De eerste gedachte na het ontwaken was voor de overleden buurman.

Mijn leeftijd en dan hup, ineens dood. Op ons afscheidsfeestje kregen we beiden een hug en drie zoenen. 

Het is toch een beetje afscheid, zei hij. Twee maanden Japan en daarna eigenlijk gewoon emigreren.

Vanmorgen om half zeven op pad.  We wilden de Minami-awa sun line lopen. Een prachtige route, welliswaar gewoon over asfalt maar nagenoeg zonder verkeer. Op het kaartje leek het wel of ie wat meer het binneland in lag maar al lopend zagen we steeds meer zee, kust en eilanden. 

Er waren verschillende uitkijkpunten waar dan meteen ook een toiletgebouw is en wat frisdrank automaten. Tijdens een pauze op het tweede punt kwamen er verschillende wielrenners. Dat is die groep Amerikanen die we gisteren bij de tempel zagen, zei Rick.

En dat klopte. 

Are you the guys we saw yesterday, vroeg een man

Yes. 

En we hadden een gesprekje waar al snel wat anderen aan meededen. 

Toen ze wilden weten waar we vandaan kwamen en Nederland zeiden keek een van de dames ons aan en zei: dan ken we lekker Nederlands spreken. En dat deden we. Ze was als 11 jarig meisje met haar ouders naar Amerika gekomen en was nu 70 maar nog steeds hoorde je het Amsterdams accent er doorheen.

En prachtige vlinders die rustig bleven zitten voor een foto.

Vlak daarna begon het te regenen. Eerst een drupje, wat later een miezertje en toen toch echt regen waar je nat van werd. Dus gingen de poncho's aan en de Japanse hoeden weer op. Die laatsten zijn heerlijk. Geen warme plakkerige hoed of pet maar een luchtig stukje bamboe dat door een binnenrand boven je hoofd zweeft en je bril drooghoudt.

De sunroute werd zodoende een beetje rainroute maar we klaagden niet want dit was de eerste regen. Want mazzel met het weer, dat zijn we.

Valk voor de tempel werd er geroepen. We verstaan daar niets van maar het is wel duidelijk wat ze bedoelen: kom hier.

Is het een Henro rusthut waar mensen dus gewoon wachten op pelgrims om die wat koffie of thee met wat lekkers aan te bieden.

Wat dan zo leuk is dat je ondanks dat je elkaar bijna niet kunt verstaan, Rick honderd woorden Japans en de Japanners vijftig woorden Engels toch een soort van gesprek hebt. Nadat we voor de vierde keer wat snoep aangeboden kregen, en ik geen nee durfde te zeggen omdat dat onbeleefd is en dus maar eens op mijn buik klopte begonnen ze te lachen: begrepen. 

Door naar de vierde bij-tempel. Hier mochten we uitspreken: wat voor jullie het hier en nu het meest symboliseert. Dat werd het ongeloof na de dood van buurman. De dankbaarheid dat wij leven en gelukkig met elkaar samen zijn. Dat je gewoon niet weet waneer het over kan zijn en het dus van belang is om niet op pad te gaan zonder te groeten. Zoals in een lied van Dolf Brouwers: Ga nooit weg, zonder te groeten.......

De Saba Daishi tempel. Klein, een beetje rommel maar gemoedelijk.

En toen? Wat doen we? Blijven we hier slapen? Met de regen hadden we niet zo'n zin om verder te gaan maar om half twee al stoppen is ook zo wat. En moe waren we ook niet. 

Als we nou nog een kilometer of acht doorlopen kunnen we in de hut in Kaifu slapen. Daar is ook een toiletgebouw voor water.

Dus gingen we op weg. Ook moesten we door een paar tunnels. Normaal gesproken is dat niet het leukste van wandelen, die tunnels, maar we liepen er vandaag wel lekker droog en ook hier vonden we het niet druk.

Nu loopt Malle Pietje altijd naar de grond te kijken of er nog iets van waarde ligt. En ja, ligt daar nu een portemonnee? Ja, met 2500 Yen.

Dat is Kobo - Daishi, die wil dat we in een hotel gaan slapen, zei Rick.

Al lopend kijk ik alijd of we misschien langs een alternatief slaapverblijf lopen. We hebben niet veel nodig, alleen een dak boven ons hoofd. De rest hebben we in de rugzakken.

Kijk, dit zou al genoeg zijn, zeiden we tijdens het passeren van dit hokje

 Zelfs het afdak is al genoeg.

We lopen nog een kilometer of drie door in de richting van een hut op een uitloper bij de zee. Als we langs een tentje lopen waar koffie wordt geserveerd gaan we naar binnen. 

Zal ik aan haar vragen of ze misschien iets weet? Alles is betervdan een open hut met regen.

Goed. De vrouw gaat meteen zoeken en bellen en komt met een camping aan die nog 8 kilometer verder ligt. Maar we hebben er al dertig opzitten, zei Rick, waarop ze zei dat dat wel erg 'toy' was, erg ver weg nog.

Uiteindelijk komt Rick nog met een telefoonnummer uit het route boekje. De vrouw gaat bellen en zegt dat er nog plek is en dat de man ons ophaalt bij het parkeerterrein van de supermarkt.

En waar komen we terecht? Op de plek die we eerder hadden gezien. 

Zo ziet het er van binnen uit.

We hebben wel een huisdier ook al heb ik die toch maar voorzichtig naar buiten geduwd.

Met groeten Ton

De wens die we hebben uitgesproken

Bij-tempel vier Saba- Daishi

Liefde en sterkte voor het gezin van buurman.