Verkrachting

Wat neemt een gast die in een boekenwinkel werkt mee als kado naast een paar gevraagde sudokuboekjes? 

Een boek natuurlijk.

En wat voor een.

Peter Wohlleben. Helemaal blij ben ik er mee ook al raakte ik na de eerste hoofdstukken al teleurgesteld omdat bomen die verplant worden altijd eenlingen blijven en nooit een bos worden. En een bos, dat wilde ik hier aanleggen in de korte tijd die ik in dit ondermaanse verblijf. Dus nu ga ik maar bomen zaaien op de plaatsen waar ik ze wil hebben. Oei, en dan te weten dat ik pas een paar hoofdstukken heb gelezen.

Natuurlijk zijn er dingen die ik ooit heb gelezen of heb geweten maar nu ben vergeten. De Agapanthussen die rond De Klompen staan bloeien niet. En wat las ik ergens: een van de permacultuurprincipes is dat je je verdiept in de natuurlijke benodigdheden van planten. Dus ging ik lezen over Agapanthussen. Plant ze niet te diep op plaatsen waar wat getemperd zonlicht is en geef ze compost en mest. Tja en waar staan ze? Ten eerste veel te diep, in het meedogenloze felle zonlicht, in aarde zonder organisch materiaal en al helemaal zonder mest.

Dus zocht ik eerst een paar plekjes in de tuin waar de eerste tekenen van grondverbetering zichtbaar zijn nadat ik twee jaar geleden ben begonnen met het aanbrengen van een mulchlaag. 

En die vond ik. 

En hoe zie je dan dat de grond verbetert? Nou doordat er bij het loshalen van de aarde de aarde in klompen blijft plakken. Die klompen kunnen ontstaan omdat er schimmeldraden aanwezig zijn die zich pas kunnen vormen als er verteerbare plantenresten in die aarde zitten. En hoe blij kan je als tuinier worden als je dit ziet?

Nou heel blij. Waarom? Omdat er slechts na twee jaar al een overtuigend resultaat zichtbaar is. En dan te weten dat in een droog klimaat het proces ook nog eens niet zo heel snel gaat.

Inmiddels staan de Agapanthussen op een plaats die de natuurlijke groei omstandigheden beter benadert.

Na het verplanten tijd voor koffie.

Wat kwetteren de vogeltjes toch. Zou er ergens een nestje zitten?

Dus kijk je eens extra zorgvuldig om je heen. En zie je ineens een donkere plek boven in het pijnboompje. Rechts van de hoofdstam.

Een nestje met twee eitjes.



Na de koffie kreeg sopraan het op de heupen: ik wil wat doen. Het werd het nieuwe raam lappen. Beslist een zen moment. Ik moest aan Buddah denken.

 Leuk is om foto’s te bekijken van gasten. Ze zijn altijd net anders dan die ik zelf zou maken. Zicht op Torremolinos.

Hoekjes en doorkijkjes in de tuin.

 De amandel bloeit.

‘s Middags tijd voor het koor. Leuk voor een zingende gast want die zong gewoon mee. En altijd is er een bijeenkomst met borrel.

Vandaag kreeg ik een reactie op het blog. We zijn gistermiddag, toen we naar het gemeentehuis liepen voor de koorrepetitie liepen, herkend door een oplettende lezer van ‘Dekselsedingen’. Ik zou bijna verwaand worden.

Na de borrel met het koor nog  met vrienden uit eten want ook zij hebben een gast. Omdat beide gasten het goed met elkaar konden vinden en ze morgen met hetzelfde vliegtuig terug naar het beter wordende weer in Nederland vliegen, wordt sopraan naar het vliegveld gebracht door de vrienden. 

Vandaag een extra gast. Die mocht lekker mee op excursie naar Almuñecar. We beklommen daar de peñon waar ik schrok van de verkrachting van de bergwand aan de overkant.

Nou ja, als het terrassen/ plantvakken zijn die ik in het beton meen te ontwaren kan het in de toekomst nog wel mooi worden.



Zij kon het lonken niet laten en verleidde me tot het plukken van haar zwarte dadels. Dat wordt weer zaaien. Gelukkig heb ik voldoende compost.

Met groeten Ton