In dulci jubilo. Maar niet steeds

Ten eerste ontstak ik gisteren de kachel want met een kamertemperatuur van 18 graden en een zwaar bewolkte lucht zou het zonder toch onbehaaglijk zijn in huis.

Ik kijk zeer content volgens Rick. Nu is het ook heerlijk om zo lekker in de stralingswarmte te bivakkeren. Maar goed: gekker moet het toch niet worden. De kachel aan in mei.

De om 10.00 uur verwachte regen kwam pas tegen 13.00 uur. Dat was dus nog wel ff afzien in het ongewisse. Op de radar zie je die buien wel op het land afkoersen maar vlak voor de kust lossen ze in het schijnbare niets op. 

Toch werd het steeds donkerder en regende het uiteindelijk even keihard. Veel te hard naar mijn zin ook al waren het slechts een paar minuten. Er dondert dan zoveel water via de weg dat het niet valt te managen. Anders dan dat ik de plug hoger op de weg, weg moet halen maar dat gaat weer ten koste van dat heerlijke water dat ik in mijn tuin wil hebben. Het blijft goed opletten en balansen met het wat wankelijke systeem. Het mooiste is een gestage regen van een paar mm per uur. Voor de velden genoeg om het tegelijk op te nemen en voor mij voldoende om al het water dat via de weg loopt op de door mij bedoelde plekken terecht te laten komen.

En dat lukte bijna steeds. Hoe blij kan een mens worden?

Het tweede deel van de middag stond in het teken van de zang. Een mis ter herdenking van de overleden moeder van een koorlid. Om 5 uur richting Cómpeta om het orgel op te halen, door te rijden naar Canillas de Albaida om daar rond 6 uur in de kerk alles in gereedheid te brengen en nog een half uurtje te oefenen voordat de mis om 7 uur begint.

Dit klinkt heel soepeltjes en dat was het niet.

Eerst was er al wat gedoe rond ‘de sleutel’ en hoe laat de kerk open zou gaan. Dat kon niet eerder dan 18.00 uur en dat maakte dat we dan een half uurtje hebben om alles klaar te zetten en te kunnen inzingen omdat half zeven de eerste fanatieke bidsters arriveren. Natuurlijk staan Rick en ik dan om half zes op het pleintje voor de kerk en zien we dat de deuren al open zijn en konden we zodoende lekker rustig de boel installeren. Daarna nog wat liederen doornemen en wennen aan de akoestiek. 

Vanaf half zeven werd er met een soort orkestband een half uur lang de rozenkrans en de litanie gebeden. En dat duurt best lang als je in oncomfortabele banken zit te wachten.

Klokke zeven het intredelied en dat werd een fiasco omdat de sopranen na drie maten de juiste toon niet te pakken hadden en het allemaal heel vals klonk. Rick sloeg daarom af en startte het tweede couplet opnieuw met de juist aangegeven toon. Oeps, het mocht niet baten: de schrik zat erin.

Gelukkig gingen de andere liederen daarna gewoon weer goed. Toch heeft een mislukt lied een impact op de spirit en dan bedoel ik niet de Holy Spirit.

Anyway. Na afloop van de dienst en de laatste klanken van het slotlied, verliet de pastoor de kerk. En terwijl wij nog even wachtten tot de man volledig uit zicht was kwam er een Spaanse dame naar de katheder en begon te bidden, naar we later hoorden was het een novene. Dat duurde ook nog eens ruim een half uur. En ook dat duurt lang als je dat van te voren niet weet.

Ook bij zingen is er een ‘derde helft’ en dat was zeker deze keer het leukst.

Samen met 10 zangers nog heerlijk dineren en heeeel veel nabeschouwing. 

Met groeten Ton 

Ps. 15 Millimeter viel er.