Die afspraak maakten we eergisteren.
Hoe lang de werkzaamheden zouden duren kregen we niet helder anders dan dat we de auto voor de siësta zouden kunnen halen.
We reserveerden een huurauto zodat we we wat klussen konden doen bij de bank in Alcaucin en om bij het perceel te kijken waar we 12 jaar geleden als eerste ons oog op hadden laten vallen om te kopen. Die percelen staan trouwens nog steeds te koop omdat er waarschijnlijk toch geen bouwvergunning op zit. Wel hebben we nog steeds contact met een engelsman die daar vlakbij woont en daar zouden we dan even op visite gaan.
Bij de garage kregen we te horen dat er geen huurauto beschikbaar was.
Ik wilde jullie bellen maar had geen telefoonnummer, zei de dame in het kantoortje verontschuldigend. En dat klopte.
Oeps, wel een tegenvaller want wat doen we dan de hele dag?
Nou, op een terras in de zon zitten, zei ik heel rustig, we hebben wel eerder uren moeten wachten. Dat kunnen we.
Zo zaten we om half tien in de zon in Velez-Malaga op het plein bij het gemeentehuis te mijmeren.
Wonderlijk gevoel is dat we Japan nog niet hebben doorgekauwd, het lijkt bedolven onder de dagelijkse zaken die bij een verhuizing horen maar ergens zitten we nog IN Japan en NIET in Spanje.
Het duurde even voordat we dat helder hadden. We keken naar de Spaanse levendigheid, de kerk aan het plein, de mannen op de bankjes onder de bomen, we luisterden naar het geroezemoes en het gebroken geluid van de kerkklok en roken de onmiskenbare zuidelijke geur.
Ja ineens waren we in Spaanse sferen. (Een sfeer die er niet echt is als we samen op de berg zitten) Er kwamen herinneringen boven hoe we tijdens de verschillende caminos door hetzelfde soort stadjes kwamen als waar we nu zaten.
Het gevoel dat er toen was deed ons beseffen dat we Japan nog niet als herinnering hebben. Het moet nog herverteld, herkauwd, geankerd worden voordat het kan worden vastgelegd in het brein.
Het heeft geen zin om te vergelijken omdat er dan altijd iets goed of minder goed is maar wat zijn er veel verschillen.
Wat een levendigheid op een doordeweekse dag.
We hebben met verbazing zitten kijken naar de man in het glimmend blauwe overhemd, zijn paarse stropdas en synthetische pak met hoed en de qmet gevlochten leer beklede wandelstok. Het was duidelijk zijn vaste plek en werd door veel mensen gegroet. Hij sprak onvervalst Andaluz met een hele dikke zachte Z waarbij zijn tong ver voorbij zijn tanden stak.
Zo rond elf uur gaf de thermometer 20 graden aan.
Na een lekkere bocadillo liepen we terug naar de garage om te kijken hoe ver de reparatie gevorderd was.
Hij stond klaar.
We waren helemaal tevreden met de manier van handelen en de meer dan meevallende rekening.Dit gaat onze vaste garage worden.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten