Het zou toch niet?

De eerste dag zit er al weer op. En hoe.

Voor het eerst dit jaar start de hele groep van de 40 kilometer op dezelfde tijd. Tenminste: er is maar een starttijd in tegenstelling tot voorgaande jaren dat er om vijf uur en zes uur gestart moest worden. Dat was om té grote toeloop tegen te gaan. Maar in oneindige wijsheid nu dus toch één starttijd. 

Wij verwachtten dat het om vijf uur stervensdruk zou zijn, veel mensen willen zo vroeg mogelijk starten, dus besloten de wandeldames en ik om pas om half zes bij de start te zijn. En dat waren we. 

Er stond een flinke rij en we schatten in dat het ongeveer 20 minuten zou duren voordat we door de start zouden zijn. Iedereen wordt gescanned en dat neemt nu eenmaal tijd. Maar tot onze grote verbazing waren we er om 5.34 door.

Sneller kan niet.

Geweldig wandelweer was het. Niks te warm. Het eerste uur werden er zelfs fleecies gedragen. Nu is het boven het water natuurlijk altijd extra fris.

Sinds een paar jaar lopen we de eerste dag tegen de klok in. Dat is gedaan om het stuk dijk in de koelte te lopen in plaats van aan het einde van de dag wanneer iedereen vermoeid is en het een stuk heter is.

Daarna eigenlijk geen foto’s gemaakt. Ik had veel leuke gesprekjes onderweg en…….ook al hebben Rick en ik altijd prettig samen gelopen is het eigenlijk heel fijn om alleen te lopen.

Eigen tempo, inhalen wanneer ik dat wil, niet hoeven opletten waar Rick is tijdens een gesprekje met een mede wandelaar.

En dan ineens het bord met 5,7 kilometer. Dat gaat goed maar het zou toch niet dat ik deze keer echt geen blaren loop?

Natuurlijk gebruikte ik wandelwol en had mijn teentjes afgeplakt. En het is niet zo dat ik dat morgen niet doe om zodoende blaren te krijgen om onder mijn belofte uit te komen.

Alleen de brug nog over en de stad door.

We kregen wel een miniregenbuitje maar te weinig om nat te worden.

Inkloktijd. 7 uur en 50 minuten. Zo snel heb ik nog nooit gelopen. Wel te vermelden dat ik slechts een pauze van zeven minuutjes heb gehouden. Meer was niet nodig en zelfs nu, na een paar uur op de bank ben ik niet verzuurd en heb geen spierpijn. 

En het meest wonderlijke: geen blaar.

Wil het universum iets zeggen?

Rick jubelt van wel.

Ook Rick heeft geweldig gelopen. Hij vond de extra stukken route helemaal niet saai, dat wordt namelijk gezegd. En een groot voordeel is dat het minder druk is omdat ze een groot deel van de dag voor de meute uitlopen.

Hij heeft onze wandeldames al gepord om volgend jaar ook de 50 te lopen. Dat zouden ze trouwens zonder problemen kunnen want zijn na de 40 kilometer altijd nog zeer energiek en blaren? Wat zijn dat?

Dit is Damien. Rick’s wandelmaatje van vandaag.

Met groeten Ton