Vandaag de allerlaatste trainingsdag voor de Nijmeegse.
En dan bedoel ik niet voor aankomende Nijmeegse maar voor altijd. Het wordt de laatste Nijmeegse voor me. De ongemakken van de lange wandelingen vind ik zo langzamerhand niet opwegen tegen het plezier van het wandelevenement. Terugkerende blaren, zere heup, en zeurende knie. Maar ook de tijd die in het trainen gaat zitten en steeds dezelfde terugkerende trainingsrondjes.
Rick heeft daar allemaal geen last van en loopt aankomende Nijmeegse de 50 kilometer. Mij niet en nooit gezien.
Ik speel nog wel met de gedachte om weer een waterpistool te kopen voor wat afleiding.
Het lopen van de Nijmeegse is veel zwaarder dan het lopen van een camino van 1200 kilometer. Het is een niet te onderschatten piekbelasting. Vroeg starten. 40 kilometer wandelen. Hoog tempo en geen rustdagen tussendoor. Of kortere afstanden omdat je ‘wat moe bent’. Je krijgt dan ook niet voor niets een officiële militaire medaille na vier dagen.
De elfde ga ik hopelijk krijgen en dat is meer dan ik ooit had durven hopen of dromen.
Anyway.
We stapten om half zeven de deur uit om op de dijk al meteen de eerste spetters te voelen. We besloten toen om maar binnendijks te wandelen.
Voorbij Huisduinen het strand op.
Wel lekker met de wind in de rug. Jammer dat het inmiddels flink regende en we besloten te schuilen onder een van de strandtenten (die dingen staan op hoge palen).
Ik vind dat strontvervelend. Halfnat wachten onder een afdak, in de volle wind en……dat het ook nog eens niet ophoudt met regenen zodat je na tien minuten toch maar besluit verder te gaan.
Waarom niet ff een kopje koffie genomen? Alle tenten waren nog gesloten.
Gelukkig werd het na een uur droog en waaide het water snel uit de kleren.
Ach, relativeer ik dan bij het zien van deze dode zeehond: zo erg is het nou ook niet allemaal met me.
In Callantsoog aten we heerlijke broodjes van Appie en gingen gelaafd verder richting het Zwanenwater waar we deze kleurige velden zagen.
Ixia’s, dacht ik. Maar nee, Fresia’s en wat ruikt zo’n veld dan goddelijk.
Dan nog een km of vier naar Sopraan waar we lekker pauze hadden met koffie en chocolade.
Daarna liep ik verder naar het station van Schagen en Rick via de Westfriese Omringdijk naar Alkmaar.
Met groeten Ton
4 opmerkingen:
Joh, je laatste vierdaagse? Ik kan het bijna niet geloven maar ik snap het helemaal. Voor mij is het ook mijn sportiefste prestatie ooit. Ga er maar van genieten met een waterpistool.
Begrijpelijk Ton en sowieso een prestatie, elf keer. Ik begreep al vroeg in mijn leven dat ik dit nooit zou kunnen. Een dag of tien een Camino lopen zal hopelijk nog een keer gaan.
Heerlijk vooruitzicht, je na de elfde nooit meer als een bijna dode zeehond te hoeven voelen. Kunnen stoppen is ook een prestatie
Ligt die zeehond nou op zijn rug met zijn kop helemaal naar achteren? Groeten, Elisa
Een reactie posten