan dat hij een wat ongeleid projectiel is aan de lijn. Ach, maar hij is ook pas tien maanden oud. Je kunt niet alles hebben.

Waar we minder blij mee zijn is dat hij zeer geïnteresseerd is in paardenvijgen. Dat zouden we graag uit zijn dieet halen dus werd het een wandeling met veelvuldig nee zeggen.

Van wandelen en paardenvijgen krijg je dorst en die kun je lessen met het koele water uit de rivier.

In het restaurant werden we zeer welkom geheten na onze lange afwezigheid. Of dat vanwege de COVID was en hebben jullie een hondje?

Wat bijzonder dat hij zo rustig ligt.

Niet alleen Leo was moe bij thuiskomst. We deden alle drie een siësta van een dik uur.

Of het nu nog komt van Corona of gewoon omdat we de laatste tijd weinig wandelden, maar we hebben spierpijn en ik pijnlijke tenen. En daarbij struikelde Rick ook nog over de stapstenen in de rivier waarbij hij zijn been schaafde en een natte rechter schoen haalde. Nou ja, al met al een beetje een gemixt gevoel.

Het duurde even voordat we dat ons gewaar waren geworden maar we voelden ons beiden wat bedrukt. Maar wat is dat dan? Bespraken we samen.

Het heeft met Leo te maken. De eerste dagen waren er geen onoverkomelijke dingen. Maar dat wandelen doorbrak wel het idee dat we een perfect welopgevoede volwassen hond hadden die precies deed wat wat wilden. Nu hebben we een paardenstr...etende hond. Brrrrrr.

Op het moment dat we beiden doorhebben wat ons bedrukt, kunnen we dat aanpassen. Want wij kunnen onze gedachten aanpassen over hetgeen er gebeurt. En passen wij onze gedachten aan dan is het probleem al voor de helft minder. Daarnaast gaan we proberen om het gedrag te corrigeren. En anders zullen we ons verlies nemen want Leo is natuurlijk nog steeds een lief aanhankelijk en gezien zijn leeftijd en verleden een geweldig hondje waarbij we ons ook bewust zijn dat we de lat wel errug hoog leggen. Zowel voor het hondje als voor onszelf.

Dus wij zijn voor het moment weer gecorrigeerd.

Thuis ging de benchtraining een stapje verder. Het lekkere zachte mandje ligt in de kooi waarin zijn bakje met brokjes staat. 

Smullen zonder stress. Hij ging later nog even terug om te kijken of het wel echt op was.

Anyway.

Gisteravond waren er bijzondere golvende wolkenslierten te zien.

Ik stuurde een foto naar Weerplaza.

Er zitten ook voordelen aan het verlies van geur.

In de hospice zei ik al tegen de collega’s ‘als er sterk riekende klusjes zijn, geef ze dan maar aan mij want ik ruik toch niets.’ Dat was dan een voordeel voor de collega’s

Natuurlijk mis ik de bedwelmende geur van Stephanotis en Eleagnus 

maar het is een voordeel dat ik de weeïge geur van de bloesem van de mannelijke Algarobboboom niet ruik. Ook de sigarettenrook die je in Spanje op de terrassen de adem kan benemen gaat aan mij ongemerkt voorbij, net als de geur van de zwarte dieselrook die uit de auto voor ons kwam en waarvan Rick zei, mijn god wat stinkt dat kreng.

Maar het is niet geheel zonder gevaar. Vorige week warmde ik een stuk hartige taart op en deed dat in een koekenpan op het fornuis.

Ach en ik kan twee dingen tegelijk doen, ahum, een stuk taart opwarmen en een boek lezen. Toch? Maar dan moet ik wel aan die pan blijven denken.

Toen het vervolgens ging aanbakken rook ik niets en ZAG het pas toen er rook uit de keuken kwam.

Het huis rook de hele volgende dag nog naar ‘aanbaksel’ volgens Rick.

Met groeten Ton