Rick riep steeds: het duizelt me gewoon van de indrukken. Ik duizel van de slaap.
We vertrokken zelfs een paar minuten eerder dan verwacht. Ook leuk waren de tv-schermen in de rugleuning voor je, de kussentjes en dekens, het welkomstdrankje met zakje nootjes die ik zo enthousiast aannam dat we er beiden twee kregen, de warme natte doekjes vlak voor de maaltijd en wat ik me nog kan herinneren van vroeguh: een heuse maaltijd.
En Japanners lijken inderdaad zeer gediciplineerd. Alle dekentjes lagen bij het uitstappen keurig opgevouwen op de stoelen. Hebben wij toen ook maar gedaan
Wat niet werkte was slapen in het vliegtuig. Keurig op tijd de melatonine ingenomen, slaperigheid trad ook netjes in maar zittend slapen is voor mij niet te doen.
Het is dan ook ietwat een hangerige dag waar het lijkt of ik absences heb. Als ik twee minuten zit of Rick houdt me niet aan de praat zit ik gewoon te knikkebollen.
Anyway. Het verliep allemaal zeer voorspoedig. Ook duidelijk is dat Rick zich aardig weet te redden met het Japans.
Vanuit het vliegtuig was al te zien hoe mooi groen Japan is en wat een schitterende kustlijn het heeft met al die prachtig groene kleine eilandjes die als smaragden in het blauwe water lagen.
Drie uur zaten we in de bus voordat we op Shikoku waren en bijna de hele tijd reden we door bebouwing.
Om half een waren we in Tokushima, zochten het hotel op (waar verschillende foto's hingen van Nederlanders die de Henro al hadden gedaan) en gingen meteen eten. Honger, honger.
Ik had het fototoestel klaargelegd om een foto te nemen maar het was al op voordat ik er aan dacht om er een te maken. Voor de aandachtigen onder ons: ook Rick heeft heerlijk gegeten.
Later met de kabelbaan naar de top van de berg Bizan gegaan (290 meter) voor een mooi uitzicht.
In het midden zie je nog een groene berg daar zijn de volgende foto's gemaakt.
De eerste echte Japanse tuin.
Een paar dingen vielen ons op: de meesten mensen rijden op fietsen waarvan de zadels veel te laag staan.
Wat opvalt is hoe groot wij zijn. We steken met kop en schouders boven iedereen uit. Dat maakt tevens dat veel dingen te klein zijn voor ons. Bijvoorbeeld de oelen in de bus zijn eigenlijk te klein voor ons. Het plafond in het toilet van de bus was zo laag dat ik mijn hoofd en knieën moest buigen en zitten kon ook niet omdat dan de deur niet dicht kon. De wastafel in de badkamer hangt ongeveer twintig centimeter lager dan in Nederland.
Dat het zelfs in de stad heel rustig en schoon is. Dat er tijdens de oversteektijd van voetgangers een vrolijk koekoek achtig geluid klinkt. Dat iedereen heel behulpzaam en vriendelijk is.
Ik denk dat we het de komende twee maanden wel naar onze zin zullen hebben.
En er zijn dingen die niet veranderen: waar laat je je spullen? Na twee minuten is het alsof er een bom is ontploft.
En nu zlaapuh......
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten