Finisterra

28 mei van Alveiroa naar Finisterra 33 + 7 kilometer.

We wilden in vier dagen naar de kaap lopen want we vliegen pas vrijdagavond naar Malaga. Dus waarom haasten? 

Maar omdat de weersvoorspellingen voor donderdag ontzettend slecht waren hebben we besloten om vandaag toch maar door te lopen. Dus 33 kilometer naar het dorpje Finisterra. 

Opnieuw over prachtige paden door overweldigend groen. Eerst nog met een zwaar grijze bewolking maar later door opklaringen en vanaf een uur of tien met een zwak zonnetje. Wat zijn we toch mazzel. Wel hangen er overal van die mistflarden alsof de bergen liggen te stomen in het zonlicht. Want wat is het vochtig. De herberg van gisteren rook gewoon muf, niet alleen de herberg trouwens.

We lopen nu al een dag of tien door min of meer nat gebied en dat eist zijn tol. Je kunt wel wassen maar krijgt je spulletjes met geen mogelijkheid droog. De pelgrims douchen wel maar moeten daarna hun vieze plunje weer aan en dat .... nou ja. Fill in the blanks.

Wonderlijke foto's met de Ipad want de lucht is wel licht en er schijnt nauwelijks zonlicht op de aarde, daarom zijn de objecten die je fotografeert donker. Nou ja, het fototoestel doet dat beter maar die foto's krijg ik hier niet op internet.

Hier is de kaap met de oceaan.

Klinkt wel heel noodlottig.

's Middags werd het steeds warmer en zonniger en zagen we voor het eerst de oceaan. Ik weet het: ik ben een kind van de zee en wat was het heerlijk om die weer te zien en later ook te ruiken. Meeuwen vlogen over en in de havens. In de inhammen van de kust klonken regelmatig de scheepstoeters en sirenes. Heerlijk.

Aan die inhammen zit dan wel vast dat je steeds van een paar honderd meter hoogte naar zeeniveau moet afdalen. Maar de koffie in een klein café aan de haven, waar ken ik die van? smaakt wel heel goed.

Om een uur of drie kwamen we op het prachtige witte zandstrand van Finisterra aan. Daar hebben we als eerste wat zand van het strand van Valencia gestrooid en wat nieuw zand opgepakt en gemengd met dat van Valencia. Dat mengsel gaat naar een kerk in Amsterdam.

Al lopend op het strand wilde ik eigenlijk wel een echte Jakobsschelp vinden. En die waren er genoeg maar wel hele kleintjes.

In het rondje zie je een klein beetje bruinig zand, dat is Valenciaans.

Nadat we waren ingecheckt in een hostal  zijn we gaan eten en vervolgens naar de kaap gelopen. 7 Kilometer vice versa. En wat liepen we licht. Niet zozeer vanwege het lopen zonder rugzak, we vonden dat we dat hadden verdiend, maar omdat het daarmee ook echt klaar zou zijn. We konden het bijna niet bevatten:1300 km, dwars door Spanje in 44 dagen en nu bijna klaar. 

Op de kaap is het een drukte van belang. Toeristische winkeltjes voor de Spaanse dagjes mensen, die met busladingen worden gebracht en van pelgrims natuurlijk. Ook daarvan zijn er hele drommen heel veel lopend maar ook veel met de bus of met auto.

Wat leuk is dat we aankwamen en er een paar mensen die uit een auto stapten, applaudisseerden voor ons. En toen Rick zei dat we in Valencia waren begonnen waren ze helemaal onder de indruk. Ach, in die zin zijn we wel prinsjes die van een complimentje houden.

We hebben er even op een rustig plekje gezeten, uitgekeken over de zee (waar de eerste regen slierten te zien waren) en op ons laten inwerken wat we allemaal hebben meegemaakt en gedaan. En zijn, na het maken van enkele foto's rustig teruggelopen. En alsof het zo moest zijn begon het te regenen.

Op de kaap met de vuurtoren achter ons.

Verder kunnen we niet en we zijn onze voeten meer dan dankbaar.

Met groeten Ton