"..... heerlijke temperatuur maar er was niemand in het duin. Ik begrijp er niets van." Zo eindigde ik mijn verhaal over het bramen plukken.
Ja, dankt je de koekoek, zei de buurvrouw vanmiddag tegen me "Welke gek gaat er 2 uur bramen plukken voor 5 potjes jam? Dat doet toch niemand meer? Voor een euro heb je een pot met jam.
Ennuh.. je moest zeker ook nog toegang betalen om in het Noord-Hollands duinreservaat te komen?"
Het lijkt inderdaad een uitgestorven bezigheid. Als kind moesten we mee om bramen te zoeken.
Mijn moeder was vervolgens een hele dag bezig om jam en sap te maken. Genoeg voor de winter.
Het was een hele campagne want de buren, ooms en tantes deden dat ook. Het was gewoon druk en gezelig in het duin maar nu? Ik heb één andere persoon gezien. We knikten vriendelijk en dat was het.
Toch heb ik twee uur lang genoten van de rust, het bijna meditatieve eentonige plukken, het schrikken van het voorbij schieten van een hagedis, het uitzicht op zee. En wat ik nooit eerder heb gezien: wilde aardbeitjes, heerlijk zoet en vuurrood.
Hoe gek ik ben mag ieder zelf bepalen.
Ik verklaarde mezelf helemaal gelukzalig en ik heb nog jam ook. Voor de winter.
Met groeten Ton
2 opmerkingen:
Ik voel en deel je gelukzaligheid!!!
Hoi Aart,
Die gelukzaligheid had je beslist ook tijdens de wandelingen in de rivier laatst.
Met groeten Ton
Een reactie posten